Ο συρμός της κολακείας

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

Ζωή με το μάνιουαλ ανά χείρας δεν γίνεται. Ιδίως αν το εκδοθέν «Εγχειρίδιο Βίου στη Νέα Καθημερινότητα» έχει κάποια γνωρίσματα των μάνιουαλ που συνοδεύουν τις διάφορες συσκευές που αγοράζουμε: αυτόματη μετάφραση από κάποιο ξένο πρωτότυπο, ασάφειες, χρησμικές φρασούλες ανάλογες του «Σκοιλ Ελικίκου» κ.τ.λ.

Τα βασικά της Επιχείρησης ΧΑΜ τα καταλάβαμε, κάποιες απορίες όμως τις δικαιούμαστε. Χέρια καθαρά. Απόσταση επαρκής – αλλά πόση τελικά; Δύο μέτρα; Ή τρία; Και μέχρι πού θα γίνεται ανεκτό από την αστυνομία το ευρηματικό «κατ’ οικονομίαν», δεδομένου ότι το σύμπαν διαστέλλεται, όχι όμως και ο χώρος των λεωφορείων, του μετρό, των σχολείων, κ.ο.κ. Και μάσκες. Οχι όμως διατιμημένες, αφού ο τηλεοπτικώς αρμόδιος υπουργός μάς συνέστησε να περιμένουμε την αγορά να εξομαλύνει την κατάσταση, με τον γνωστό φιλάλληλο τρόπο της. Ούτε βεβαίως δωρεάν, αφού «τέτοια πράγματα δεν γίνονται πουθενά». Αυτό «το πουθενά» αφορά μια ντουζίνα χώρες, που όμως, εφόσον δεν έχουν την ιστορία της δικής μας, είναι σαν να μην υπάρχουν.

Καταλάβαμε επίσης ότι το βασικότερο των βασικών που επείγονται να ανακοινώσουν οι υπουργοί και υφυπουργοί που προστίθενται τις τελευταίες ημέρες στη συνήθη ενημερωτική ομάδα των 6 μ.μ. είναι το σέβας τους για τον προϊστάμενό τους. Ενα δέος οιονεί θρησκευτικού τύπου: «Με τη σοφή καθοδήγηση του πρωθυπουργού...». Εχει τη μακρά παράδοσή της αυτή η κολακευτική πρακτική, αλλά θα ’πρεπε να αποκτήσει κάποια στιγμή και τα όριά της. Σε κανέναν δεν περιποιεί τιμή το διαρκές λιβάνισμα, υπάρχει-δεν υπάρχει λόγος κι αφορμή. Δεν τιμά τον λιβανίζοντα, που απλώς αποκαλύπτει το άγχος και την ανασφάλειά του, την αγωνία του μήπως δεν αποσπάσει βαθμολογία προαγωγής. Δεν τιμά τον λιβανιζόμενο, αφού οι υφιστάμενοί του φέρονται σαν τον θεωρούν ενδοτικό στην κολακεία, ευκολόπιστο και εντέλει ανώριμο. Αλλά δεν τιμά κι όλους εμάς, αυτόπτες μάρτυρες μιας θλιβερής τελετουργίας, που βλέπουμε αδιαμαρτύρητα ενήλικους ανθρώπους να κοψομεσιάζονται για να γίνουν αρεστοί.