ΤΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ Τι κρύβεται πίσω από την «επανάσταση της ομπρέλας»

Μπορεί ο τρόπος εκλογής των εκπροσώπων του Χονγκ Κονγκ στην κεντρική πολιτική σκηνή να ήταν η αφορμή που πυροδότησε την εξέγερση χιλιάδων πολιτών της πρώην βρετανικής αποικίας, όμως τα αίτια πίσω από την «επανάσταση της ομπρέλας» που σείεται τις τελευταίες ημέρες την Κίνα, είναι βαθύτερα.

Οι διαδηλώσεις είναι συνηθισμένες στο Χονγκ Κονγκ, αλλά αυτό που ξεκίνησε την Παρασκευή είναι πρωτοφανές. Το οικονομικό κέντρο της Κίνας σείεται από την διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και ξαφνιάζει τη Δύση. Όχι όμως και το Πεκίνο, το οποίο μοιάζει έτοιμο από καιρό για τα υπέρ της δημοκρατίας αιτήματα των κατοίκων της επαρχίας που ζει επί χρόνια με την υπόσχεση «μια χώρα, δύο συστήματα». Μια υπόσχεση που τώρα δοκιμάζει τα όριά της.

Από την περασμένη Παρασκευή, οι δρόμοι του Χονγκ Κονγκ είναι πλημμυρισμένοι από δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για τη νέα πολιτική μεταρρύθμιση που επέβαλε το Πεκίνο και περιορίζει το δικαίωμα επιλογής του τοπικού κυβερνήτη. Το κίνημα αυτό υπέρ της δημοκρατίας αποτελεί μια δοκιμασία για τον κινέζο ηγέτη Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος φοβάται τόσο την επέκταση των διαδηλώσεων στην Κίνα όσο και τη ρήξη ανάμεσα στο Χονγκ Κονγκ και το Πεκίνο.

«Μια χώρα, δύο συστήματα»
Το Χονγκ Κονγκ, πρώην βρετανική αποικία με πληθυσμό επτά εκατομμυρίων κατοίκων, τα τελευταία χρόνια κυβερνάται υπό το σύστημα «μια χώρα δύο συστήματα», το οποίος είχε υποσχεθεί ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ κατά τη δεκαετία του '80, όταν ξεκινούσαν οι διαπραγματεύσεις για την επιστροφή της βρετανικής αποικίας στην Κίνα.

Τι σημαίνει όμως αυτό πρακτικά; «Για να μιλήσουμε ακριβέστερα», είχε δηλώσει τότε ο κινέζος ηγέτης, «αυτό σημαίνει ότι στη λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας το 1,5 δισεκατομμύριο Κινέζων που κατοικούν στο ηπειρωτικό κομμάτι θα ζουν σε σοσιαλιστικό καθεστώς, ενώ το Χονγκ Κονγκ, το Μακάο και η Ταϊβάν θα έχουν καπιταλιστικό σύστημα».

Ο Ντενγκ είχε επίγνωση της ανάγκης να διατηρηθεί ο έλεγχος της κότας με τα χρυσά αυγά που λέγεται Χονγκ Κονγκ και πίστευε ότι ο πραγματισμός του Πεκίνου τελικά θα επικρατούσε, παρόλο που η σινοβρετανική συμφωνία του 1997 προβλέπει μια πραγματική δημοκρατική μεταρρύθμιση που θα οδηγήσει στην οικουμενική ψήφο. Προς το παρόν, η πρόσβαση στην ψήφο επιτρέπεται μόνο σε ένα συμβούλιο μεγάλων εκλεκτόρων που ορίζεται από το Πεκίνο.

Οι στόχοι των διαδηλωτών 
Το αίτημα των διαδηλωτών είναι να αποσυρθεί το σχέδιο ψηφοφορίας του κυβερνήτη που ανακοινώθηκε στις 31 Αυγούστου από το Πεκίνο και χαρακτηρίζεται αντιδημοκρατικό. Παρόλο που οι κινεζικές αρχές δηλώνουν ότι θα επιτρέψουν στα επτά εκατομμύρια των κατοίκων να επιλέξουν τον επόμενο κυβερνήτη, στην πράξη δεν θα επιτραπεί να λάβουν μέρος στην εκλογή παρά δύο ή τρεις υποψήφιοι που υποστηρίζουν το Πεκίνο.

Αφετέρου, το κίνημα «Occupy-Central» ζητά από την κυβέρνηση του Χονγκ-Κονγκ να δρομολογήσει πολιτικές μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση ενός περαιτέρω εκδημοκρατισμού της περιοχής. Ο νυν κυβερνήτης της πόλης Λιουνγκ Τσουνγκ-Γινγκ εξεδήλωσε την πρόθεσή του να συζητήσει το ζήτημα με τους πολίτες.

Το βασικό αίτημα των διαδηλωτών ωστόσο προς την κυβέρνηση είναι να δρομολογήσει πολιτικές μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση ενός περαιτέρω εκδημοκρατισμού της περιοχής και δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν την κατάληψη του κέντρου της πόλης όσο το Πεκίνο δεν προχωρεί στις πολιτικές μεταρρυθμίσεις που υποσχέθηκε.

Πόσο πιθανό όμως είναι το ενδεχόμενο να πετύχουν τους στόχους τους; Όπως εκτιμά, μιλώντας στη Deutsche Welle ο δημοσιογράφος Κι Ζενχάι, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Χονγκ-Κονγκ, στο τέλος και οι δυο πλευρές «θα βγουν λαβωμένες». Ο ίδιος αποκλείει το ενδεχόμενο να πετύχει το κίνημα «Occupy-Central» τους στόχους του και να υπαναχωρήσει το Πεκίνο. Αντιθέτως, όπως εκτιμά ο ίδιος, το χάσμα μεταξύ των δυο πλευρών αναμένεται να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο και το τίμημα θα είναι υψηλό και για τις δυο πλευρές.

Ε.Σ. 

Πηγή