Δίγνωμοι στην εξουσία (τους)

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Τη στιγμή που η χώρα δονείται από τις απεργιακές κινητοποιήσεις και ανήμποροι και συγκλονισμένοι οι περισσότεροι βλέπουμε «νεκρούς να ανθίζει το Αιγαίο πέλαγος» (Αισχύλος, Αγαμέμνων, 659 - ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς) -μια συνταραχτικά εξαντλητική και έξοχη ποιητική εικόνα του δραματουργού- την ίδια ώρα δίνουν και παίρνουν οι φήμες δώθε-κείθε ότι η κυβέρνηση προετοιμάζεται να προκηρύξει νέες εκλογές ή να προβεί σε ευρείς (συναινετικούς) ανασχηματισμούς, διότι η ίδια από μόνη της δεν...

Ηταν αναπόφευκτο. Δεν αρκεί η κατάληψη της εξουσίας για να διακυβερνήσεις. Χρειάζεσαι ανθρώπους με επιστημονική κατάρτιση, βαθιά ουμανιστική Παιδεία και ριζική επαφή με την κοινωνία για να νομοθετήσεις υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας.

Κυρίως χρειάζεται μεγαλοθυμία και γενναιότητα απέναντι στις ασφυκτικές πιέσεις των ισχυρών· όχι με κραυγές και εθνική, επαναστατική, τάχα, φρασεολογία, αλλά με επιχειρήματα που έχουν σημαία το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες ειρηνικής συνύπαρξης (γερμανικές αποζημιώσεις, κατοχικό δάνειο, λίστες Λαγκάρντ, Ζίμενς και δεν συμμαζεύεται).

Μόνο τότε αποκτά ένα μίζερο και μισητό όπως αποδεικνύεται, κράτος, σαν την Ελλάδα, εθνική αυτοπεποίθηση.

Εάν λες «ναι» σε όλα για να διατηρήσεις την καρεκλίτσα σου, στο τέλος σε «φτύνουν» και σε «σκαμπιλίζουν» ακόμη κι εκείνοι που θα ‘θελαν να σε βοηθήσουν.

Σε μια τρικυμία ταξιδεύει η κυβέρνηση. Και ποιος, τώρα, θα σβήσει τη θάλασσα, θα ρώταγε ο μεγάλος τραγωδός [Τις δε νιν (θάλασσα) κατασβέσει;].

Δυστυχώς είχε δίκιο ο περίφημος (όχι μόνο στην εποχή του) ποιητής Σιμωνίδης ο Κείος, ο οποίος απεφάνθη ότι είναι «απέραντη η γενιά των ηλιθίων» (των ηλιθίων απείρων γένεθλα).

Είναι ο ίδιος που έχει γράψει ότι ανάγκη ουδέ Θεοί μάχονται και άλλα σοφά. Η ηλιθιότητα, είτε στην αρχαιοελληνική είτε στην αγγλοσαξονική της εκδοχή έχει επικρατήσει.

Δεν αναφέρομαι στην εξουσία αλλά -δυστυχώς- στην κοινωνία (στην παγκόσμια κοινότητα).

Ράθυμοι παραμένουμε οι πλείστοι κι αστόχαστοι, οκνηροί και πιστοί (σε ιδεολογίες, θρησκείες κ.λπ. που δεν προσφέρουν πλέον τίποτε στον αγώνα για καλυτέρευση της Ζωής των Κοινωνιών).

Δίκρανους αποκαλούσε τους θνητούς ένας άλλος σοφός γέροντας, ο Παρμενίδης ο Ελεάτης, δίβουλους δηλαδή, που τα λένε κι έτσι κι αλλιώς: βροτοί ειδότες ουδέν. πλάττονται, δίκρανοι· αμηχανίη γαρ εν αυτών στήθεσιν ιθύνει πλαγκτόν νόον· οι δε φορούνται κωφοί ομώς τυφλοί τε, τεθηπότες άκριτα φύλα.

Θνητοί διόλου σοφοί, δίγνωμοι, πολύ πλανιώνται· δηλαδή στα στήθη τους κατευθύνει αμηχανία πλανημένο νου· και πάνε κουφοί και τυφλοί συνάμα, χαζοί, άκριτες φυλές). Δεν γίνεται, όμως, και έτσι κι αλλιώς.

Πώς να το κάνουμε, δεν μπορείς να διοικείς εάν είσαι δίκρανος· επίσης απαιτείται γνώση, τόλμη και γενναιότητα.

Ο κ. Κατρούγκαλος εφαρμόζει, παρά τη θέλησή του ο άνθρωπος, σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική, απαιτεί, όμως, να τον αποκαλούν αριστερό.

Χάνεται, οσημέραι, κάθε ίχνος σοβαρότητας· ποτέ δεν περιμέναμε ότι θα επικρατήσει τέτοιος εγκεφαλικός τύφος. Φοβούμαι πως πρόκειται για κάποιου είδους διαταραχή, που διαλύει φιλίες, γνωριμίες και λοιπά.