Η βουλευτική πρόκληση

Ακόμη μια αρνητική έκπληξη έκρυβε ο προϋπολογισμός της Βουλής για το 2014. Ενώ κατ' επιταγήν του δόγματος της λιτότητας και των περικοπών όλα τα κονδύλια ήταν μειωμένα συνολικά 7 εκατ. ευρώ, οι απολαβές των βουλευτών, ω του θαύματος, παρέμεναν αγέρωχες, στο ύψος τους. Ούτε κατά ένα ευρώ λιγότερες από τον προηγούμενο χρόνο!

Φυσικά δεν είναι κάποια μεταφυσική θεία πρόνοια που προστατεύει τα μέλη του ελληνικού Κοινοβουλίου και τους μισθούς τους. Είναι η δική τους πολιτική βούληση και πρόνοια, που το κάνει αυτό.

Οι καθαρές αποδοχές των βουλευτών έχουν βέβαια μειωθεί τα τελευταία 4 χρόνια. Από 9.000 ευρώ μηναίως κατέβηκαν στα 6.000-6.300 ευρώ. Μειώθηκαν επίσης και κάποια επιπλέον επιδόματα συμμετοχής τους στις διαρκείς κοινοβουλευτικές επιτροπές. Ομως η σκανδαλώδης εύνοια παραμένει.

Οι βουλευτές όχι μόνο δεν θα υποστούν καμία μεταβολή στα εισοδήματά τους το 2014 έναντι του 2013, αλλά θα εξακολουθούν να εισπράττουν, συνολικά, 1.575.000 ευρώ, από χρήματα που πληρώνει ο ελληνικός λαός, επειδή απλά μας κάνουν τη χάρη να κάνουν τη δουλειά για την οποία τους εξέλεξε ο ελληνικός λαός! Να συμμετέχουν στις επιτροπές και να πληρώνονται γι' αυτές, λες και δεν είναι στα καθήκοντά τους.

Η κριτική δεν είναι προϊόν αναίτιου λαϊκισμού. Ο λαός δεν ζητά να μην πληρώνονται -και μάλιστα καλά- οι εκπρόσωποί του. Ούτε να μη διευκολύνονται από την πολιτεία στο έργο τους. Αρκεί να το ασκούν όπως πρέπει. Ομως αυτό έχει και όρια.

Είναι αδιανόητο να μειώνονται παντού και διαρκώς οι αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, να απολύονται χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά, να επιβάλλονται τόσοι δυσβάστακτοι φόροι στις πλάτες των Ελλήνων πολιτών (μέτρα που εκείνοι σε τελική ανάλυση ψηφίζουν και επιβάλλουν), αλλά οι εκπρόσωποι της νομοθετικής εξουσίας να υπόκεινται στη μικρότερη δυνατή θυσία.

Το αντίθετο θα έπρεπε να συμβαίνει. Οι βουλευτές οφείλουν να δίνουν το παράδειγμα. Να αποτελούν το σύμβολο στον αγώνα για την αναμόρφωση των δημόσιων οικονομικών και τη διαφανή διαχείριση των κρατικών κονδυλίων. Χωρίς εξαιρέσεις και διευκολύνσεις. Πρώτοι εκείνοι πρέπει να ζητούν αναλογική εφαρμογή όσων ισχύουν για τους υπόλοιπους πολίτες.

Αλλά, με αυτά και άλλα, οδηγήθηκαμε δυστυχώς στις επικίνδυνες για τη δημοκρατία ατραπούς της απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών. Για να μη γίνουν χειρότερα τα πράγματα, για να αναταχθεί η αξιοπιστία της πολιτικής τάξης, όσοι τη συγκροτούν οφείλουν, ως ελάχιστο δείγμα, να συμπορεύονται με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αλλά αυτοί αποδεικνύουν ότι ζουν σε άλλη, πιο προνομιούχο χώρα. Δεν είναι τυχαίο που ο λαός τούς λοιδορεί. 
http://www.enet.gr/