Γιατί χαίρεται ο φασίστας και χαμογελάει, πατέρα;

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΝΔΡΑΝΙΣΤΑΚΗ

Είναι ωραίο να γυρίζεις ξαφνικά στα παιδικά σου χρόνια, εκεί στο μεταίχμιο της χούντας και της Μεταπολίτευσης. Τότε που μαθαίναμε ότι ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν ο ηγέτης που είπε το ΟΧΙ στους Ιταλούς και τον φανταζόμασταν σαν έναν σύγχρονο Καραϊσκάκη, σαν έναν γίγαντα που όρθωσε το ανάστημά του στον εχθρό. Τόσο βαθιά είχε μπει στην ψυχή μου ο Μεταξάς, που όταν μου ζητούσε η μάνα μου να φάω μόνο μία σοκοφρέτα, ανέβαινα στην καρέκλα και βροντοφώναζα: «ΟΧΙ, Τσιάνο, δεν θα μας την πάρεις την Κορυτσά!».

Ώσπου άκουσα ότι το ίνδαλμά μου ήταν ένας στυγνός δικτάτορας, ένας φασίστας που κολύμπησε στο ίδιο μεσοπολεμικό ρεύμα με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Δικτάτορας κανονικός, όχι της πλάκας, με διώξεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια, με πάμπολλες μαρτυρίες για θανάτους αντιφρονούντων στις φυλακές. Διέλυσε τα συνδικάτα, καθιέρωσε τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, κυνήγησε ακόμη και το μπουζούκι, για να μη μολυνθεί η ελληνική ψυχή.

Ένα στρατιωτικό ψώνιο, ανώτατος αξιωματικός γαρ, που είχε ως πρότυπο την αρχαία Σπάρτη, που προσπάθησε να επιβάλει τον «Γ' Ελληνικό Πολιτισμό», κάτι σαν το Γ' Ράιχ του Χίτλερ, αλλά με χλαμύδες και γελοία άσματα του στιλ «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;». Φασίστας αναντάν μπαμπαντάν, που αρχικά συντάχθηκε με τις δυνάμεις του Άξονα, δηλαδή με τους ομοϊδεάτες του τον Αδόλφο και τον Μπενίτο, αλλά αναγκάστηκε τελικά να κάνει πίσω, μετά τον τορπιλισμό της «Έλλης» από τους Ιταλούς. Όλα αυτά τα κατάπια. Εκείνο που δεν μπόρεσα να καταπιώ με τίποτα ήταν ότι το ίνδαλμά μου ήταν ένα κοντό ανθρωπάκι, οπότε τζάμπα ανέβαινα στην καρέκλα και φώναζα στη φουκαριάρα τη μάνα μου.

Κοντά τριάντα χρόνια έζησα στην πλάνη. Μέχρι που με φώτισε ο θεός και διάβασα το βιβλίο Ιστορίας της έκτης δημοτικού, που φέρει τη σφραγίδα του Κων/νου Αρβανιτόπουλου και της Εύης Χριστοφιλοπούλου. Το διάβασα και έμαθα ότι ο Μεταξάς ήταν όντως ο ήρωας που φαντασιωνόμουν μικρός και όχι το τέρας που μου παρουσίαζε η κυρίαρχη προπαγάνδα της Αριστεράς. Έμαθα ότι ο Μεταξάς ανέλαβε την εξουσία μετά από την «κοινωνική αναταραχή που εκφραζόταν με πορείες, διαδηλώσεις και απεργίες», ήρθε για να επιλύσει «την πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα που ταλανιζόταν». Δεν ήταν δικτάτορας, ήταν σωτήρας, έσωσε την Ελλάδα από την αναταραχή και τον κομμουνισμό, επιτέλεσε, τηρουμένων των αναλογιών, το θεάρεστο έργο που επιτελεί σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς. Έκανε και άλλα ο Ιωάννης, «προσπάθησε, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, να προσεγγίσει τους αγρότες και τους εργάτες με διάφορα κοινωνικά μέτρα», αλλά δυστυχώς αυτοί οι ατίθασοι δεν του έκατσαν.

Ωραία πράγματα συμβαίνουν σε μια Ελλάδα που η πολιτική σκηνή της βρίθει από οπαδούς της 4ης Αυγούστου: τους χρυσαυγίτες, τον Βορίδη, τον Γεωργιάδη, τον Καρατζαφέρη, τον πατέρα και τον υιό Πλεύρη και άλλους κρυφούς και φανερούς...

* Το τηλεοπτικό κανάλι Mega έστειλε επιστολή για το προχθεσινό κείμενο του Γ. Ανανδρανιστάκη. Δημοσιεύεται μαζί με την απάντηση της "Αυγής" στη σελ. 23.