Εκβιάζει ή δραπετεύει;

γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος

Η υπόθεση «Καμμένος κατά Μουζάλα» - έτσι όπως εκτυλίχθηκε, λαμβάνοντας σχεδόν προσωπικό χαρακτήρα - ήρθε μια χαρά να «σκεπά­σει» με τον επικοινωνιακό κουρνιαχτό της την ουσία των εθνικών θεμά­των και το εξαιρετικά δυσμενές περιβάλλον στο οποίο εξελίσσονται το τελευταίο διάστημα.

Σημειωτέον ότι στα εθνικά θέματα, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, περιλαμβάνεται πλέον και το μεταναστευτικό / προσφυγικό. Κυρίως ύστερα από την κυβερνητική παραδοχή ότι πολλές χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες θα εγκλωβιστούν επί μακρόν στο ελληνικό έδαφος.

Αυτή την περίοδο, λοιπόν, η Τουρκία αναβαθμίζει την απειλή της στο Αιγαίο βάζοντας στο τραπέζι όχι μόνο τα «τουρκικά» Ίμια, αλλά επιπλέ­ον το Καστελόριζο, την αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων και τη διεκδίκηση δεκάδων νησιών και βραχονησίδων. «Στηρίζει» δε τις απαιτήσεις της εμπράκτως κάνοντας σουρωτήρι καθημερινά εναέριο και θαλάσσιο χώρο της Ελλάδας με παραβιάσεις, αλλά και με δεσμεύ­σεις ολόκληρων περιοχών για ασκήσεις.

Η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί - και... ζητήσει - την παρουσία του ΝΑ­ΤΟ στο Αιγαίο λόγω προσφυγικού, με τον κίνδυνο η όποια κίνηση της Τουρκίας να αποκτήσει επίσημο χαρακτήρα, αν εκτυλιχθεί υπό την πα­ρουσία και την ομπρέλα της συμμαχίας.

Την ίδια ώρα η «φίλη» Γερμανία, όχι μόνο προσκυνάει την Τουρκία, αλ­λά πιέζει ασφυκτικά Ελλάδα και Κύπρο να άρουν κάθε αντίρρηση στην ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας - παρότι πολλές άλλες χώρες, της Γαλλίας και της Ιταλίας περιλαμβανομένων, θέτουν σωρεία επιφυλάξε­ων και ενστάσεων στη γερμανική γαλαντομία προς την Άγκυρα.

Σε αυτό το δυσμενές περιβάλλον, η κυβέρνηση προτιμά να χαριεντίζεται με την Τουρκία, πάντα πιστή στο ιδιότυπο «δόγμα» του κατευνασμού, αλλά και χειροπόδαρα δεμένη - λόγω μνημονίου - στο γερμανικό άρ­μα. Αυτά όλα συμβαίνουν με πλήρη συμμετοχή του υπουργού Άμυνας, ο οποίος βρήκε το ολίσθημα του Μουζάλα ως αφορμή για να παίξει χο­ντρό παιχνίδι, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ την ατάκα του συναδέλφου του υπουργού.

Ακριβώς την ώρα που η χώρα και η κυβέρνηση έχουν ανάγκη από μια στρατηγική ανάσχεσης της τουρκικής προκλητικότητας και μιας διεξό­δου από τον πιθανό εφιάλτη του εγκλωβισμού εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων στη χρεοκοπημένη και πεσμένη στο κα­ναβάτσο Ελλάδα, ο υπουργός Άμυνας εκβιάζει εκμεταλλευόμενος μια όντως δευτερεύουσα αφορμή. Οι εκδοχές για τους λόγους αυτού του εκβιασμού εκ μέρους του Καμμένου δεν μπορεί να είναι πολλές:

Είτε επιχειρεί να ενισχύσει τη θέση του στο κυβερνητικό σχήμα και το πολιτικό σύστημα λόγω δημοσκοπικής κατάρρευσης.

Είτε αποφάσισε να «κόψει ρόδα μυρωμένα» και να διαχωρίσει τη θέ­ση του από όσα συνέβαλε ή ανέχθηκε να συμβούν στη διάρκεια της συγκυβέρνησής του με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ό,τι κι αν ισχύει από τα δύο, θα το μάθουμε σήμερα...