Γράμμα στον Τσίπρα: «Γίνε ηγέτης αλλιώς ξεκουμπίσου»

Αξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ της Ελλάδας,

… “έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν”.

Γιατί τώρα δε μπορείς να επικαλεστείς άγνοια.

Όταν ήσουν στην αντιπολίτευση, άνοιγες το στόμα σου κι άφηνες τη γλώσσα να πει ό,τι της κατέβει…

Τώρα όμως που έγινες πρωθυπουργός, πρέπει να μετράς και την τελευταία σου λέξη. Όσα έλεγες στην αντιπολίτευση και όσα έλεγες κατά το πρώτο εξάμηνο της πρωθυπουργίας σου, πρέπει να το κατάλαβες, ήταν σκέτες μπούρδες…

Για να μην πω μπαρούφες και πάει το μυαλό σου αλλού…

Ένα χρόνο τώρα στην πρωθυπουργία, δε μπορεί, το παίρνω σαν δεδομένο, έγινες σοφός. Τώρα ξέρεις.

Και είμαι έτοιμος να πω “χαλάλι” ο διπλασιασμός της εθνικής ζημιάς για την οποία ευθύνεσαι προσωπικά. Υπό τον όρο ότι, αυτή την ώρα που ο “ξυπόλητος στρατός του Ξέρξη” κατασκηνώνει στους δρόμους της χώρας, μέσα στο κρύο και τη βροχή, θέλει να φάει, θέλει να πιει, θέλει να κοιμηθεί, να πλυθεί αδερφέ…

Ξεχνάω την θεωρία σου ότι θα έδινες χαρτιά σ’ αυτούς τους κατατρεγμένους για να πάνε “εκεί που θέλουν”. Είναι ίσως αργά, μα κατάλαβες, υποθέτω, πως το δικαίωμα να τους δώσεις αυτά τα χαρτιά, για τα οποία ήρθαν και έρχονται στην Ελλάδα αυτοί οι καημένοι, ήταν ένα δικαίωμα που σου το είχαν δώσει εκείνοι που κατηγορούσες. Όλως τυχαίως είναι οι ίδιοι εκείνοι που μπορούν να σου το στερήσουν.

Το κακό είναι ότι δεν θα το στερήσουν από σένα, αλλά από τη χώρα.

Κι αυτό το κάνουν ήδη.

Το να ανακαλείς τον πρέσβη της Ελλάδας στην Αυστρία, είναι ένα θέατρο, που δεν θα πείσει κανέναν με το τραγικό του φινάλε.

Γιατί αυτό που σημαίνει πρακτικά ο “πόλεμος” που ξεκίνησες, είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες σήμερα κι εκατομμύρια αύριο μετανάστες (όχι μόνο πρόσφυγες) θα παγιδευτούν σε μια χώρα που παραπαίει, σε μια χώρα που βουλιάζει μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα κύριε.

Και μην αρχίσεις τα γνωστά θεατρινίστικα κόλπα ότι “τι θες να κάνουμε, να τους πνίξουμε στη θάλασσα;”…

Θα παραβλέψω τέτοιες ώρες την πονηριά (να μην πω: δολιότητα) του πρωθυπουργικού σου επιχειρήματος για να μιλήσω ευθέως:

Θα ήμουν ο τελευταίος που θα έλεγα να πνίξουμε τους ανθρώπους αυτούς. Είναι ντροπή και να με αναγκάζεις ν’ απολογηθώ με τέτοιες λέξεις. Όμως: Αν και ξέρω ότι γίνονται πιόνια στα χέρια των σκοτεινών κέντρων της παγκόσμιας εξουσίας, αν και ξέρω ότι η υποδοχή τους θα λειτουργήσει σε βάρος μου, θα σου πω ότι:

Εσύ που έλεγες τα παχιά λόγια τα προηγούμενα χρόνια, έπρεπε να έχεις βρει τρόπο να ΜΗΝ υποφέρουν τώρα στην χώρα μας, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο που είσαι πρωθυπουργός.

Εσύ το κρύβεις, δεν θα το πεις ποτέ, γιατί είσαι πολιτικάντης, αλλά εγώ θα πω στον καθένα εδώ κάτω τι κάνεις… Θα του το κάνω λιανά:

Νόμιζες, άφρον, ότι θα τους έδινες χαρτιά και θα γέμιζες την Ευρώπη τζιχαντιστές. Νόμιζες, άφρον, ότι θα χρησιμοποιήσεις τον όγκο τους ως όπλο για να εκβιάσεις τους Ευρωπαίους να δεχτούν το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”. Νόμιζες, άφρον, πολλά, να μη σου τα λέω τώρα, γιατί μάλλον ο κόσμος κατάλαβε ότι είσαι φτιαγμένος από την ίδια πάστα πολιτικών που θα ήθελε να τους ρίξει γιαουρτάκι, καθότι, όπως έλεγες, “ε, δεν είναι βία το γιαουρτάκι, μια δροσούλα είναι”… Δικαιολογούσες τους γιαουρτοβόλους… “ε, είναι οργισμένοι”, έλεγες… Σου τό ‘λεγα: “Άμα κατουράς στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι”…. Θα το βρεις μπροστά σου αγόρι μου, αλλά εσύ το απολάμβανες, θυμάμαι… Όχι μόνο τα γιαούρτια, αλλά και τις σφαλιάρες και τις μούντζες, άσε εκείνες τις τρομοκρατικές λέξεις “προδότης”, “δοσίλογος”, “γερμανοτσολιάς”, “μερκελιστής”… Από τότε που ανέβηκες εσύ στην εξουσία, έκλεισε το φερμουάρ που ΕΣΥ είχες ανοίξει… Επανέρχονται όμως! Άκου τη βουή τους στ’ αυτί σου… Τις ακούς; Μια σπίθα χρειάζεται για να πάρει φωτιά το δάσος. Κι είναι πολλοί αυτοί που κρατάνε τσακμάκι…

Ανήκεις λοιπόν κι εσύ στους πολιτικούς που ο λαός, εδώ και καιρό, θα ήθελε πολύ να δροσίσει μ’ ένα ωραίο γιαουρτάκι veloute, αλλά στο μεταξύ, έτσι γιαουρτωμένος, πρέπει να βρεις τη λύση που ένα χρόνο τώρα δεν βρήκες: Να στεγάσεις και να ταΐσεις τα μιλιούνια των καλεσμένων σου.

Εγώ, σου το λέω, μπορώ να μοιραστώ με έναν από αυτούς το φτωχικό μου πιάτο. Για μέρες, για καιρό. Κι αν πέσει λιπόθυμος μπροστά μου, θα τον φροντίσω σαν γιο μου. Μην αμφιβάλλεις και μη μου κουνάς το δάχτυλο κοιτώντας το πόπολο πονηρά… Αλλά, σου το λέω, δε μπορώ να μοιραστώ μαζί του το σπίτι μου, ούτε το κρεβάτι μου, λέω να τα κρατήσω για την οικογένειά μου.

Αυτά πρέπει να τα δώσεις εσύ. Ως πρωθυπουργός της χώρας πρέπει να τους φροντίσεις. Έπρεπε ήδη να το έχεις κάνει.

Και δεν το έκαμες κύριε.

Γιατί είσαι μόνο λόγια. Και από πράξεις μηδέν. “Μαγκιά κλανιά και πίσω τούρλα”…

Είσαι ένας φαντασμένος και φαφλατάς. Και όσο ήσουν στην αντιπολίτευση, δεν έτρεχε τίποτα. Τώρα όμως που είσαι πρωθυπουργός, τρέχουν πολλά. Το χειρότερα απ’ όλα είναι να βουλιάξει η βάρκα που κουβαλάει αυτό το λαό τα τελευταία διακόσια χρόνια.

Γιατί θα βουλιάξει. Πόσο πληθυσμό μπορεί ν’ αντέξει πάνω της μία βαρκούλα στο πέλαγο;

Λοιπόν… Με δύο λόγια:

Στέγη, φαΐ, νερό, περίθαλψη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες ΤΩΡΑ.

Σήμερα.

Γιατί αύριο, πρέπει να κάνεις άλλα: Να ενώσεις τη δύναμη της χώρας (όση έχει ακόμα, όση της άφησες) με άλλες δυνάμεις άλλων χωρών, για να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία και να γυρίσουν στην πατρίδα τους οι φιλοξενούμενοι πρόσφυγες. Δεν καταλαβαίνω την επιμονή τους και την επιμονή σας να γίνουν μόνιμοι κάτοικοι Ευρώπης. Ούτε το καταλαβαίνω, ούτε το δέχομαι. Άλλα υποψιάζομαι μ’ αυτό… αλλά δεν είναι της ώρας!

Και να πεις, για να τ’ ακούσει ο πλανήτης, ότι όποιος ηγέτης, όποια χώρα ΔΕΝ εργάζεται για να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία, είναι υποχρεωμένος να φιλοξενήσει τους πρόσφυγες, να τους δίνει στέγη, φαΐ και ό,τι άλλο χρειάζονται, μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος. Ανάλογα να κάνεις και με τους μετανάστες. Πού το βρήκαμε γραμμένο; Φεύγω από την πατρίδα μου κι έρχομαι στην δική σου, επειδή εδώ είναι καλύτερα; Άσε που… ΔΕΝ είναι! Είμαστε ή δεν είμαστε Ζιμπάμπουε στην Ελλάδα, ε;

Κι αντί ν’ ανακαλείς τον πρέσβη μας στην Αυστρία, πρέπει να συμμαχήσεις με την Αυστρία, επειδή αυτό που κάνει ο ομόλογός σου και πρώην φίλος σου, το κάνει για ένα λόγο: Το ακροδεξιό κόμμα έχει εκεί 32%. Προηγείται κύριε. Κατάλαβες; Θα γίνει σύντομα εξουσία. Όπως θα γίνει ΚΑΙ εδώ η Χρυσή Αυγή, αν ΕΣΥ, σύντροφε, αριστερέ της δεκάρας, συνεχίσεις το ίδιο βιολί. Θα γίνει εδώ και θα είσαι ιστορικά ο υπαίτιος. Από το 2012 δεν σταμάτησα να σου το φωνάζω: Ο Σύριζα θα γίνει χορηγός της Χρυσής Αυγής, θα φέρει την ακροδεξιά στην εξουσία. Κι αντί να με διαψεύδουν οι εξελίξεις, με επιβεβαιώνουν ολοένα και πιο ισχυρά.

Τώρα “έφτασε ο κόμπος στο χτένι”…

Άκου αγόρι μου.

Θα μπορούσε να ήσουν γιος μου.

Σου μιλώ υπεράνω κομμάτων και αποκομμάτων. Μιλάω σαν Έλληνας που φοβάται. Κι επί τη ευκαιρία να σου εξηγήσω για να μαθαίνεις: Είναι άλλο πράμα ο φόβος και άλλο πράμα η δειλία. Δεν υπάρχει γενναιότερος άντρας από τον άντρα που φοβάται. Σου μιλώ λοιπόν σαν Έλληνας που φοβάται. Δε με νοιάζει κανένα κόμμα, κανένας αρχηγός. Δε με νοιάζει ποιος θα κάνει τη δουλειά. Αυτή την κρίσιμη ώρα έχεις ΕΣΥ την αρχηγία του λαού. Όπως το 1940 την είχε ο Μεταξάς και ο λαός (την κρίσιμη ώρα, θυμίζω) δε μέτρησε αν ο αρχηγός του ήταν δικτάτορας ή δημοκράτης, αν ήταν δεξιός ή αριστερός. Σύσσωμος, έκαμε το καθήκον στο ακέραιο. Ίδια είμαστε τώρα. Το 2016 δε με νοιάζει που είσαι εσύ αρχηγός. Δεν ήθελα να γίνεις, αγωνίστηκα εναντίον σου από την αρχή και ασταμάτητα. Μέχρι τώρα. Αλλ’ ΑΥΤΗ την ώρα, θέλω ΑΠΟ σένα να κάνεις το σωστό. Για το λαό. Για το έθνος.

Κατάλαβες κύριε πρωθυπουργέ; Παίζεις παιδιάστικα με τα κουμπιά ενός κουτιού που μπορεί να ξεκινήσει τον Αρμαγεδδώνα. Μάθε τι σημαίνει αυτό πρακτικά, ρώτα τον υπουργό σου τον Κουρουμπλή, τι έγινε όταν παιδάκια έπαιζαν με τις χειροβομβίδες στο χωριό… Ένα σκοτώθηκε, το άλλο στραβώθηκε. Κάτι τέτοιο, αλλά υπολόγισέ το σε εθνική κλίμακα…

Γίνε ηγέτης για να μη σε πάρει ο διάολος.

Γίνε ηγέτης ρε, για να μη ΜΑΣ πάρει ο διάολος.

Αλλιώς ξεκουμπίσου.

Κατάλαβες σύντροφε;

Άσε μας ήσυχους να δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε απ’ όσα κατεδάφισες, παλιόπαιδο…

Το… γράμμα έστειλε ο Παντελής Φλωρόπουλος