Αν όχι τώρα, πότε;

Του Παντελή Μπουκάλα

Αντί, λοιπόν, ενός νέου ευρωομολόγου, με τον μάλλον ατυχή τίτλο «κορωνο-ομόλογο», βρεθήκαμε ξανά αντιμέτωποι με τα γνωστά τεράστια. Οχι έξω από αυτά, σαν ασφαλείς παρατηρητές τους, αλλά μέσα τους, θύματά τους. Το ευρωομόλογο το ζήτησαν επίσημα εννιά χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ανάμεσά τους κάποιες από αυτές που πληρώνουν σήμερα βαρύτατο φόρο στον θανάσιμο ιό, όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία. Επίσης, κάποιες από αυτές που κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) πληρώνουν χρόνια τώρα το βαρύ κόστος του μεταναστευτικού-προσφυγικού, όπως η Ελλάδα και –πάλι– η Ιταλία. Και τέλος, κάποιες από αυτές που εξουθενώθηκαν από τα ασφυκτικά μνημόνια που τους επέβαλαν οι ηγεμονεύοντες νεοκαλβινιστές για να προστατέψουν τα συμφέροντά τους, όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και –πάλι– η Ελλάδα.

«Η πανδημία του νέου κορωνοϊού συνιστά μια πρωτοφανή πρόκληση για την Ευρώπη και για ολόκληρο τον κόσμο», αναφέρει στο ξεκίνημά της η ανακοίνωση του Συμβουλίου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κι εκεί που αρχίζεις να πιστεύεις ότι στην «πρωτοφανή πρόκληση» η Ευρώπη θα απαντήσει με τρόπο επίσης πρωτοφανή (δηλαδή, πρώτον, με κοινό αξιακό κώδικα και ενιαία στάση και, δεύτερον, με μοναδικό κριτήριό της την αλληλεγγύη), ιδού και πάλι το χάσμα: Βορράς και Νότος (ή μάλλον Βορράς επί Νότου), πλούσιοι και φτωχαδάκια, ασφαλείς και κινδυνεύοντες, γερές κράσεις και φιλάσθενοι, δουλευταράδες και τεμπελχανάδες, οι της αυστηρής ηθικής και οι έκδοτοι στις ηδονές του βίου. Ε, δεν θα πληρώσουν άλλη μία φορά οι εγκρατείς του Βορρά τους νεοσυβαρίτες του Νότου. Αυτό είναι το σωστό και το πρέπον. «Στο κάτω κάτω», θα σκέφτηκαν με το δίκιο τους οι Γερμανοί αυθέντες και οι μόνιμοι επίκουροί τους, Ολλανδοί, Αυστριακοί και Φινλανδοί, «κάποια στιγμή θα καλοκαιρέψει, θα ανακοπεί η πανδημία. Ε, θα κατέβουμε τότε στις αμμουδιές τους και θα τους ξανασώσουμε με το συνάλλαγμά μας. Μέχρι πότε πια;».

Πράγματι, μέχρι πότε πια. Μέχρι πότε η ζωή των ανθρώπων, έστω αυτών των ουτιδανών του Νότου, θα μετράει λιγότερο, πολύ λιγότερο, από την «υγεία των τραπεζών»; Μέχρι πότε η «κοινή ευρωπαϊκή στάση» θα έχει το νόημα της υπακοής και της πειθάρχησης σε κοινωνικά ανάλγητους και εθνικά μεροληπτικότατους κανόνες τύπου Σόιμπλε; Μέχρι πότε η αλληλεγγύη θα είναι ένα δειλό αίτημα των αδύναμων εταίρων και όχι ανένδοτη απαίτησή τους  – αν βέβαια συγκαταλέγονται στους αδύναμους, στην τωρινή περίσταση, η Γαλλία, η Ισπανία και η Ιταλία;