Η εποχή των κιτ και των ΚΥΤ

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

Δύο ομόηχες μονοσύλλαβες λέξεις, δύο λέξεις-ψίθυροι, έχουν κατακτήσει από κοινού τεράστιο μερίδιο δημοσιότητας, πλην με σαφώς ανισότιμη τη μεταξύ τους σχέση ως προς την προβολή. Η μία, η εισαγόμενη, το κιτ, κοινό κτήμα πλέον, βρίσκεται στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου. Η άλλη, το αρκτικόλεξο ΚΥΤ, που ορίζει τα ευφημιστικώς αποκαλούμενα κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης, τις Μόριες δηλαδή, παραμένει στα χαμηλά του πολιτειακού και κοινωνικού ενδιαφέροντος.

Ενα από τα ζητήματα που δίνουν συγκρουσιακή διάσταση στον δημόσιο διάλογο, και μάλιστα τον επιστημονικό, τον οποίο παρακολουθούμε όλοι με κορυφωμένη αγωνία, είναι η επάρκεια των κιτ και, κατά συνέπεια, η επάρκεια ή ανεπάρκεια των διαγνωστικών ελέγχων: Γίνονται λίγα τεστ επειδή φάνηκε γρήγορα πως είναι λιγοστές οι σχετικές εργαλειοθήκες ή επειδή αποφασίστηκε ευθύς εξαρχής ότι τα πολλά τεστ, όπως στη Νότια Κορέα, δεν ωφελούν ιδιαίτερα τη σκέψη των λοιμωξιολόγων και των επιδημιολόγων και την επιλογή μοντέλων πρόληψης ή θεραπείας;

Ως εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας, ο καθηγητής Λοιμωξιολογίας Σωτήρης Τσιόδρας αποδέχτηκε ότι τα κρούσματα υποκαταγράφονται συνειδητά, γνωστοποίησε δε ότι σταδιακά θα ανακοινώνονται μόνο τα σοβαρά. Επαΐοντες και μη, ωστόσο, δικαιούνται να αναρωτιούνται: Με ποιους όρους θα έπρεπε να ερμηνευτεί η υποκαταγραφή των κρουσμάτων, χωρίς τον κίνδυνο να κατακριθεί σαν προκατειλημμένη; Απλοϊκά υλικούς (δεν περισσεύουν τα κιτ, εξ ου και οι περιορισμένοι έλεγχοι); Ιατρικούς (δεν προσφέρει τίποτε αξιοσημείωτο η διεύρυνση των ελέγχων σε τυχαία μέλη της κοινότητας και οι χώρες που την υιοθέτησαν δεν ωφελήθηκαν); Ψυχολογικούς (το φρόνημά μας θα καμπτόταν πολύ περισσότερο αν μιλούσαμε επίσημα για 5.000 κρούσματα και όχι για 500); Επικοινωνιακούς-πολιτικούς (ας διατηρήσουμε την εικόνα της χώρας ανώτερη της ιταλικής, της ισπανικής, της βρετανικής κ.ο.κ.); Ενα μείγμα όλων αυτών;

Αντίθετα, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα όσον αφορά τα κέντρα υποδοχής μεταναστών και προσφύγων. Εκεί προκρίθηκε το μοντέλο της περίφρακτης απομόνωσης και του ασφυκτικού συνωστισμού, και όχι της αποσυμφόρησης. Ας ελπίσουμε ότι οι κυνικότεροι της κυβέρνησης, όσοι ονειρεύονται (στον ξύπνιο τους πια και δημοσίως) Μακρονήσους προσφύγων και Γιούρα μεταναστών, δεν τυγχάνουν θαυμαστές του δαρβινομαλθουσιανού υγειονομικού υποδείγματος που υπεράσπιζε ο Μπόρις Τζόνσον, πριν του αλλάξει κάπως τα μυαλά η προέλαση του ιού.