Το χάλι του Μιχάλη

 

γράφει ο Μάριος Διονέλλης

 

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έθεσε το νέο όριο της ανηθικότητας αυτής της κυβέρνησης. Έβαλε νέα βάση στον πολιτικό αμοραλισμό με τη σκύλευση των νεκρών στο όνομα της συγκάλυψης των πολιτικών (του) ευθυνών. Πήγε πολύ μακρύτερα ακόμα και από άλλες, εξίσου κατάπτυστες, περιπτώσεις, όπως της Μυρσίνης Βουνάτσου από τον ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου. Αυτή τη φορά οι νεκροί δεν συγκρίθηκαν, έστω και ανήθικα, με άλλους νεκρούς. Αυτή τη φορά οι νεκροί πετάχτηκαν στην πολιτική αρένα ως άλλοθι, για την εξυπηρέτηση των εργολάβων με το κλείσιμο της εθνικής οδού.

 

«Σας κατηγορούν ότι σώσατε τον εργολάβο από υψηλό πρόστιμο», ήταν η ερώτηση στην επίμαχη συνέντευξη. Και η απάντηση ήταν: «Αυτοί έκαψαν εκατό ανθρώπους στο Μάτι». Θέτει εν γνώσει του ο υπουργός τη νέα στάθμη στον πάτο του βαρελιού της πολιτικής αντιπαράθεσης. Αύριο οι νεκροί θα χρησιμοποιηθούν ως απάντηση για τη ραγδαία αύξηση του ελλείμματος, για μια απευθείας ανάθεση της Κεραμέως, για την επόμενη ανεμελιά τύπου Πάρνηθας και Ικαρίας και γενικώς για πάσα κυβερνητική νόσο. Οι νεκροί είναι πλέον στο τσεπάκι της κυβέρνησης ως σημαία ευκαιρίας. Με τη βοήθεια φυσικά των ΜΜΕ της λίστας Πέτσα, που αντί για την αυτονόητη καταδίκη είδαν «σκληρή απάντηση του υπουργού».

 

Είναι πολύ δελεαστική η παγίδα για αντίστοιχου ήθους απάντηση, ειδικά όταν οι νεκροί της τρέχουσας κυβερνητικής περιόδου έχουν ήδη ξεπεράσει τους 6.000. Χρυσοχοΐδης και Μητσοτάκης αποζητούν αυτού του είδους την αντιπαράθεση και σπρώχνουν προς τα εκεί. Αν ένα ηθικό πλεονέκτημα έχει απομείνει στην Αριστερά οφείλει τουλάχιστον να διασώσει το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου. Και αργά ή γρήγορα οι νεκροί θα εκδικηθούν.