Στο απόσπασμα της ιστορίας

γράφει η Λέττα Καλαμαρά

Τη χαραυγή της επόμενης ημέρας σηματοδοτεί η μετωπική εθνική σύγκρουση της δημοκρατικά εκλεγμένης Κυβέρνησης της Ελλάδας με τους αιώνιους δανειστές εξουσιαστές της. Στη χώρα του Κανενός η ιστορία σύντομα θα καταγράψει τη συνεισφορά και του Αλέξη Τσίπρα στο μαρτυρικό τόπο μας. Αν η πτώση του Τείχους του Βερολίνου αποδειχθεί λιγότερο ιστορική από την πτώση της Κυβέρνησης Τσίπρα δεν μένει παρά μόνο λίγος χρόνος να νιώσουμε στο πετσί μας.

Οι Ευρωπαίοι "Γκιουλενιστές" αδημονούν για το ξέσκισμα της ελληνικής σάρκας μεταφορικά και κυριολεκτικά. Οι ίδιοι που πανούργα έδεσαν όμηρο τον ελληνικό λαό με την καλολαδωμένη μηχανή τους στο γερμανικό ζυγό, επαναλαμβάνοντας την ιστορία σαν φάρσα, ακονίζουν τα σταυρωτά σπαθιά τους και ξεφλουδίζουν το ξεκούρδιστο πορτοκάλι τους για το ποιος πρώτος θα γευτεί το εθνικό μας αίμα.

Συνεργοί ακούσια και διαχρονικά οι ακολουθώντας περήφανα τον Κανένα πολιτικοί, επιλέχθηκαν, γαλουχήθηκαν, αναρριχήθηκαν διακομματικά και τέλος λατρεύτηκαν από το λαό για την ύστατη αποστολή τους. Τη σμίκρυνση της Ελλάδας σε γη και πνεύμα. Αν οι ηγέτες ήταν κατώτεροι των περιστάσεων ή αν ήταν απλά ο μαγικός καθρέφτης του λαού θα το αποδείξει σύντομα η εθνική μας νεκροψία. Ποτέ όμως δεν υπήρξε στη φύση αυγό χωρίς κότα. Η από-σοβιετοποίηση της Ελλάδας για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία της θα  μας κοστίσει, αναμφίβολα.

Η νεκροφιλία της Ελλάδας είχε πολλούς ντόπιους γλεντζέδες και ξένους επιβήτορες όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Όλοι πέρασαν καλά. Όλοι το γλέντησαν και κάποιοι μάλιστα ξεχάστηκαν και ακόμα χορεύουν γύρω από το ομηρικό πτώμα μας. Η Ελλάδα όμως ποτέ δεν πεθαίνει όπως λένε και οι μέντορές μας, μόνο κάτι χιλιάδες χρόνια εξαφανίστηκε για να έρθει στην επιφάνεια και πάλι ως αποικία, πεδίο μάχης σκότους και φωτός.

Το πιο θλιβερό δεν είναι αυτό που έρχεται, δεν είναι η κοροϊδία του εαυτού μας και η εμμονή στο λάθος. Είναι ο Αρχηγός μας. Ο Κανένας. Ένας λαός που επιλέγει τον Κανένα ως καλύτερο Αρχηγό απλά γιατί δεν έχει πια εθνική συνείδηση. Αρνείται να ακολουθήσει έναν επώνυμο ηγέτη γιατί αρνείται να καθρεφτιστεί με την πραγματικότητα. Επιζητά το ρούφηγμα των απογόνων του για τους μικρο-συνταξιούχους. Το διαχωρισμό της Ελλάδας στα δύο για την επιβίωσή του στο άλλο μισό.

Συμφωνία με την αλήθεια ή την υποταγή, αλήθεια; Ποιος θα ξεθάψει την Αμφίπολη, κύριοι πατριώτες της Κυριακής και της Αυγής; Επόμενοι Κυβερνήτες και Αντιπολιτευόμενοι; Ποια Ένωση, ποιο ποτάμι, ποια δημοκρατία; Ποιος θα φυλάξει τις έρημες Θερμοπύλες πατριάρχες της πολιτικής και των δανεικών μεγάρων; Ποιος θα βρεθεί να κλάψει για τις χαμένες Νήσους και Μακεδονίες όταν θα μπούνε οι οχτροί; Ποιος θα εκτελεστεί στο απόσπασμα των 6 νεο-Οθωμανών; Ο Κανένας θα πληρώσει και πάλι το έγκλημα της εθνικής καταδίκης μας;

Στη χώρα του Κανενός, του Πολύκαρπου και της Όλγας, της Παγκόσμιας Λέσχης Ανθελληνισμού, η ιστορία μόνο μπορεί να καταγράψει το αύριο. Το αύριο που δεν μας ανήκει, όπως ποτέ δεν μας άνηκε και η χώρα. Μία χώρα που ουδέποτε παραλάβαμε. Ένα βανδαλισμένο κακέκτυπο της ένδοξης ιστορίας μας.

Όπως πάντα ασφαλώς την ιστορία θα τη γράψει ο νικητής. Όπως πάντα φυσικά ο νικητής θα είναι ένας. Όπως πάντα και πάλι ο νικητής δεν θα φανεί, θα φύγει μόλις αρχίσουν οι πανηγυρισμοί.

Καληνύχτα Ελλάδα, Καλημέρα, Άρη...