«Τσιόδρας των δρόμων»

Ο θάνατος είναι πάντα ίδιος: είτε από ιό είτε από τροχαίο είτε από οτιδήποτε. Στην περίπτωση της πανδημίας κινητοποιήθηκε, για να τον περιορίσουμε, ο κρατικός μηχανισμός, με γιατρούς, με αστυνομικούς, με προτροπές, με καθημερινές συνεντεύξεις, με πρόστιμα, με ελέγχους, με απειλές, με ανεξάντλητη επιμονή. Τώρα, το ίδιο απαιτείται να γίνει για άλλες πηγές θανάσιμων κινδύνων και, περισσότερο, των οδικών· ζωές χάνονται και εκεί. 

Γι’ αυτό, χρειάζεται ασφυκτικός έλεγχος για την ταχύτητα, για το αλκοόλ, για την κατάσταση των οχημάτων, για την ποιότητα των δρόμων, για τα κινητά εν κινήσει –για όλα όσα γεμίζουν τις εντατικές και τους τόπους «ανάπαυσης».

Τώρα που μάθαμε πώς γίνεται να περιορίζεις τον θάνατο, θέλουμε καθημερινή ενημέρωση για το πόσοι χάθηκαν στους δρόμους, πόσοι έχασαν την αρτιμέλειά τους, πόσοι βρέθηκαν να οδηγούν πιωμένοι, πόσοι χωρίς δίπλωμα, χωρίς ασφάλεια, χωρίς μυαλό. Τώρα χρειαζόμαστε έναν «Τσιόδρα των δρόμων», κάποιον, ας πούμε, σαν τον Ιαβέρη, ή χωρίς «σαν».

Ο κορωνοϊός μας έκανε να αναβαθμίσουμε συλλογικά (όχι με προσωπικές δυσάρεστες εμπειρίες) την εκτίμησή μας για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Η οποία είναι ίδια σε κάθε περίπτωση· με ή χωρίς πανδημία. 

πηγή