Η συνειδητή αποχή από τη μαζική παράνοια είναι πολιτική στάση.

Αρκετοί φίλοι με ρωτάνε γιατί δείχνω να απομακρύνομαι από εκείνη τη μαχητικότητα που είχα για τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τη καθημερινότητά μας. Γιατί γίνομαι αφηρημένη και ξεφεύγω σε "άλλα μονοπάτια" τώρα σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή που όλοι πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μεγάλες μάχες.

Κατ΄αρχήν δεν πιστεύω πως είμαστε έτοιμοι για μεγάλες μάχες. Ποιες μάχες? Το σκυλοφάγωμα ανάμεσα στα τελευταία κομματόσκυλα? Το φτωχοποιημένο λαό που ψάχνει εξιλαστήριο θύμα για να εκτονωθεί? Τους αδιάφορους που δεν τους ενδιαφέρει πάρα το τομάρι τους ή τους φοβισμένους που ξεπουλάνε ότι έχουν και δεν έχουν για να μαζέψουν χρήμα για τα χαράτσια? Τους ανθρώπους που με τη ψήφο τους έδωσαν κι άλλο περιθώριο στις συμμορίες ? Μήπως οι μεγάλες μάχες είναι να βγω έξω και να κυνηγάω φουκαριάρηδες που θα πετυχαίνω στις γωνίες να ψάχνουν τα σκουπίδια, ή το να βγάζω πατριωτικές κορώνες στο πληκτρολόγιο με ένα φραπέ δίπλα και το καναπέ ν΄αράζω όποτε γουστάρω? Μήπως οι μεγάλες μάχες είναι να ακολουθήσω κάποιο από τα ξεφτυλισμένα κομματικά μαγαζιά που πουλάνε ακόμα μπούρδες για να καπαρώνουν τις βουλευτικές τους έδρες?

Δεν απομακρύνομαι γιατί βαρέθηκα ή γιατί βρήκα τρόπους να τη βολέψω, Απλά σιχάθηκα. Βλέπω πως έχουμε καταντήσει ένα τσούρμο που τα έχει χαμένα και σέρνεται όπου τον τραβάει ο καθένας,. Άβουλοι. Πειθήνιοι. Έτοιμοι για σφάξιμο. Με μικρές φωνές δεξιά κι αριστερά, που δεν μπορούν να σπάσουν το τείχος της αδιαφορίας ή της δουλικότητας.

Τσεκούρωμα στους μισθούς συνέχεια, στις συντάξεις, ξεπούλημα όλης της δημόσιας περιουσίας, ανεργία να καλπάζει σαν τρελή, ιατροφαρμακετική περίθαλψη ανύπαρκτη, κοινωνικό κράτος μηδέν, άστεγοι, συσσίτια, τρελαμένοι πολίτες που γυρνάνε στο δρόμο και μονολογάνε, άνθρωποι που πηδάνε από τα μπαλκόνια απελπισμένοι, υποσιτισμένα παιδιά, συνοικίες όμηροι εγκληματικών συμμοριών, πορνεία, ναρκωτικά, δουλεμπόριο που ανθίζουν σ΄ενα ξέφραγο αμπέλι, κάθε είδους απατεώνες που κάνουν γερές μπίζνες πατώντας στη δυστυχία των υπόλοιπων και μαζί με όλα αυτά παιδεία, μόρφωση, μηδέν. Πολιτισμός μηδέν. Διάθεση για συσπείρωση σε ένα γενικευμένο αγώνα όλων των κοινωνικών στρωμάτων που εξαθλιώνονται μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ από το αίσχος των μνημονίων, ούτε σαν σκέψη.

Σε αυτό το σημείο, κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να συνεχίσει να παριστάνει τον Δον Κιχώτη και να κυνηγάει ανεμόμυλους. Δεν μπορεί κάποιος και να μην τα έφαγε μαζί με τους άλλους, και να είναι σε άσχημη οικονομική κατάσταση εξαιτίας μιας εμετικής φιλοτομαριστικής κοινωνίας και να κάνει το δικό του αγώνα και να μην υποκύψει (να μη πληρώνει τα χαράτσια, να μην υποκύπτει σε τέσσερα κατοστάρικα εκβιαστικό μισθό και να ρισκάρει την ανεργία, να μην συμπράττει με κερδοσκόπους και διάφορα λαμόγια, να σέβεται μόνιμα τους ανθρώπους γύρω του και να αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο με όποιο τρόπο μπορεί) και να πρέπει να βγει στο δρόμο μόνος του να φωνάζει σαν τον Δελαπατρίδη μέχρι να τον μπουζουριάσουν πουθενά.

Η μ@λακία της καλωσύνης έχει και κάποια όρια. Πριν από αρκετά χρόνια επέστρεψα από το εξωτερικό όπου είχα μια πραγματικά καλή ζωή, για να ζήσω στη πατρίδα. Να προσφέρω ότι καλύτερο μπορούσα εδώ. Λείποντας πάρα πολλά χρόνια (από μικρό παιδί είχα μεγαλώσει εκτός) αυτό που αντίκρισα με τσάκισε αλλά δεν έχασα το κουράγιο μου. Πάντα σκεφτόμουν πως οι συγκυρίες θα αλλάξουν, πως κάτω από όλο αυτό το τσούρμο που ονόμαζε τον εαυτό του Έλληνα πολίτη, υπάρχει κάτι καλύτερο που θα βγει στην επιφάνεια. Έλπιζα πως κάπου χαμένη πίσω από, τις αστραφτερές ζάντες των αυτοκινήτων, τα νούμερα που παρέλαζαν στο χαζοκούτι, τους κοιλαράδες που φέρναν γυροβολιές στα σκυλάδικα, τους πελάτες των υπουργικών και κομματικών γραφείων, τους μιζαδόρους, τους κλέφτες, τους αμόρφωτους και απολίτιστους ανθρώπους, τους σιωπηλούς και υποταγμένους φτωχούς και τους θρασύτατους και κλεφταράδες πλούσιους, θα υπάρχει μια άλλη Ελλάδα κρυμμένη που θα ξεσπάσει και θα εξοστρακίσει αυτό το αηδιαστικό μόρφωμα της μεταπολίτευσης, μακριά πολύ μακριά. 

Έκανα υπομονή με όσους με προσπερνούσαν στην ουρά θρασύτατα, με τους μ@αλάκες που μου ρίχνανε τα λασπόνερα πάνω μου καθώς περνάγαν σαν δαιμονισμένοι το δρόμο, συνήθισα να αγοράζω και να μην παίρνω ποτέ απόδειξη για τίποτα, έμαθα πως για να κάνω μια δουλειά σε οποιοδήποτε δημόσιο γραφείο κάπου "τα έχωνα". Συνήθισα να είμαι τριγυρισμένη από ανθρώπους που δεν είχαν ανοίξει ένα βιβλίο ποτέ και που όλη τους τη ζωή ήταν ποιος θα πηδήξει ποιαν, που θα φάμε, που θα πιούμε, τι αυτοκίνητο θα πάρουμε, πως θα ανακαινίσουμε το σπίτι στο χωριό, τι φιρμάτα ρούχα κυκλοφορούν, τι νέο κινητό έχει βγει, ποιο μαγαζί κάνει καλό πρόγραμμα το βράδυ, τι λένε οι κομμωτές, οι μόδιστροι και όλες οι κατίνες της γειτονιάς....

Έκανα υπομονή με τη βεβαιότητα πως κάτι άλλο κρυβόταν πίσω από αυτή τη γενική πνευματική εξαθλίωση και αποχαύνωση. Ήμουν βέβαιη πως όλη η Ελλάδα δεν απαρτίζεται μόνο από ηλίθιους με χρήμα ή φτωχούς που ονειρεύονται να τους μοιάσουν. Και δεν σας κρύβω πως αυτος ήταν ο λόγος που ξεροστάλιασα σαράντα μέρες με τους αγανακτισμένους στη πλατεία, ο λόγος που έφαγα τα χημικά στη μούρη, ο λόγος που υπερασπίστηκα όλα τα κινήματα που προσπαθούσαν να συσπειρώσουν το κόσμο και βρέθηκα απέναντι στα αραχνιασμένα κομματικά μαγαζιά που γελοιοποιούσαν κάθε φωνή που δεν ήταν βγαλμένη μέσα από τις ντουντούκες τους, κάθε ιδέα που δεν ταίριαζε με τα σχέδιά τους.

Κι όπως λέω συχνά, η βεβαιότητα είναι κακό πράγμα. Ναι, σίγουρα υπάρχει ένα μικρό κομμάτι της Ελλάδας που δεν μας κάνει να νοιώθουμε ντροπή. Που μας δίνει μια μικρή ελπίδα. Δεν το αρνούμαι. Αλλά είναι πολύ μικρό και θα το καλύψει η λάσπη, η βρώμα, η βαρβαρότητα της πλειοψηφίας. Δεν νομίζω πως αυτή η πλειοψηφία είναι διατεθειμένη να αλλάξει το τόπο στο καλύτερο. Την βλέπω ήδη να μετατρέπεται σε ένα απρόσωπο κτήνος γεμάτο μίσος, βία, συναισθήματα εκδίκησης και απαξίωσης. Τη βλέπω να μετατρέπεται σε κάτι πολύ άθλιο για να φυλάξει τα τελευταία της "πραγματάκια" 

Γι΄αυτό είμαι εκτός. Αλλού. Συνειδητά εκτός. Το τελευταίο καταφύγιο αξιοπρέπειας είναι να προσπαθήσει κανείς να αποφύγει όλη αυτή τη μόλυνση. Γιατί δεν πρόκειται απλά για οικονομική εξαθλίωση. Είναι μόλυνση των μυαλών. 
Αρρωστημένη κατάσταση και δεν είμαι γιατρός κανενός.
Εγκληματική αποχαύνωση και δεν είμαι χωροφύλακας κανενός.
Επιδερμική και ευτελής αντίληψη για τη ζωή και δεν είμαι προφήτης για κανέναν.
Πουλήστε, αγοράστε, σκοτώστε, προσκυνήστε, κρυφτείτε ή κοιμηθείτε τον ύπνο του δικαίου. Παρακαλέστε για μια δουλίτσα, φυλάξτε το σπιτάκι, ζητιανέψτε για το φαγάκι, ικετέψτε το θεούλη σας, στηθείτε στις ουρές για τον αποκωδικοποιητή, απολαύστε τα "παρεάκια σας", ψάξτε για σωτήρες που θα σας φυλάνε από τους κακούς, προσκολληθείτε σε όποιον σας συμφέρει καλύτερα, κάντε νέες λυκοφιλίες, βάλτε νέους νταβατζήδες να σας φυλάνε τη πουτάνα τη ζωή σας.

Εγώ θα ακολουθήσω τη σοφή συμβουλή του Αρκά. Καιρός να αφήσω τους εγωισμούς και να ασχοληθώ λίγο με τον ευαυτό μου. Συμβουλεύω και τα υπόλοιπα παιδιά που βλέπω να ξοδεύουν τη πολύτιμη ενέργειά τους καθημερινά στο χοιροστάσιο, να φυλάξουν λίγη για πιο σπουδαία πράγματα από το να χτυπάνε συνέχεια στου κουφού τη πόρτα. Άλλωστε όλα έχουν ειπωθεί. Οπότε μην ανησυχείτε αργά ή γρήγορα πολλοί περισσότεροι θα καταλάβουν αλλά κατόπιν εορτής. Όσα έχει κάνει κάποιος στη ζωή, τον βρίσκουν στη παρακάτω γωνία να τον περιμένουν πολλαπλασιασμένα επί ...Το ίδιο συμβαίνει και με ένα λαό.

Είχα δώσει μια υπόσχεση πριν τις εκλογές σχετικά με αυτό εδώ το ιστολόγιο. Πως αν συνεχιστεί αυτό το καραγκιοζιλίκι θα σταματήσω να ασχολούμαι με οτιδήποτε έχει σχέση με μνημόνια, τρόικες, ανύπαρκτες εξεγέρσεις και παραμυθιάσματα που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτερα.

Υπάρχει ένας άλλος κόσμος, των ζωντανών, πίσω από το κόσμο των ζόμπι, που θα παλέψει για να μείνει ελεύθερος από εκβιασμούς, εξαναγκασμούς να επιλέξει ποιος είναι ο λιγότερο κακός, και λύσεις του ποδαριού για να εξασφαλίσουμε τα διάφορα υποκοριστικά μας. Ένας κόσμος που πιστεύει στον άνθρωπο και όχι στο ανθρωπάκι, στη ζωή και όχι στη ζωούλα, στην αγάπη και όχι στο "αγαπούλα τη κουκουλα" και άλλες αηδίες...

Αλλωστε εδώ είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο που μπορώ να γράφω όποια κουταμάρα θέλω. Αυτός άλλωστε δεν ήταν ο αρχικός σκοπός των ιστολογίων? Να μπορούμε να λέμε αυτό που θέλουμε κι όχι αυτό που μας υποβάλλουν οι άλλοι να πούμε. Οπως λέει κι ένας εξαιρετικός άνθρωπος που τριγυρνάει κι αυτός κάπου εδώ, "να γράφεις σαν να μην σε διαβάζει κανένας". Κάπως έτσι λέω να συνεχίσω, όπως όταν ξεκίνησα, γιατί βλέπω με λύπη μου πως είναι εύκολο να λες ότι είναι εύπεπτο, αλλά είναι καλύτερο να λες ότι πιστεύεις.







ramnousia