Τα ρολά της χώρας

Της Λώρης Κέζα

Οι συνδικαλιστές κάνουν δώρο στους εργοδότες, αν εξετάσουμε τις απεργίες σε βάθος χρόνου. Μιλάμε για τις εθιμοτυπικές απεργίες, αυτές που προκηρύσσονται μια στο τόσο για να νομίσουν όλοι, κυρίως οι εργαζόμενοι, ότι αντιστέκονται. Να νομίσουν ότι κάτι κάνουν για τις περικοπές και για τις απολύσεις. Για να είναι σωστό το δώρο στην εργοδοσία  αυτές οι αποσπασματικές δράσεις πρέπει να υπερβαίνουν τις δυο το μήνα. Με 22 μεροκάματα θυσιασμένα σε απεργίες ο εργοδότης εξοικονομεί τον 14^ο μισθό. Δηλαδή το περίφημο «δώρο Χριστουγέννων» μένει στη μπάνκα του αφεντικού.

Σήμερα λοιπόν είναι μια ημέρα γενικής απεργίας, η οποία παραμένει, το τονίζουμε,  αποσπασματική. Δεν επιτυγχάνεται τίποτε με ένα 24ωρο, ακόμη κι αν στην κινητοποίηση συμμετέχει ταυτόχρονα ο ιδιωτικός και ο δημόσιος τομέας.  Ας δούμε λοιπόν ποιοί κατεβάζουν τα ρολά: θα είναι κλειστές οι δημόσιες υπηρεσίες, τα σχολεία όλων τα βαθμίδων, τα δικαστήρια, οι τράπεζες, οι δήμοι. Δεν θα πετάξουν αεροπλάνα, δεν θα ταξιδέψουν βαπόρια. Πολλοί θα κατέβουν στους δρόμους, για την παραδοσιακή πορεία από την οδό Πατησίων ως την πλατεία Συντάγματος.

Το ερώτημα είναι τι θα γίνει αύριο. Θα έχει ταρακουνηθεί άραγε το σύστημα; Θα ξανασκεφτεί τις επιλογές του ο Αντώνης Σαμαράς; Θα αλλάξει κάτι σε μια αγορά εργασίας που παραπέμπει πλέον στο Μεσαίωνα; Όχι. Αύριο είναι μια άλλη μέρα, όπου οι εργαζόμενοι θα πάνε κανονικά στις δουλειές τους, οι καταναλωτές θα κάνουν κανονικά τα ψώνια τους, θα πληρώσουν τους λογαριασμούς, θα μετρήσουν τα χρέη στην εφορία. Μεθαύριο το ίδιο. Μέχρι την επόμενη «γενική απεργία».

Η γενική απεργία θα αποκτούσε νόημα αν είχε διάρκεια και αν είχε σαφείς διεκδικήσεις. Η διάρκεια είναι προφανής: να ξεκινήσει σήμερα και να τελειώσει όταν θα έχει αλλάξει κάτι. Να κρατήσει εβδομάδες, μήνες. Οι διεκδικήσεις όμως θα πρέπει να ξεφεύγουν από το σλόγκαν «για ένα καλύτερο αύριο». Τι θέλει το κίνημα; Θα μπορούσε να είναι μια σειρά προτάσεις για τη φορολόγηση. Θα μπορούσε να είναι ένα αίτημα εργασιακής φύσης, ακόμη και ακραίο, όπως να απαγορευτούν οι απολύσεις για 2 χρόνια ή να γίνουν υποχρεωτικές οι προσλήψεις σε εταιρείες που δυνητικά απορροφούν κονδύλια απασχόλησης από το ΕΣΠΑ. Συγκεκριμένα πράγματα.

 Θα πει κάποιος, στον αντίποδα, ότι δεν μπορούμε να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια. Πρέπει να εκφράσουμε τη δυσαρέσκεια. Πλην όμως οι σποραδικές απεργίες λειτουργούν όπως η γκρίνια. Γκρινιάζουν εκείνοι που δεν έχουν τη γενναιότητα να πάρουν αποφάσεις. Αναρωτιόμαστε λοιπόν: έχουν οι συνδικαλιστές μας τη γενναιότητα να προτείνουν κάτι θεαματικό; Να κατεβάσουν τα ρολά του καταστήματος «Η ωραία Ελλάς»;