Οι απεργίες σώζουν πάλι τον Φωτόπουλο

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Μετά την επικείμενη αποφυλάκιση Ρουπακιά, εξαιτίας παρέλευσης του δεκαοκτάμηνου, αναβλήθηκε για τις 17 Ιουνίου 2016 από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων η δίκη των 59 κατηγορουμένων για την υπόθεση των χρηματοδοτήσεων της ΔΕΗ προς την ΓΕΝΟΠ τα έτη 2008, 2009 και 2010.

Στην υπόθεση είναι κατηγορούμενοι πρώην πρόεδροι και στελέχη της ΔΕΗ όπως και συνδικαλιστικά στελέχη της ΓΕΝΟΠ για παράνομες ή παράτυπες, κατά την δικογραφία, χρηματοδοτήσεις που αφορούν συνολικά ποσά που φέρεται να ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο ευρώ. Οι κατηγορούμενοι είναι αντιμέτωποι με τις κατηγορίες της απιστίας στην υπηρεσία κατά συναυτουργία και κατ' εξακολούθηση και της απάτης σε βάρος της ΔΕΗ.

Μετά από αγώνα διαρκείας, ο Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιτζής είχε σχηματίσει δικογραφία σχετικά με  ποσά που εγκρίθηκαν και χορηγήθηκαν από την ΔΕΗ προς την ΓΕΝΟΠ. Η έρευνα έδειξε ότι αυτά τα ποσά δεν χρησιμοποιήθηκαν για θεμιτούς σκοπούς των συνδικαλιστών. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στο βούλευμα υπάρχει  και δάνειο της Επιχείρησης προς το συνδικαλιστικό σωματείο, ύψους 500.000 ευρώ, το οποίο κατά την δικογραφία δεν επεστράφη στην ΔΕΗ!

Αναρωτιέμαι όμως, αν η δίκη πραγματοποιηθεί και τον Ιούνιο. Δεν ξέρω τι δυνατότητες υπάρχουν για νέα αναβολή και εκτός αυτού, πόσα χρονοδιαγράμματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ακόμα για να σωθεί η παρτίδα. Ας μην ξεχνάμε ότι πέρα από τον γνωστό «λαϊκό ήρωα» Φωτόπουλο κατηγορούμενοι είναι ηχηρά ονόματα, όπως οι πρώην πρόεδροι της ΔΕΗ, Ι. Παλαιοκρασσάς, Π. Αθανασόπουλος και Αρ. Ζερβός και το πρώην στέλεχος της ΓΕΝΟΠ Ρίζος Ρίζος.

Σε κάθε περίπτωση όμως, η αδυναμία της Δικαιοσύνης να εμπνεύσει ένα αίσθημα δικαίου στην κοινωνία, τείνει να γίνει καταστροφική. Γιατί στην πραγματικότητα, συσσωρεύεται μια γενική εντύπωση ότι κανείς δεν κρίνεται για τις πράξεις του ακόμα κι αν οι πάντες γνωρίζουν τι έχει συμβεί. Και πέρα από αυτό, η έλλειψη εμπιστοσύνης που απλώνεται πλέον σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας είναι αποτέλεσμα που προέκυψε εξαιτίας των αποκαλυπτικών κραυγών που ποτέ όμως, δεν έπαιρναν τον δρόμο της τιμωρίας.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι απολογητές μετατρέπονται σε τιμητές και πολλές φορές αναγορεύονται σε «ηττημένους ήρωες» χτυπημένους από τις συνομωσίες των αντιπάλων τους και κατ’ επέκταση, εχθρών του λαού!

Η γενική διαπίστωση είναι ότι η Δικαιοσύνη δε λειτουργεί ως η ανώτατη κατά τεκμήριο, εξουσία και δεν ερμηνεύει σωστά την νομοθετική. Είναι οι άνθρωποι βεβαίως και όχι τόσο η θεσμική διάρθρωση που ευτελίζει τις διαδικασίες και υποβιβάζει τις προσδοκίες σε απελπιστικά σύνδρομα.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, θα έπρεπε οι δικαστές να αναθεωρήσουν πολλές από τις αγκυλώσεις τους, με στόχο την κάθαρση της Δικαιοσύνης και τον επαναπροσδιορισμό του δικαίου ως υπέρτατη αξία, στους κόλπους της κοινωνίας. Δεν φταίνε πάντα οι πολιτικοί κι ας είναι ο «αξιόχρεος» σάκος του μποξ, επειδή αποδεικνύονται δικαιωματικά, το καλύτερο άλλοθι.