Αριστερά...στο μέρος της καρδιάς..

γράφει η Λίλα Μήτσουρα

Και όσο πεθαίνουν οι ελπίδες, τόσο θα γεννιούνται καινούργιες. Πιο δυνατές και πιο πολλές από πριν. Γιατί κάθε φορά που μια ελπίδα από τον αναγραμματισμό της σφαγιάζεται η επόμενη ξεπηδάει σαν φωτιά. Έτσι είναι η φύση του ανθρώπου, για να επιβιώνει, για να αντέχει την πραγματικότητα του.

Και αν ότι προσδοκούσαμε δεν ήρθε ποτέ, δεν σταματάμε να κάνουμε όνειρα. Για λίγο μόνο μας κυριεύει η απογοήτευση, σκύβουμε το κεφάλι, πέφτουν τα φτερά μας. Για λίγο. Μέχρι να βρούμε απαντήσεις για να εξηγήσουμε στους απέναντι γιατί ό,τι ελπίσαμε δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε το λάθος μας. Ή τις λάθος επιλογές μας.

Κυρίως όμως, μέχρι να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Και είναι τόσο σκληρή μερικές φορές. Μοιάζει σαν να θέλει να μας εκδικηθεί που τολμήσαμε να σκεφτούμε ότι θα μπορούσαμε να την αλλάξουμε. Να την κάνουμε όμορφη, χαμογελαστή, νέα από την αρχή. Να την διαβαίνουμε τούτη τη ζήση με δύναμη και αγάπη και χωρίς φόβο.

Μετράμε απώλειες πολλές πλέον. Και απολογούμαστε σαν να φταίμε εμείς που χάθηκαν όλα όσα ελπίσαμε. Γεμίσαμε ενοχές κάποιοι και κάποιοι άλλοι θυμό και οργή. Μερικοί πάλι αρνούνται να παραδεχτούν την ματαίωση και την απώλεια και επιμένουν μήπως κάτι αλλάξει. Έστω τελευταία στιγμή. Ονειροπαρμένοι ή ηλίθιοι? Ποιός είναι ικανός να κρίνει άραγε?

Και φτάσαμε στο σημείο που ο θάνατος αυτός, γιατί κάθε ελπίδα που χάνεται, είναι ένας θάνατος, να βλέπουμε αυτόν που επιμένει να ελπίζει στο παλιό να θέλουμε να τον τσακίσουμε. Όλοι εναντίον όλων. Βαριά η απογοήτευση και δεν μπορούμε να την χειριστούμε. Μισητός ο φίλος έγινε ξαφνικά που δεν αντέχει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.

Βαρύτατοι χαρακτηρισμοί ακούγονται, μεταξύ αλλοτινών συντρόφων. Επίθεση και ανελέητο σφυροκόπημα προσωπικό, σε ανθρώπους που αγαπήσαμε. Βρισιές και λόγια βαριά που υποτιμούν πρόσωπα ενώ απλά έχουμε διαφορετικές ή αντίθετες ιδεολογίες. Δυστυχώς δεν μάθαμε ποτέ ίσως ,ότι το να μη συμφωνώ με αυτό που πρεσβεύεις δεν σημαίνει ότι πρέπει να σε υποτιμώ και να σε μειώνω ως άνθρωπο.

Πόση ανωριμότητα δείχνει αυτό....Πόσο μικροί και σκυφτοί δείχνουμε  όταν η ματαίωση μας κερδίζει. Πόσο δογματικοί είμαστε όταν δεν μπορούμε να πείσουμε τον άλλον ότι εμείς έχουμε δίκιο. Πόσο ανόητοι δείχνουμε όταν επιτρέπουμε στον διχασμό να εισχωρήσει ανάμεσα μας. Πόσο σαρκοβόροι γινόμαστε, πόσο αιμοβόροι αλήθεια, όταν ο πρώην σύντροφος δεν ασπάζεται τις ιδέες μας. Πόσο αλαζόνες......Πόσο φασίστες εμείς οι εραστές της αριστεράς......Πόσο κατώτεροι της ιδέας δείχνουμε θεέ μου.....

Αριστερά, εκεί στο μέρος της καρδιάς.....βρίσκεται η αγάπη. Ας ψάξουμε να την βρούμε γιατί από αυτήν ξεπηδούν και οι ελπίδες. Κάθε ελπίδα που ματαιώθηκε μας δίνει δύναμη και πάθος για να συνεχίσουμε να προσπαθούμε για αυτό που ονειρευτήκαμε. Γίνετε σκαλοπάτι για να ανεβούμε πιο ψηλά, για να φτάσουμε πιο κοντά στο στόχο μας.

Και αν κάποιοι αποδείχτηκαν μικρότεροι των προσδοκιών μας, δεν φταίνε οι προσδοκίες μας ούτε οι ελπίδες μας. Δεν έχουν όλοι την δύναμη να τις κάνουν πραγματικότητα. Δεν μπορούν όλοι, να κάνουν την ιδέα πράξη και μένουν στην προσπάθεια. Θα μου πεις και η προσπάθεια πράξη είναι που γύρισε να μας αποτελειώσει επειδή τολμήσαμε να ελπίσουμε.

Ε και λοιπόν? Τι είμαστε εμείς? Άβουλα ανθρωπάκια που μοιρολατρούν  αιώνια?  Όχι δα!!! Έχουμε αντοχές περίσσιες για να αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει. Αντοχή έχουμε όχι ανοχή άλλη πλέον. Και ελπίδες έχουμε και όνειρα και είναι όλες εκεί που είναι η καρδιά.....αριστερά.....

Άνοιξε τα μάτια λοιπόν και ονειρέψου, έχουμε δρόμο μπροστά μας και έχουμε αργήσει μη χασομεράς......