Στον τροπικό της καραντίνας

 

γράφει η Αφροδίτη Τζιαντζή

 

«Τροπισμός: φαινόμενο που παρουσιάζουν τα φυτά, ή επιμέρους όργανά τους, καθώς προσανατολίζονται κάμπτοντας, θετικά ή αρνητικά, όταν επιδρούν πάνω σε αυτά εξωτερικά ερεθίσματα κατεύθυνσης». Επρεπε να ανατρέξω στο βικιλεξικό για να θυμηθώ τον ορισμό μιας λέξης που επανέρχεται συνέχεια στο μυαλό μου από πέρυσι τον Μάρτιο όταν ξεκίνησε η πρώτη καραντίνα. Περισσότερο γνωστός ο φωτοτροπισμός, ο τρόπος δηλαδή που τα φυτά προσανατολίζονται προς το φως του ήλιου.

 

Το φαινόμενο είναι πιο διακριτό στα φυτά εσωτερικού χώρου, αυτούς τους αιχμάλωτους των διαμερισμάτων, που γέρνουν τα κλωνάρια και τα φυλλαράκια τους στο φυσικό φως του παραθύρου, μπας και λιαστούν λιγάκι και βγάλουν τον χειμώνα.

 

Τον φωτοτροπισμό σκέφτομαι κάθε φορά που οι άνθρωποι της πόλης, έγκλειστοι εδώ και μήνες, βγαίνουν στους λιγοστούς ελεύθερους πράσινους χώρους που έχουν απομείνει να τους δει λιγάκι ο ήλιος, να συνθέσουν φυσική βιταμίνη D, να χάσουν κάπως τη χλομάδα της κλεισούρας.

 

Σε παρέες δύο-τριών ατόμων ή και μόνοι τους, πιάνουν τα πάρκα και τις πλατείες, κάποιοι πιο νέοι και περιπετειώδεις αράζουν σε απόμερες γωνιές στα άλση, ψάχνουν απάγκιο σε ασυντήρητα ή σπασμένα παγκάκια, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και τα πρόστιμα της αστυνομίας. Αλλοι, πιο βιαστικοί, ξεκλέβουν λίγα λεπτά για να πιουν έναν καφέ στο χέρι, σε ένα τσιμεντένιο πεζούλι ή οι ακόμα πιο απελπισμένοι αρκούνται στις κακόγουστες λαμαρίνες του Μπακογιάννη στο Σύνταγμα.

 

Ο φωτοτροπισμός των πολιορκημένων του κορονοϊού, που έγινε ξανά αισθητός μόλις έλιωσε το χιόνι και βγήκαν οι πρώτες αχτίδες, δεν έχει σχέση με τα πρωθυπουργικά ενσταντανέ στο κολωνακιώτικο «Ντα Κάπο», τις «στιγμές ανεμελιάς» στην Πάρνηθα, τα κορονο-γλέντια της Ικαρίας. Περισσότερο θυμίζει τις ανάσες του φυλακισμένου στο προαύλιο, μετρώντας αντίστροφα μέχρι το αποφυλακιστήριο.