''Κλείστε, ανοίξτε, ξανακλείστε'': Κυβέρνηση και ειδικοί μπερδεύουν, εμπαίζουν και θυμώνουν τους πολίτες…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Πριν από δέκα ημέρες, στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, ο πρωθυπουργός εμφανιζόταν βέβαιος για την πολιτική της κυβέρνησής του στην αντιμετώπιση της πανδημίας: «Η πολιτική μας δεν είναι ‘βλέποντας και κάνοντας’, είναι ακριβώς το αντίθετο. Βλέπουμε, ώστε να ξέρουμε τι ακριβώς κάνουμε», είχε πει με περισσή σιγουριά.

 

Μόνο που αυτή η πρωθυπουργική βεβαιότητα μοιάζει με αυταπάτη, όπως αποδεικνύει η νέα ανατροπή στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, που επιφέρουν οι νέες αποφάσεις. Λίγο πριν ανακοινωθούν, ο διεθνούς εμβέλειας γιατρός-ερευνητής Γιώργος Παυλάκης διέψευσε τον πρωθυπουργό: «Το ‘βλέποντας και κάνοντας’ είναι πια εξόφθαλμα λάθος», έγραψε σε άρθρο του (στην ιστοσελίδα της «Καθημερινής»).

 

Αφού περάσαμε τη δραματική δεύτερη φάση της πανδημίας (Νοέμβριος-Δεκέμβριος), που κόστισε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές ειδικά στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα, η κυβέρνηση έκανε δύο κινήσεις.

 

Πρώτον, άνοιξε τα καταστήματα. Ουσιαστικά οι υπουργοί επέβαλαν αυτήν την απόφαση στους ειδικούς. Διότι αποκλείεται να μην ήξεραν ότι, αν στέλνεις χιλιάδες στους εμπορικούς δρόμους, τα κρούσματα θα πάρουν ξανά την ανιούσα. Το ήξεραν, κάποιοι από τους ειδικούς το έλεγαν δημόσια. Αλλά επικράτησε η λογική «θα δούμε πώς θα πάει». Σήμερα όλοι βλέπουμε πώς πήγε(αφήνουμε κατά μέρος ορισμένους παραλογισμούς: την ώρα που έστελναν μιλιούνια στην Ερμού, απαγόρευαν (!) το ψάρεμα, λες και θα… συνωστίζονταν χιλιάδες επικίνδυνοι ψαράδες σε παραλίες και βράχους. Ακατανόητα πράγματα).

 

Δεύτερον, όταν τα κρούσματα ήταν κάτω από 500, κρατούσαν κλειστά γυμνάσια και λύκεια. Μόλις τα κρούσματα άρχισαν να πλησιάζουν σε τριψήφιους αριθμούς, τα άνοιξαν! Οι μισοί ειδικοί έλεγαν ότι τα σχολεία δεν αποτελούν μεγάλο πρόβλημα και πρέπει να παραμείνουν ανοιχτά. Διαψεύστηκαν. Τα κρούσματα πολλαπλασιάστηκαν και εκεί και τώρα τα κλείνουν όλα!

 

Αυτή η τακτική του «άνοιξε- κλείσε» αποδιοργανώνει την οικονομική και κοινωνική ζωή. Τι προγραμματισμό να κάνει ο έμπορος; Πόσο εμπόρευμα να αγοράσει, όταν δεν ξέρει ότι πόσο θα μείνει ανοικτός; Τι πρόσφερε το ανοιγοκλείσιμο των σχολείων μέσα σε λίγες ημέρες;

 

Υπάρχει κι ένα βασικό ερώτημα για τη σχέση ειδικών και κυβέρνησης. Ποιος είναι ο ρόλος της περίφημης Επιτροπής; Συμβουλευτικός ή αποφασιστικός; Το κυβερνητικό μοτίβο είναι «ακούμε τους ειδικούς». Όμως, η αλληλουχία των γεγονότων δείχνει ότι αυτό αποτελεί κυβερνητικό άλλοθι. Όταν η κυβέρνηση δεν παίρνει εγκαίρως μέτρα, όπως έγινε στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης τον περασμένο Οκτώβριο, ρίχνει την ευθύνη στους ειδικούς, λέγοντας ότι δεν έκαναν εισήγηση. Όταν οι ειδικοί εκφράζουν φόβους ότι τα κυβερνητικά μέτρα θα επιδεινώσουν την υγειονομική κατάσταση(άνοιγμα λιανεμπορίου-σχολείων), οι υπουργοί τους αγνοούν και αποφασίζουν μόνοι τους.

 

Η περίεργη αυτή σχέση, την οποία έχουν διαπιστώσει οι πολίτες ουκ ολίγες φορές, μόνο ζημιά προκαλεί και στις δύο πλευρές και, κυρίως, στην κοινή(υποτίθεται) προσπάθεια, που είναι η αντιμετώπιση της πανδημίας. Διότι αποδυναμώνει τη σχέση εμπιστοσύνης που πρέπει να υπάρχει με την κοινή γνώμη. Ο πολίτης, όταν βλέπει όλο αυτό το αλαλούμ με αντιφατικές απόψεις και αποφάσεις, μπερδεύεται, απορεί, δυσπιστεί και θυμώνει. Θεωρεί ότι τον εμπαίζουν και από τις δύο κατευθύνσεις, την επιστημονική και την πολιτική-κυβερνητική. Πολύ περισσότερο όταν ο πολίτης βλέπει ότι οι επιστήμονες δεν αντιδρούν, όπως οφείλουν, σε προκλητικές πράξεις συμπεριφορές( περίπτωση Ικαρίας), οι οποίες καταστρατηγούν κανόνες και μέτρα που οι παραβάτες έχουν επιβάλει στον ίδιο.

 

Σε ένα μήνα θα συμπληρωθεί ένα έτος από το ξέσπασμα της πανδημίας και την επιβολή περιοριστικών μέτρων. Οι αντοχές όλο και λιγοστεύουν και η δυσπιστία μεγαλώνει. Σε λίγο θα δώσει τη θέση της στην οργή. Η καμπή είναι κρίσιμη και αυτό δεν είναι το σύνηθες σχήμα λόγου, που επαναλαμβάνουν μηχανικά ειδικοί και πολιτικοί. Δεν πρέπει να χαθεί ο έλεγχος. Και για να μη συμβεί αυτό, οι εισηγήσεις, οι αποφάσεις και οι πράξεις πρέπει να πείθουν τους πολίτες. Να μην τους προκαλούν αμφιβολίες και θυμό. Διότι η συνέχεια μπορεί να είναι χειρότερη.