Ευρώπη: Είμαστε όλοι μόνοι μας

γράφει ο Νίκος Ξυδάκης

«ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ είσθε μόνοι σας. Πάρτε το απόφαση για να μείνετε όρθιοι».

ΔΕΝ θα ξεχάσω ποτέ τον λόγο του, μετέπειτα φίλου, Ιταλού υπουργού, όταν τον επισκέφθηκα στη Ρώμη , στο φούντωμα του προσφυγικού. Ήταν άνοιξη του 2016, με τα ευρωπαϊκά σύνορα κλειστά και την Ελλάδα να δέχεται μπούλινγκ από παντού. Περιοδεύαμε λαχανιασμένοι στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σε αναζήτηση αλληλεγγύης και κυρίως εφαρμογής των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ― μετεγκατάσταση, αναλογικότητα βαρών κ.λπ.

Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ υποδοχή ήταν κομψότερη στους τρόπους αλλά ανάλογη του μπούλινγκ που δεχόταν η χώρα μας από τους ακροδεξιούς λαϊκιστές πολιτικούς και τα ομόλογα μήντια.

«ΚΙ ΕΜΕΙΣ μείναμε μόνοι στο προσφυγικό κύμα από τη Β. Αφρική, πριν από το 2015. Κανείς δεν θα σηκώσει το βάρος από τους ώμους σας.» Ακόμη αντηχούν τα λόγια του στην Πιάτσα Κολόννα. Πάντα αντηχούν.

ΚΑΙ αντήχησαν πάλι τώρα, τον καιρό της πανδημίας, όταν η καθημαγμένη Ιταλία ζήτησε βοήθεια σε υγειονομικό υλικό από τους Ευρωπαίους εταίρους της, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Κι αυτές αρνήθηκαν ― δεν έχουν περισσευούμενες μάσκες και αντισηπτικά.

ΕΠΣΕΥΣΕ Η ΚΙΝΑ να στείλει μερικά εκατομμύρια μάσκες στην Ιταλία, ιατρικούς εμπειρογνώμονες και 31 τόνους νοσηλευτικών εφοδίων. Βοήθεια από την Κίνα ζητά και η πληττόμενη Ισπανία. Και σπεύδουν οι Κουβανοί γιατροί από το φτωχονήσι, να βοηθήσουν παντού όπου χρειάζονται βοήθεια.

Η ΕΥΡΩΠΗ είναι απούσα σαν πολιτική οικογένεια.

ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ: «Η κρίση απέδειξε ότι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη υπάρχει μόνο στα χαρτιά», είπε αγριεμένος ο Σέρβος πρόεδρος Αλεξάνταρ Βούτσιτς, ενώπιον της απαγόρευσης εξαγωγής νοσηλευτικού υλικού σε χώρες εκτός Ε.Ε. «Μόνο η Κίνα μπορεί να μας βοηθήσει», είπε ο Σέρβος. Στην επιστολή του προς τον Πρόεδρο Ξι Ζιπίνγκ τον αποκάλεσε «αδελφό», ζήτησε βοήθεια. Και έλαβε: Πέντε εκατομμύρια μάσκες και αποστολή γιατρών.

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ λειτουργεί μόνο υπό κανονικές συνθήκες, συνθήκες εργαστηρίου, όχι σε συνθήκες κρίσης, δηλαδή συνθήκες πραγματικής ζωής. Σε κάθε κρίση η ΕΕ αποσυντίθεται πολιτικά και ηθικά.

ΣΤΗ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ κρίση του 2008-10, οι αδύναμοι βρέθηκαν μόνοι τους, μνημονιασμένοι.

ΣΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ, που διαρκεί και θα διαρκεί, κάθε χώρα χτίζει μάταιους φράχτες και είναι έτοιμη να παίξει το blame game και να καταπατήσει κάθε κοινή απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και κάθε ιδρυτική αρχή της ΕΕ  .

ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ, κάθε κράτος καλείται να τα βγάλει πέρα μόνο του. Στην τρομερή οικονομική και κοινωνική θύελλα που ακολουθεί την πανδημία πάλι μόνοι θα είμαστε. Τα κράτη της ευρωζώνης καθώς βλέπουν τα ομόλογα τους να κουρελιάζονται, και ενώ ανακοινώνουν κατεπειγόντως τεράστια δημοσιονομικά ανοίγματα για να προστατέψουν τις κοινωνίες, δεν ακούνε τίποτε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την κεντρική τους τράπεζα· δεν ακούνε πολλαπλάσιο και τρανταχτό το περίφημο «whatever it needs» του Ντράγκι.

ΣΙΓΗ νεκροταφείου στην ΕΕ, στις Βρυξέλλες, στη Φρανκφούρτη, στο Βερολίνο. Τη σιγή διακόπτουν στρατιωτικά καμιόνια που κουβαλούν φέρετρα στην Ιταλία.