Σκληρές αλήθειες γιά την Ελλάδα και τους δανειστές

Του Νίκου Σταματάκη

Καθώς το «ελληνικό δράμα» οδηγείται αναπόφευκτα προς μια νέα κορύφωση στις επόμενες εβδομάδες και μήνες καλό είναι να ειπωθούν επιγραμματικά – εν είδει «οδηγιών προς ναυτιλλομένους» – ορισμένες σκληρές αλήθειες τις οποίες εάν έχουν οι εμπλεκόμενοι πάντοτε στο μυαλό τους μπορεί άριστα να αποφύγουν τις ακραίες εξελίξεις και να οδηγηθούν σε ένα αίσιο τέλος.

Στην ελληνική πλευρά πρέπει να γίνουν κατανοητά:

• Το χρέος ποτέ δεν θα έβγαινε εκτός ορίων εάν δεν συνδυαζόταν με τα μέγιστα κακά του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, δηλαδή τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, την κακοδιαχείριση και τον κρατισμό. Το 1981 – έτος εισόδου της Ελλάδας στην Ε.Ε. – το δημόσιο χρέος ήταν ένα μηδαμινό περίπου 20% του ελληνικού ΑΕΠ.  Ο πακτωλός των ευρωπαϊκών ενισχύσεων σε συνδυασμό με την λαίλαπα του δημόσιου δανεισμού  που ακολούθησε θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες να έχει φέρει την περίφημη «αειφόρο ανάπτυξη».  Αντί τούτου σπαταλήθηκε και εκλάπη από τις φαύλες ελίτ και τα στίφη των κρατικοδίαιτων.
• Εάν δεν καταπολεμηθούν τα παραπάνω μέγιστα κακά η Ελλάδα δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να γυρίσει σελίδα – όσες δανειακές διευκολύνσεις και κουρέματα να γίνουν. Ακόμα και να μηδενιστεί το ελληνικό χρέος τα παραπάνω προβλήματα θα δημιουργήσουν νέα αδιέξοδα σε ελάχιστα χρόνια.
• Οι καταλληλότεροι να τα αντιμετωπίσουν δεν είναι εκείνοι που τα δημιούργησαν, δηλαδή οι εκπρόσωποι της οικογενειοκρατίας και της ευνοιοκρατίας (οι οποίοι ακόμα και τώρα ονειρεύονται σενάρια «αριστερής παρένθεσης» και προσπαθούν να επιπλεύσουν). Η τωρινή κυβέρνηση συνασπισμού είναι πράγματι η καλύτερη επιλογή επειδή ακριβώς δεν ανήκει στο κύκλωμα της φαυλοκρατίας. Χωρίς κάθαρση η νέα ελληνική άνοιξη δεν πρόκειται να έρθει.
• Το μεγαλύτερο μειονέκτημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι η αναντιστοιχία ιδεολογικών διακηρύξεων (που κατά βάση αναπαράγουν ένα κρατικιστικό μοντέλο οικονομίας) και ρεαλιστικών στόχων. Η νέα σελίδα της ελληνικής ιστορίας δεν είναι δυνατόν να ρίχνει άγκυρες στον κρατισμό, όπως φάνηκε από τα διάφορα στραβοπατήματα (ΟΛΠ και Κινεζικές επενδύσεις, ΔΕΗ και συντεχνιακά προνόμια, κλπ). Σωστή η προστασία ορισμένων βασικών αγαθών όπως το νερό – και εν μέρει ο ηλεκτρισμός – αλλά η κυβέρνηση μπορεί άριστα να διοχετεύσει την τεράστια μεταρρυθμιστική ενέργεια της λαϊκής της υποστήριξης (που ξεπερνά το 70%) στην πάταξη της διαφθοράς και φοροδιαφυγής, την αναμόρφωση του δημόσιου τομέα και τον περιορισμό των κοινωνικών αδικιών και ανισοτήτων.
• Καθώς τα τωρινά προβλήματα ήταν κυρίως προβλήματα ηγεσίας (μιας άρρωστης ηγεσίας τύπου Ανδρέα Παπανδρέου που ευλογούσε «δωράκια στον εαυτό μας»), η τωρινή ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα έχει ένα απολύτως κρίσιμο ρόλο. Μέχρι στιγμής ο νεαρός ηγέτης έχει δείξει να ανταποκρίνεται – παρά τις κάποιες αμήχανες στιγμές που δικαιολογεί η απειρία.  Η επιλογή του κ.Βαρουφάκη ήταν σωστή και εξίσου αναγκαία η πρόσφατη χαλιναγώγησή του.  Ομοίως σωστές οι κινήσεις στο συμμάζεμα των ακραίων δηλώσεων κυβερνητικών στελεχών όπως και των ιδεολόγων των συνιστωσών – οι οποίοι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι, αν δεν συμμορφωθούν, σε περίπτωση νέας εκλογικής αναμέτρησης θα τοποθετηθούν μια και καλή στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας».  Τέλος, το άνοιγμα προς την Εκκλησία είναι δυνατόν να περιέχει πολύ περισσότερα θετικά στοιχεία από όσα ανακοινώνονται και είναι απολύτως απαραίτητο και για τις δύο πλευρές. Εν τέλει υπάρχει «πεδίο δόξης λαμπρόν» για τον Αλέξη Τσίπρα στο χώρο της «φωτισμένης» αναμόρφωσης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, μακριά από ακρότητες και ιδεοληψίες.
• Η ηγεσία της κυβέρνησης πρέπει να εστιασθεί ΑΜΕΣΑ στον συντονισμό των ενεργειών για την κάθαρση, την πάταξη διαφθοράς και φοροδιαφυγής και το συμμάζεμα των σπαταλών και της αποδιοργάνωσης στο δημόσιο τομέα. Με ορισμένες απλές κινήσεις και ίσως με τη δημιουργία δίπλα στον πρωθυπουργό μιας ομάδας έμπειρων στελεχών (ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης) και φυσικά με τη χρήση της τεχνολογίας είναι δυνατόν να δρομολογηθεί μεγάλη πρόοδος.  Τόσο ο λαός στο εσωτερικό όσο και οι «θεσμοί» στο εξωτερικό δεν περιμένουν θαύματα αλλά χειροπιαστά δείγματα αλλαγής.

Από την άλλη πλευρά η ομάδα των δανειστών πρέπει να κατανοήσει τα ακόλουθα:

• Οι ανεύθυνοι δανείζοντες φέρουν ίση ευθύνη με τους ανεύθυνους δανειζόμενους. Η Γερμανία του κ.Σόιμπλε όπως και η Γαλλία του κ.Ολάντ  δεν μπορεί να ψεύδονται ασύστολα ότι έσωσαν την Ελλάδα τη στιγμή που ακόμα και τα νήπια κατανοούν ότι έσωσαν κυρίως τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες φορτώνοντας τα χρέη στους έλληνες και ευρωπαίους φορολογουμένους.  Επιπλέον υποχρέωσαν την Ελλάδα να δανειστεί άλλα 48 δις ευρώ για να σώσει τις ελληνικές τράπεζες!  Όταν η ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία είναι ανίκανη να αντιληφθεί ότι η διάσωση των τραπεζών δεν είναι σπουδαιότερη από την ευημερία των λαών τότε οδεύει προς την λαθεμένη κατεύθυνση και σύντομα θα ηττηθεί πολιτικά κατά κράτος.
• Ταυτόχρονα πρέπει οι «Θεσμοί» να κατανοήσουν ότι – εφόσον η ελληνική κυβέρνηση δείξει τις αναμενόμενες πρώτες χειροπιαστές ενδείξεις αλλαγής – το τύπωμα χρήματος από τον κ.Ντράγκι («ποσοτική χαλάρωση») μπορεί ασφαλώς να χρησιμοποιηθεί χωρίς καθυστέρηση ως μια άριστη μέθοδος ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους και προώθησης της ανάπτυξης στη χώρα. Δεν μπορεί η Ελλάδα να μένει «απέξω» εφόσον οι ίδιοι οι θεσμοί (και ειδικά το ΔΝΤ) αποδέχονται τα λάθη τους που οδήγησαν στην αποτυχία του ελληνικού προγράμματος.
• Μπορεί η διαφθορά και η φοροδιαφυγή να είχε ρίζες στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, αλλά τροφοδοτήθηκε με αμύθητα ποσά από τις διεφθαρμένες πρακτικές των διεθνών εταιριών που έκαναν δουλειές στην Ελλάδα. Δυστυχώς οι δυτικές κυβερνήσεις ήταν πάντοτε συνεργάτες των εταιρειών. Οσο η γερμανική κυβέρνηση προστατεύει τον υπάλληλο της Siemens Μιχάλη Χριστοφοράκο και δεν τον εκδίδει στην ελληνική δικαιοσύνη, τόσο χάνει την αξιοπιστία της όταν δήθεν ψέγεται τους «διεφθαρμένους» έλληνες πολιτικούς…
• Ανάλογα ισχύουν και για τους άλλους δυτικούς φίλους και συμμάχους της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, των οποίων οι αμυντικές βιομηχανίες πούλησαν όπλα τεράστιας αξίας στη χώρα την ίδια στιγμή που επέτρεπαν σε μια χώρα-μέλος της Συμμαχίας, την Τουρκία, να αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία. Πρέπει ασφαλώς να ντρέπονται. Αλλά επειδή η ντροπή δεν είναι αρκετή ας έχουν υπόψη τους ότι την κατάλληλη στιγμή έχουν τουλάχιστον ηθική υποχρέωση να πληρώσουν μέρος του λογαριασμού. Και ας αποφασίσουν επιτέλους να ελέγξουν τη λαθρομετανάστευση – κυρίως για δικό τους καλό όσο και για να ελαφρύνουν την ελληνικές δαπάνες.
• Μπορεί η Γερμανία να έχει ένα τεράστιο ειδικό «οικονομικό» βάρος στην Ευρώπη, αλλά η Ελλάδα έχει ένα εξίσου τεράστιο «γεωπολιτικό» βάρος για την Δύση. Αξίζουν συγχαρητήρια στη νέα κυβέρνηση και ειδικά στον υπουργό Εξωτερικών κ.Κοτζιά που άρχισαν επιτέλους να το εκμεταλλεύονται. Πρέπει άραγε να υπενθυμίσουμε ότι η βάση της Σούδας αξιολογείται από τον αμερικανικό στρατό ως η πρώτη παγκοσμίως σε αξία;  Η ότι το πολυπληθέστερο κλιμάκιο της CIA σε πανευρωπαϊκό επίπεδο κατοικοεδρεύει στην Αθήνα;
• Η Γερμανία πρέπει τέλος να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να απαιτεί για το ελληνικό χρέος την εφαρμογή διαφορετικών ηθικών και οικονομικών αρχών από αυτές που εφαρμόστηκαν στην διαγραφή του γερμανικού χρέους το 1953 – στην οποία συναίνεσε τότε και η πάμφτωχη και κατεστραμμένη Ελλάδα. Και πρέπει να παραδεχτεί ότι η τότε διαγραφή χρέους δεν συμπεριλάμβανε ούτε το κατοχικό δάνειο ούτε και τις πολεμικές επανορθώσεις. Το γεγονός θα παραμένει στους αιώνες ότι ο ελληνικός λαός μαζί με πολύ λίγους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς (Ρώσους, Πολωνούς και Σέρβους) αποτέλεσε εξαίρεση – γιατί αντιτάχθηκε στο ναζισμό με κάθε τελευταία ικμάδα της δύναμης του.  Και τιμωρήθηκε με ένα «ελληνικό ολοκαύτωμα» για την αντίστασή του. Αυτό το ολοκαύτωμα έχει έρθει η ώρα να αποτιμηθεί και να αποζημιωθεί: η τότε «ελληνική εξαίρεση» ας αποζημιωθεί με εξαίρεση στο σήμερα. Μέχρι πότε οι απόγονοι των βαρβάρων Ούνων θα καταστρέφουν την Ελλάδα ατιμώρητα; Χίλια και πλέον χρόνια είναι αρκετά….

Νέα Υόρκη, 7 Μαρτίου 2015

Πηγή