Φόβος και παράνοια δίπλα από τη Γάζα

Επειδή ο δημοσιογράφος σήμερα πληρώνεται αδρά μόνο για να γράφει και να δείχνει πράγματα που εάν δεν έπνιγε την συνείδηση του μέσα στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά και το αίμα της πραγματικής κοινωνίας δεν θα έκλεινε μάτι τα βράδια, έχω επιλέξει να εργάζομαι και μερικές φορές την εβδομάδα ως σερβιτόρος. Η χαρά μου βέβαια είναι μεγάλη γιατί έχω την ευκαιρία σε καθημερινή βάση να γνωρίσω δύο και παραπάνω από τους τουρίστες που μου αναλογούν. Όμως πριν λίγες ημέρες ξέφυγα από τα τετριμμένα καθώς σε ένα τραπέζι μου έκατσε ένα ζευγάρι από το Ισραήλ κι εγώ δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να ρίξω μια ματιά στην “πραγματικότητα” που ζουν οι άνθρωποι δίπλα στην αποκλεισμένη Γάζα.

Δεν σας κρύβω πως αρχικά τους είχα περάσει για τουρίστες από την Ιταλία, αλλά η περιέργεια μου όταν μου είπαν πως έρχονται από το Τελ Αβίβ δεν με άφησε να απομακρυνθώ από το τραπέζι τους.

Το ζευγάρι είχε μόλις αρραβωνιαστεί και βρέθηκε στην Ελλάδα για μερικές ήσυχες ημέρες διακοπών. Αφού πέρασε λοιπόν μερικές εβδομάδες στη Σκιάθο και τα Μετέωρα, έφτασε στην Αθήνα όπου δύο ημέρες μετά θα αναχωρούσε για το Ισραήλ.

Μετά από μια μικρή συζήτηση για το πόσα όμορφα νησιά έχει η χώρα μας, για το ποια μπύρα προτιμούν οι Έλληνες και για το πόσο άσχημες είναι μερικές γωνιές της Αθήνας, με ρώτησαν πως είναι να ζω στην Αθήνα της κρίσης. Αφού τους απάντησα, ήταν η σειρά μου να ρωτήσω πως είναι να ζεις δίπλα στη Γάζα την ώρα που χύνεται τόσο αίμα.

Άκουσα περιγραφές για εικόνες παιδιών στους παιδικούς σταθμούς του Ισραήλ που κρύβονται κάτω από τα τραπέζια και τις καρέκλες κατά την ρίψη ρουκετών από την Γάζα, για το πως παίξανε τα μάτια τους όταν άκουσαν την σειρήνα ενός ασθενοφόρου σε κάποιον δρόμο της Αθήνας και για το πόσο επικίνδυνο είναι, εκεί που κάθεσαι αμέριμνος σε κάποιο μέρος του Ισραήλ να βγει κάποιος αγωνιστής της Χαμάς (τρομοκράτης κατά τα λεγόμενα τους) από κάποιο τούνελ και να σε σκοτώσει.

Τους άκουγα με ευλάβεια. Σκοπός μου δεν ήταν να εκτονώσω το μίσος και τον θυμό μου για τις θηριωδίες που διαπράττει το Ισραήλ σε μια λωρίδα γης, αποκλεισμένη από αέρα και θάλασσα. Ούτε να τους αποστομώσω.

Ήθελα πραγματικά να καταλάβω πόσο ενδιαφέρεται για όλα αυτά ο κάτοικος μιας χώρας που έχει χτιστεί εν γνώση του επάνω στα συντρίμμια ενός ολόκληρου πολιτισμού.

Τους άκουσα να μου μιλούν για τα τούνελ που επέλεξαν να χτίσουν οι άνδρες της Χαμάς, για το πως η κυβέρνηση της Γάζας αφήνει τους πολίτες της χωρίς τα βασικά για να διεξάγει επιθέσεις κατά του Ισραήλ και πως το Ισραήλ δεν δίστασε να παράσχει ακόμα και ηλεκτρισμό όταν αυτός καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς στην αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας.

Όσο προχώραγε η συζήτηση διαπίστωνα πως για κάθε αιτίαση δική μου για τα όσα διαπράττονται στην περιοχή τους είχαν και μια έτοιμη απάντηση. Η οποία κατέληγε πάντα στον φόβο της αραβικής επιδρομής.

Ο διάλογος που κάναμε μικρή σημασία έχει. Οποιαδήποτε κουβέντα μεταφέρει κανείς αποσπασματικά μπορεί πολύ εύκολα να χρησιμοποιηθεί προς τον στόχο που ο ίδιος επιθυμεί. Παρόλο που η στάση που τους άκουγα να έχουν απέναντι σε κάθε κριτική ήταν η ίδια. “Εμείς θέλουμε απλά να μείνουμε εκεί και οι Άραβες μας απειλούν”.

Το ζήτημα είναι αυτό που αποκόμισα από την συζήτηση που είχα μαζί τους (εις βάρος μάλιστα των αγαπημένων συναδέλφων μου που με έβλεπαν για περίπου τρία τέταρτα να κουβεντιάζω μαζί τους χωρίς να αγχώνομαι ιδιαίτερα για το τι γίνεται στο υπόλοιπο μαγαζί και τους ευχαριστώ).

Εάν το ζευγάρι που γνώρισα αποτελούσε το μέσο ζευγάρι Ισραηλινών, τότε οι κάτοικοι του Ισραήλ δεν νιώθουν καλά με το λουτρό αίματος στη Γάζα αλλά θεωρούν πως αυτή είναι η μόνη επιλογή για να είναι ασφαλείς οι ίδιοι.

Δυστυχώς δεν συνομιλούσα με τον μέσο Ισραηλινό. Ο μέσος είναι πολύ πιο τυφλωμένος από τον φόβο και το μίσος.

Όπως οι ίδιοι μου εξήγησαν, δεν αποτελούν κάποιους από τους υποστηρικτές της αντίληψης της δεξιάς του Ισραήλ που θέλει να αφανίσει τους Άραβες. Μάλιστα κάποια στιγμή μου εκμυστηρεύτηκαν πως είναι “αριστεροί”.

Όμως και οι ίδιοι παρουσιάστηκαν πεπεισμένοι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν του πολέμου, αφού ένα από τα επιχειρήματά τους ήταν πως οι Άραβες είναι αυτοί που θέλουν να τους αφανίσουν.

Αυτή ήταν και η απάντηση που έλαβα όταν τους ρώτησα εάν η μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών τους υποστηρίζει τις επιθέσεις στη Γάζα.

Είχα ήδη απογοητευτεί από τη συζήτηση λίγο πριν αυτή τελειώσει όταν αποφάσισα να παίξω το τελευταίο μου χαρτί.

Πως γίνεται εκατομμύρια κόσμου να διαδηλώνουν σε ολόκληρο τον πλανήτη κατά του αποκλεισμού και τους σφυροκοπήματος της Γάζας, και την ίδια ώρα εβραϊκά και αμερικανικά μέσα ενημέρωσης να μιλούν για “άνοδο του αντισημιτισμού”; Δεν έχει κανένας πια το δικαίωμα να κριτικάρει το Ισραήλ;

Με έκπληξη διαπίστωσα πως ακόμα και αυτοί οι δύο μετριοπαθείς, κατά τα λεγόμενα τους, Ισραηλίτες, που δεν διστάζουν να αμφισβητήσουν τις επιλογές των αιμοδιψών ηγετών τους, δεν δίνουν δεκάρα για την κοινή γνώμη.

Ακόμα και για δύο μορφωμένους ανθρώπους, που δεν ζουν στο κουτί της χώρας τους και ταξιδεύουν ανά τον κόσμο, όσοι τους κατακρίνουν για την απίστευτη βιαιότητα που επιδεικνύουν στην Παλαιστίνη είναι αντισημίτες. Και όσοι δεν είναι, κάνουν απλά “λάθος”.

Γι’ αυτούς αυτό που πιστεύει η μεγάλη πλειοψηφία του πλανήτη είναι απλώς “λάθος” και θα πρέπει να ακούσει τα λεγόμενα του Ισραήλ και να το υποστηρίξει.

Όσα άκουσα από τους δύο νέους Εβραίους ήταν πραγματικά εποικοδομητικά. Μπορεί να μην κατάφερα να λύσω το Παλαιστινιακό, αλλά κατάλαβα κάτι που και πριν μπορούσα να υποθέσω αλλά δεν ήθελα.

Η κατάσταση στη Γάζα δεν θα αλλάξει και ο πόλεμος θα συνεχίσει να εξαφανίζει ψυχές και όνειρα για ειρήνη στο πέρασμά του για πολύ καιρό ακόμα. Ίσως για πάντα.

Η πραγματικότητα που ζουν οι άνθρωποι στο Ισραήλ είναι εντελώς παράλληλη με αυτή στον υπόλοιπο πλανήτη.

Τα μέσα ενημέρωσης και η κρατική προπαγάνδα δουλεύουν σε απίστευτους ρυθμούς μέσα στο Ισραήλ, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία αλήθεια παρά οι δικαιολογίες της ισραηλινής κυβέρνησης ώστε να κατακτήσει ακόμα μερικά παλαιστινιακά εδάφη.

Λογίζουν εαυτόν όχι ως κάποιον κατακτητή που εδώ και πάνω από 65 χρόνια αλώνει μέτρο το μέτρο την γη της Παλαιστίνης, αλλά ως ένα ελεύθερο κράτος που δέχεται επιθέσεις από κάποιον κακό γείτονα.

Για κάθε παιδί που κείτεται νεκρό σε μια παραλία ή μια γειτονιά της Γάζας έχουν να αντιτάξουν ένα παιδί που κρύβεται τρομαγμένο από τις σειρήνες πολέμου στο Ισραήλ.

Για κάθε γειτονιά που ξεκληρίζεται στη Γάζα έχουν να αντιτάξουν μία ρουκέτα που έπεσε επάνω στην αντιπυραυλική τους ασπίδα και τους ανάγκασε να πάνε πάλι στα καταφύγια.

Για κάθε εκατομμύριο αλληλέγγυων στον λαό της Γάζας έχουν να αντιτάξουν μερικές εκατοντάδες αντισημίτες που δεν ζητούν ειρήνη αλλά αφανισμό του Ισραήλ.

Τους χαιρέτησα και τους ευχήθηκα να είναι ασφαλείς, να έχουν μια καλή ζωή και την επόμενη φορά που θα τους δω να υπάρχει ειρήνη στη Γάζα.

Κούφιες ευχές.

Στη Γάζα δεν θα υπάρξει ειρήνη γιατί οι Ισραηλινοί δεν έχουν καμία πίστη σε αυτήν.

Είναι πεπεισμένοι πως ακόμα ολόκληρος ο πλανήτης τους πολεμάει και είναι ικανοί να αντιπαρατεθούν ακόμα και με ολόκληρο τον πλανήτη.

Ο φόβος νικάει ακόμα και διαλύει την αλήθεια, την ανθρωπιά και κάθε ελπίδα για ειρήνη.

http://rebeliskos.wordpress.com/