Του Θανάση Καρτερού
Όποιος κυκλοφορεί λίγο εκτός εξουσίας -και εντός ουσίας- το βλέπει, το ακούει και το ξέρει: Το πιο δημοφιλές θέμα συζήτησης αυτές τις μέρες είναι τι θα γίνει με τη θέρμανση τον χειμώνα. Κυκλοφορούν διαφημίσεις, μέθοδοι άνευ διδασκάλου, εμπειρίες, συμβουλές. Ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς ακούγεται και λέγεται στην αγωνιώδη προσπάθεια να βρουν οι άνθρωποι τρόπο να επιζήσουν μεν από το κρύο, αλλά να μην πεθάνουν και από την πείνα.
Και ποιοι μόνο δεν το συζητούν και θεωρούν τα πράγματα παγωμένα και παγιωμένα - τόσος ο φόρος για τα καύσιμα και όποιος αντέξει; Οι αρμόδιοι που αποφάσισαν και διέταξαν πέρσι, αλλά και φέτος, την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης. Οι οποίοι φυσικά δεν ξέρουν ούτε τι εστί οικογένεια χωρίς θέρμανση, ούτε μαγκάλι, ούτε ξυλόσομπα, ούτε ηλεκτρική σόμπα συνδυασμένη με καμιά δεκαριά κουβέρτες. Και μιας και δεν ξέρουν, θεωρούν έξυπνο ή υποχρεωτικό να το μάθουν εκατομμύρια άλλοι.
Φέτος, όμως, κυκλοφορούν δυσοίωνες φήμες ότι ο χειμώνας θα είναι βαρύς. Αυτό σημαίνει ότι αν πέρσι πέθαναν άνθρωποι από το κρύο και τις πρωτόγονες μορφές θέρμανσης, φέτος θα πεθάνουν περισσότεροι. Ενώ, καθώς η φτώχεια από πέρσι έχει αγκαλιάσει κι άλλο κόσμο, φέτος αναμένεται η κατανάλωση ακόμα λιγότερου πετρελαίου θέρμανσης και η παραγωγή ακόμα περισσότερης μουτζούρας, αιθαλομίχλης, ρύπανσης για τις πόλεις. Και ακόμα περισσότερης μιζέριας και δυστυχίας για παιδιά, ηλικιωμένους, οικογένειες, εκατομμύρια ανθρώπους γενικώς.
Από πέρσι μέχρι φέτος, όμως, μεσολάβησε κάτι σοβαρό: Κάηκαν μαζί με εκατομμύρια τόνους από πάσης φύσεως σαβούρα και οι λογαριασμοί του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Στουρνάρα. Το κράτος αύξησε τον φόρο στο πετρέλαιο, αλλά τα έσοδά του μειώθηκαν. Που πάει να πει ότι αν το πετρέλαιο ήταν φτηνότερο, θα έβαζε περισσότερα, πολύ περισσότερα μάλιστα, λεφτά στα ταμεία του. Τι διάολο, λοιπόν, επιμένουν; Για να πιάσουν το πλάνο τους σε νεκρούς, σε ξεπαγιασμένους και σε δυστυχισμένους και να τους συγχαρεί η τρόικα - αυτή είναι η μόνη λογική απάντηση. Κι όποιος τη θεωρεί λαϊκισμό, ας βρει μια καλύτερη.
Πρόκειται για εμμονή στον παραλογισμό, που καταλήγει εμμονή στο έγκλημα. Και σε βάζει σε σκέψεις αν το ξεπάγιασμα, η δυστυχία, ο θάνατος, η απελπισία είναι το ανεπιθύμητο κόστος της πολιτικής τους ή ο επιθυμητός στόχος της...