Ο πατριωτισμός των «ξένων»

Ο άδολος πατριωτισμός του Αντετοκούνμπο συγκινεί επειδή ξέρει με ποιους όρους και για ποιους λόγους τον αναγνώρισε ως τέκνο της η πατρίδα. Και η ματιά των Ελλήνων που γεννιούνται από ξένους γονείς θα είναι στο μέλλον εθνικά επωφελής

Του Κώστα Γιαννακίδη

Αν ο Γιάννης δεν ήταν στο ΝΒΑ, θα έβλεπε την ελληνική σημαία να κυματίζει ψηλά, τόσο ψηλά που ακόμα και ο ίδιος δεν θα μπορούσε να τη φτάσει. Μην κοροϊδευόμαστε, το παιδί πρώτα έγινε draft και μετά Ελληνας, με διαβατήριο.

Υπό κανονικές συνθήκες, δηλαδή έξω από τα γήπεδα του μπάσκετ, ο δρόμος του Γιάννη θα ήταν μία ευθεία, σαν την Πατησίων, με πάγκους υπαίθριων πολιτών, ρολόγια, βραχιόλια και ξυλόγλυπτα, με ένα πλυντήριο αυτοκινήτων κάπου στο τέλος. Γιατί αυτή η πατρίδα στα παιδιά σαν τον Γιάννη φέρνει τα πράγματα δύο και τρεις και δέκα φορές πιο δύσκολα.

  

Η άρνηση του Γιάννη να υπογράψει στη σημαία είναι, ασφαλώς, ενδεικτική του ανδρός και της αγωγής που πήρε από το σπίτι του. Σεμνός, συνεσταλμένος στο μέτρο που χρειάζεται, ενώ διατηρεί ευφυέστατη αντίληψη για τη διαχείριση της δημόσιας εικόνας του. Ωστόσο στο σχετικό βίντεο φαίνεται πως δεν το σκέφτεται καν όταν αρνείται την υπογραφή, η κίνηση του είναι ενστικτώδης.

Ο πατριωτισμός, λοιπόν, του Γιάννη Αντετοκούνμπο, μία έννοια αφηρημένη, υποκειμενική και συνάμα τόσο γοητευτική, θα μπορούσε να προσελκύσει τη ματιά μας και εκεί κάτω, στα σχολεία των δυτικών συνοικιών, της Κυψέλης και των Αμπελοκήπων. Εκεί, δηλαδή, που μεγαλώνουν, ως Ελληνες, τα παιδιά των μεταναστών.

Συχνά σκέφτομαι ότι αυτά τα παιδιά διαπαιδαγωγούνται, ως νέοι Ελληνες, καλύτερα από μας, τους παλιούς. Και πιθανότατα να λαμβάνουν εθνική διαπαιδαγώγηση αρτιότερη εκείνης που δίνουμε εμείς στα παιδιά μας. Τα εθνικά ψέματα, οι προκαταλήψεις και οι εμμονές τους χορηγούνται σε μικρότερες δόσεις. Ναι, φυσικά στο σχολείο όλα τα παιδιά θα απορροφήσουν κοινό αντικείμενο διδασκαλίας. Ομως τα ελληνόπουλα με ξένους γονείς επιστρέφουν σε ένα σπίτι που, εκ των πραγμάτων, δεν φιλοξενεί το ίδιο φορτίο με το μέσο, παραδοσιακό, ελληνικό. Η ματιά τους προς τη χώρα πέφτει από ελαφρώς μεγαλύτερη απόσταση. Και τους επιστρέφει πιο αληθινή εικόνα. Και αν από τη μία μπορεί να αισθάνονται ότι οφείλουν κάτι στη νέα πατρίδα των γονιών τους, από την άλλη, αντιλαμβάνονται τι σημαίνει να ξεκινάς τη ζωή ως outsider. Ο άδολος πατριωτισμός του Αντετοκούνμπο συγκινεί επειδή ξέρει με ποιους όρους και για ποιους λόγους τον αναγνώρισε ως τέκνο της η πατρίδα.

Είναι ευτύχημα που τα τελευταία χρόνια η χώρα κάνει προόδους για την κάλυψη και αποκατάσταση των παιδιών που γεννιούνται Ελληνες από ξένους γονείς. Μακροπρόθεσμα δε, αυτές οι γενιές θα απαντήσουν με ηρεμία και καταλαγή στο ανησυχητικό ερώτημα για την αντοχή της κοινωνίας μας στην πολυπολιτισμικότητα. Είναι, άλλωστε, κιβωτός της γλώσσας και του πολιτισμού μας.