Αναρτήσεις
Λένε πως αν δεν κάνεις βουτιά στην κόλαση, παράδεισο δεν βλέπεις. Μα πόσο κρατάει πια αυτή η βουτιά? Δεν έχω άλλη ανάσα. Πνίγομαι θαρρώ. Κοιτώ γύρω μου και βλέπω κάποιους να έχουν πιάσει πάτο και κάποιοι ήδη να επιπλέουν μπρούμυτα στον αφρό, νεκροί. Όχι δεν θέλω να βγω έτσι στην επιφάνεια, δεν το εννοώ έτσι ακριβώς. Δεν θέλω να πιάσω πάτο ρε γαμώτο! Να εκτιναχτώ στην επιφάνεια θέλω μόνο. Τι ζητάω?
Ξέρω τι θα μου πεις. Στο χέρι σου είναι ή μήπως ήταν? Μήπως δεν προλαβαίνω τώρα? Μα που να πάρει ούτε που κατάλαβα πως έγινε. Αμέριμνη καθώς ήμουν ούτε που πρόσεξα αυτούς που με έσπρωξαν, που με ποδοπάτησαν για να με πνίξουν. Και τους βλέπω τώρα από πάνω μου να με αγνοούν, σαν να μην υπάρχω.
Γελάνε, γελάνε που τα κατάφεραν!
Θολώνει και η όραση. Δεν βλέπω καλά. Χέρι βοηθείας γυρεύω αλλά μου λέει ότι πρέπει να βοηθήσω και γω. Δεν με φτάνει εκεί κάτω που είμαι. Να δώσω ώθηση με τα πόδια και να πιάσω το χέρι του να βγούμε μαζί. Καλό μου ακούγεται, αλλά φοβάμαι, με καταλαβαίνεις?
Θα μου πεις, τι χειρότερο θα πάθω? Αφού έτσι και αλλιώς πνίγομαι. Τι περιμένω άραγε? Να με σώσουν αυτοί που με έπνιξαν? Γιατί κρίνω το χέρι που με βοηθάει? Πόσο ηλίθια είμαι πια?
Όταν κάποιος πατάει επί πτωμάτων για να αναδυθεί στην επιφάνεια, δεν θέλει να με σώσει. Θέλει να σώσει μόνο το τομάρι του. Και κάθομαι και κρίνω αυτόν που παλεύει να με σώσει, αν θα τα καταφέρει? Γιατί ρε, έχω μήπως άλλη επιλογή? Ή μήπως θα κοιτάξω τις συμπάθειες τώρα που πνίγομαι? Αυτός είναι καλός, αυτός δεν είναι, για να με σώσει.
Ναι ρε! Θα το πιάσω το χέρι του, δεν έχω άλλο πάτο να πάω. Και μην ακούσω δικαιολογίες ότι είναι νέος ή δεν ξέρει. Ακριβώς επειδή είναι νέος θα τα καταφέρει, κατάλαβες? Και σαν βγω στο φως, θα σταθούμε λίγο να πάρουμε ανάσες, ανάσες πολλές, να φουσκώσουν τα πνευμόνια μας και θα βγούμε στην στεριά. Θα μου δώσουν το φιλί της ζωής θα ανασάνω ξανά, θα ανοίξω τα μάτια να δω τον κόσμο ξανά. ΝΑ ΖΗΣΩ. Να ζήσω πρώτα, και μετά θα σηκωθώ δειλά δειλά. Θα καθήσω και θα κοιτάξω γύρω γύρω, να δω τι έχει γίνει όσο εγώ, όσο εμείς πνιγόμαστε.
Δεν περιμένω να γίνει ο σωτήρας μου, ένας μάγος που όλα θα τα κάνει όπως ήταν πριν. Δεν θέλω μαγικά ραβδιά. Θέλω να είμαι καλά και να τα καταφέρουμε μαζί. ΜΑΖΙ!!!! με καταλαβαίνεις?
Σε κανέναν δεν θα παραδώσω πια την ζωή μου στα χέρια του. Θέλω μόνο να σώσει όσους πνίγονται. Και να σου πω κάτι? ΕΙΝΑΙ ΝΕΟΣ! Αυτό εμένα μου αρκεί, γιατί έχει όραμα, έχει όνειρα έχει κότσια. Γιατί βαρέθηκα τα ραμολιμέντα της πολιτικής και τους εθνοσωτήρες. Αυτούς που πάλεψαν με νύχια και με δόντια να με πνίξουν στην κόλαση που κουβαλούν μαζί τους.
Βαρέθηκα τους κουστουμαρισμένους κύριους, που με κρίνουν και αποφασίζουν για την ζωή μου με γεμάτο στομάχι. Βαρέθηκα τους δήθεν, που έχουν γνώμη για μένα. Που όλα όσα λένε είναι by the manual, Και αν κάποιος εκφράσει διαφορετική άποψη, είναι άκρο, είναι αναρχικός. Πώς θα δώσω ξανά σε αυτούς με πουλούν στα σκλαβοπάζαρα της Ευρώπης, ξανά δύναμη για να με αποτελειώσουν?
Για να αποτελειώσουν το έργο τους?
Σύνελθε γαμώτο!!! Πάρε βαθιές ανάσες να γεμίσει οξυγόνο ο εγκέφαλος, να πάρει μπρος. ξανά. Σανίδα σωτηρίας ψάχνω και δεν θα μου την δώσει αυτός που με έπνιξε. Αυτοί δεν έχουν σκοπό να με σώσουν. Γιατί αν το κάνουν ξέρουν ότι θα τους σύρω στην κόλαση που με βούτηξαν. Με φοβούνται για αυτό με πνίγουν. ΜΕ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ!!!!! Ξέρεις, πλέον δεν μιλάμε για υπομονή, ο θάνατος δεν υπομένετε. Η υπομονή κρύβει φόβο μέσα της. Τι φοβάμαι άραγε? ΝΑ ΖΗΣΩ? ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ ΞΑΝΑ? ΤΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΓΑΜΩΤΟ???????
Λοιπόν, αυτή είναι η άποψη μου, και την καταθέτω επώνυμα. Και δεν με νοιάζει αν εσύ που διαφωνείς τα βρίσκεις όλα αυτά αστειότητες. Γιατί και γω βρίσκω εγκληματικό να μένεις κολλημένος στα ίδια πολιτικά γέρικα βαμπίρ, που ρουφούν το αίμα μας, για να κρατηθούν στη ζωή. Όμως σεβάστηκα για χρόνια τις επιλογές σου. Τώρα θα σεβαστείς και τις δικές μου. Και δεν φοβάμαι την οποιαδήποτε αλλαγή που μπορεί να μου αλλάξει τη ζωή προς το καλύτερο, ούτε έχω φόβο για πιθανά ενδεχόμενο λάθος. Θα παλέψω όπως μπορώ.
Με λένε Λίλα και είμαι καλά. Είμαι μάνα τριών παιδιών και αυτοί με έφεραν στα όρια της εξαθλίωσης. Δεν με παίρνει να φοβάμαι κατάλαβες? Απεξαρτήθηκα από τον φόβο τους. Έναν μόνο φόβο έχω. Μήπως αύριο δεν μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέπτη δίχως να τον φτύσω! Μήπως με κοιτάξουν αύριο τα παιδιά μου στα μάτια και δεν έχω απαντήσεις να τους δώσω. Τον θεό μου φοβάμαι, τον εαυτό μου και τα παιδιά μου.
Αυτός είναι ο θησαυρός μου και για αυτόν θα παλέψω.
http://sioualtec.blogspot.gr/
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου