Αναρτήσεις
.jpg)
Κοιτάμε προς Ανατολάς με λαιμαργία και ζήλια. Προς την Ταξίμ. Όπως παλιότερα προς την Ταχρίρ. Και προς την Πλάθα δελ Σολ. Βλέπουμε στη διαδήλωση τον "Σουλεϊμάν" και λιώνουμε. Κι είμαστε έτοιμες να πάμε να κλειστούμε σε χαρέμι από τον ενθουσιασμό. Και έτοιμοι να λοιδωρήσουμε τους δικούς μας καλλιτέχνες, που δεν είναι αρκούντως μεγαλοπρεπείς. Τσακίζουμε τα πληκτρολόγια σε αναστεναγμούς για τη δική μας ανεπάρκεια, τη στασιμότητα, την αδράνεια, το βούλιαγμα, το βάλτωμα - ορίστε, ξεσηκώθηκαν μέχρι και οι Τούρκοι!
Μεσολάβησε ένα Σύνταγμα, που τό 'χουμε ξεγράψει και το αντιμετωπίζουμε με την ίδια ξινίλα που το αντιμετωπίσαμε όταν εξερράγη. Τότε κάποιοι υπερεπαναστάτες το είχαν χαρακτηρίσει "τσιγκολελέτα". Οι ίδιοι που καλούν τώρα με πύρινα λόγια για συμπαράσταση στους εξεγερμένους της Τουρκίας. Ευτυχώς δεν το ξεχνούν οι ξένοι. Και το τοποθετούν στα πλακάτ, στα πανό και στην ανάλυσή τους, εκεί που είναι η θέση του: Ανάμεσα στις μεγάλες, παράξενες και θαυμαστές στιγμές του αχαρτογράφητου μέλλοντος που γράφεται μ' έναν ολότελα καινούργιο και παράλληλα πανάρχαιο τρόπο.
Ο άνθρωπος γυμνός απέναντι στην εξουσία. Που αποτελείται επίσης από ανθρώπους, ατσάλινα ενδεδυμένους. Από τον Σοφοκλή στον Σαίξπηρ, από τον Σπάρτακο στην Τουρκία του Ερντογάν και στην Ελλάδα του Σουλεϊμάν.
Τι ζητούν οι δίπλα; Τι τους έβγαλε στον δρόμο; Τι τους έκανε ν' αψηφούν τον φόβο;
Πολλοί διαφορετικοί επιμέρους λόγοι, αλλά ένας κοινός παρονομαστής: Η ελευθερία. Να εκφράζονται, να κυκλοφορούν, να επιλέγουν ελεύθερα. Έτσι απ' το δέντρο πήγαν στο δάσος. Και γράφει χαρακτηριστικά ο Kivanc Eliacik, γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της συνδικαλιστικής ομοσπονδίας DISK: "Δεν ξέρω τι θα συμβεί αύριο! Αλλά σήμερα είναι μια καινούργια μέρα και είμαστε όλοι και όλες καινούργιοι άνθρωποι".
Ενώ ο αλαζόνας Ερντογάν διερωτάται: "Εγώ προσφέρω στον λαό κι αυτοί με λένε δικτάτορα;". Θα μπορούσαν να σε λένε και Κρέοντα, έτσι προχωράει, βλέπεις, η καημένη η ανθρωπότητα.
Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί αύριο. Έχουν γίνει τόσα βήματα πίσω, που δεν έχουμε κουράγιο να κάνουμε ένα βήμα μπρος. Αλλά το Σύνταγμα συνέβη. Και το νιώσαμε όλοι τότε. Κι αυτοί ακόμα που σήμερα τό 'χουν κάνει φύλλο και φτερό με τις υπεραναλύσεις περί άνω και κάτω πλατείας, ξέρουν ότι μπορεί να ξανασυμβεί. Ξέρουν ότι τότε, ακριβώς τότε, αμφισβητήθηκε και τέλειωσε ένα παγιωμένο σύστημα και σύμπλεγμα εξουσίας. Τέλειωσε. Κι ας μην το έχουν πιστέψει αυτοί που αυθόρμητα και τυφλά έστω το αμφισβήτησαν. Το έχουν πιστέψει και το έχουν καταλάβει οι εκπρόσωποί του. Γι' αυτό και συνασπίζονται, γι' αυτό και γραπώνονται απ' τη βία, την καταστολή, τον αυταρχισμό, την οπισθοδρόμηση, τον αναχρονισμό.
Ίσως να γράφω απλώς τις προσδοκίες μου, τι να σας πω... Επειδή κι εγώ αυτή τη στιγμή ζηλεύω τους δίπλα. Κι απόψε λέω να δω Σουλεϊμάν, για πρώτη φορά και χωρίς αναστολές.
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου