Η «Καθημερινή» ζητά... περιορισμό των νέων μέσων επικοινωνίας...!

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου

  

 Έλεγξαν τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης με τις «λίστες Πέτσα», νομοθέτησαν τον τρομονόμο στην τέχνη, τώρα θέλουν να φιμώσουν και το διαδίκτυο.

 

Το σύνθημα δίνει η εφημερίδα «Καθημερινή», η οποία στο κύριο άρθρο της σήμερα (19/2/2021) καλεί τις… πολιτικές δυνάμεις να περιορίσουν τα νέα μέσα επικοινωνίας!

 

Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα  υπό τον τίτλο «Το μίσος» σημειώνει μεταξύ άλλων: «…Ο δημόσιος λόγος, όταν διαποτίζεται από πολιτικό φανατισμό, μπορεί να αποβεί εγκληματικός. Τώρα η αντιπολιτική κουλτούρα διαχέεται στα νέα μέσα επικοινωνίας. Οι πολιτικές δυνάμεις έχουν χρέος να θέσουν το μέτρο…»!

 

Πώς ορίζει άραγε η συντηρητική εφημερίδα τι είναι πολιτικό και τι είναι αντιπολιτικό; Και ακόμη, πώς διακρίνει τη δυναμική διεκδίκηση από το μίσος;

 

Είναι αντιπολιτικό, τάχα, να ζητά κανείς την παρέμβαση των εισαγγελικών αρχών, όταν υπάρχουν φοβερές καταγγελίες για εγκλήματα. Τι άραγε θρέφει το μίσος, τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή η αγανάκτηση από την προσπάθεια συγκάλυψης βιαστών και παιδεραστών, οι οποίοι, μάλιστα, έχουν αποδεδειγμένα προνομιακές σχέσεις με την κυβέρνηση; Άραγε, η τιμωρητική στάση της κυβέρνησης απέναντι σ’ έναν κρατούμενο -όποιο κι αν είναι το έγκλημά του-, είναι πολιτική, ενώ η διεκδίκηση της ισονομίας είναι αντιπολιτική;

 

Αλλά τι εννοεί η εφημερίδα με τον όρο «βία» και «μίσος»; Ασφαλώς δεν εννοεί ούτε την εισβολή της αστυνομίας στο σπίτι του Ινδαρέ, ούτε στο σπίτι του Κολωνού, ούτε στα ξεβρακώματα στα Εξάρχεια. Ως «βία» εννοεί τις διαδηλώσεις του ΚΚΕ, των φοιτητών, τα τρικάκια του Ρουβίκωνα και τα… γκαζάκια. Αλλά η εφημερίδα αγνοεί ότι η  βία «αρχίζει εκεί που σταματάει ο λόγος», εκεί όπου δεν υφίσταται ο δημόσιος χώρος διαλόγου και σύνθεσης, εκεί όπου έχουμε κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών από φασιστικά καθεστώτα και από δικτατορίες ή από αστυνομικά κράτη, εκεί όπου επιβάλλεται κατάργηση των μέσων επικοινωνίας δια της εξαγοράς ή της φίμωσης.

 

Η βία εκ μέρους αυτών που τους έχει αφαιρεθεί ο λόγος και οι οποίοι υφίστανται μια αδικία μπορεί να είναι σε ορισμένες περιστάσεις «...ο μόνος τρόπος να ισορροπήσει ξανά η πλάστιγγα της δικαιοσύνης», γράφει η Χάνα Άρεντ.

 

Η βία όμως των «από πάνω» με την φίμωση και των νέων μέσων επικοινωνίας, είναι μια επιχείρηση ολοκληρωτικού σιωπητηρίου και ολιστικής προπαγάνδας. Ακριβώς αυτή η βίαιη αφαίρεση του δημόσιου λόγου δημιουργεί τις συνθήκες προσφυγής στη βία, καθώς δεν υπάρχει άλλος δρόμος και τρόπος κάποιος να κάνει τη "φωνή" του να ακουστεί.