Στα ανοιχτά εργοστάσια οφείλεται η διασπορά του κορονοϊού στην Ιταλία.!

"Όταν θα τελειώσει κάποια στιγμή αυτή η σφαγή, κάποιοι θα πρέπει να ντρέπονται γι' αυτά που λένε και τα στοιχεία που δίνουν", λέει ο Φραντσέσκο Μακάριο, πρώην αντιδήμαρχος πολεοδομίας του Μπέργκαμο. Η μεγάλη διασπορά του κοροναϊού έγινε γιατί κρατάνε τα εργοστάσια ανοιχτά.

"Γιατί κάποιοι επιμένουν να έχουν ανοιχτά τα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες. Υπήρξαν πολλοί που τα έκλεισαν. Μέχρι χθες μας έλεγαν οι επιχειρηματίες: «Η επιχείρησή μου είναι η δική σας επιχείρηση, γιατί κερδίζουμε όλοι». Σήμερα ο επιχειρηματίας δίνει τις οδηγίες από τη βίλα του στο βουνό και ο εργαζόμενος πεθαίνει για την «κοινή» επιχείρηση στο βάθος της κοιλάδας. Απειλούν μάλιστα με απολύσεις, και πολύ περισσότερο τους μετανάστες, γιατί εάν απολυθούν, θα χάσουν το δικαίωμα του πιστοποιητικού διαμονής και θα βρεθούν στον δρόμο σαν να είναι παράνομοι.

Αυτοί που μας κυβερνούν και αποφασίζουν είναι ασυνείδητοι. Γιατί μας λένε ότι δεν μπορεί κάποιος να βγει να κάνει ποδήλατο, ενώ υποχρεώνουν δεκάδες χιλιάδες να πάνε στα  εργοστάσια και τις βιοτεχνίες να κολλήσει ο ένας τον άλλο και μετά αυτοί την οικογένειά τους. Στο Μπέργκαμο ζούμε όπως και στην Ελλάδα, με πολλές οικογένειες να ζουν πάρα πολύ κοντά εάν όχι στο ίδιο κτίριο. Καταλαβαίνεται λοιπόν πόσο εύκολη είναι η διασπορά. Στα εργοστάσια δεν δίνουν ούτε μάσκες, για να μην αναφερθώ στα γάντια.

Η σύζυγός μου είναι φαρμακοποιός και εργάζεται δέκα ώρες την ημέρα. Κατάφερε να έχει μάσκα εδώ και δύο ημέρες, γιατί δεν υπήρχαν. Φτάσαμε στο σημείο να μας πιπιλίζουν το μυαλό ότι μας παίρνουν για παράδειγμα στην Ευρώπη, ενώ η τρίτη σε μέγεθος οικονομία δεν μπορεί να δώσει μια μάσκα στους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους φαρμακοποιούς. Ποιοι θα γιατρέψουν τον κόσμο. Εγώ;

Η αδελφή μου είναι οικογενειακή γιατρός με πεντακόσιους ασθενείς και ακόμη δεν τους έχουν στείλει υλικά και οδηγίες. Η αδελφή μου γυρίζει όλη τη μέρα στους ασθενείς και βλέπει από πρώτο χέρι ότι δεν πεθαίνουν πια μόνο αυτοί που είναι ογδόντα χρονών, αλλά και αυτοί που είναι πενήντα, σαράντα, ακόμη και τριάντα. Όλοι αυτοί που είναι νεότεροι σε ηλικία είναι βιομηχανικοί εργάτες ή εργαζόμενοι σε μεγάλες επιχειρήσεις ή βιοτεχνίες. Έτσι φθάσαμε να έχουμε στο νοσοκομείο ακόμη και παιδάκια, που  ελπίζουμε με όλη μας την καρδιά να μην πάθουν τίποτα χειρότερο. Αντιμετωπίζουμε ένα χάος.

Μπροστά στην ασυδοσία των εργοδοτών πολλοί εργαζόμενοι δήλωναν στον γιατρό από το τηλέφωνο ότι έχουν 38,5 πυρετό ή ότι έχουν ένα κρούσμα στην οικογένειά τους και δεν πήγαν για 15 ημέρες νομότυπα στην εργασία τους χωρίς τον κίνδυνο απόλυσης και έτσι ορισμένοι τη γλίτωσαν. Στην Brembo, που έχει 3.000 εργαζόμενους και φτιάχνουν μεταξύ άλλων τα φρένα για τη Ferrari, 1.000 εργαζόμενοι δήλωσαν ασθένεια για να σωθούν. Η Tenaris Dalmine έβαλε τους εργαζόμενους σε καραντίνα και κράτησε εθελοντικά μόνο 40 εργαζόμενους για την παραγωγή του οξυγόνου για τα νοσοκομεία και τις αναπνευστικές συσκευές. Οι μικρές επιχειρήσεις εκβιάζουν πιο εύκολα τους εργαζόμενους γιατί σχεδόν όλοι έχουν εξάμηνα συμβόλαια, αφού με την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων εξαφανίστηκαν οι συμβάσεις αορίστου χρόνου.

*Πως είναι η κατάσταση στις μικρότερες επιχειρήσεις;

 Δυστυχώς δεν τις κλείνουν, γιατί πολλές παράγουν εξαρτήματα για τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία και φθάνουν μάλιστα να κάνουν και πολλές υπερωρίες, γιατί οι εργοδότες φοβούνται ότι το επόμενο διάστημα θα σταματήσει η αλυσίδα που τροφοδοτεί τα γερμανικά εργοστάσια και θέλουν να διασφαλίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά αποθέματα…"

Από συνέντευξη στην ΑΥΓΗ