Δουλειά, σπίτι, ύπνος... και πολύ σας είναι

 

Δεν υπάρχει μέρα που να ήρθαμε πιο κοντά σε χαρακτήρες ταινίας του Οικονομίδη από την 6η του Φλεβάρη, όταν και ανακοινώθηκε η απαγόρευση μετακίνησης για τα σαββατοκύριακα από τις 6 το απόγευμα. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζαμε!

 

γράφει η Συραγώ Λιατσίκου  

 

Με το λεγόμενο «ακορντεόν» να έχει επηρεάσει εμφανώς την ψυχική υγεία της πλειοψηφίας του κόσμου που προσπαθεί να ζήσει στοιχειωδώς σ’ αυτή τη χώρα εν μέσω πανδημίας, κάθε μέρα εκτυλίσσεται ένα νέο επεισόδιο στο κυβερνητικό θέατρο του παραλόγου.

 

Σε μια περίοδο όπου η εξάπλωση του ιού ανησυχεί ιδιαίτερα, με τις μεταλλάξεις να αλλάζουν πολλά από τα μέχρι τώρα δεδομένα και την κατάσταση στα νοσοκομεία να προβληματίζει ήδη από άποψη πληρότητας σε ΜΕΘ και ΜΑΦ, τα κυβερνητικά μέτρα που λαμβάνονται μπορούν κάλλιστα να εκληφθούν ως εμπαιγμός.

 

Εμπαιγμός, πρώτα από όλα στους εργαζόμενους στα νοσοκομεία που σε λίγο κλείνουν έναν χρόνο να παλεύουν μόνοι τους να σώσουν ανθρώπινες ζωές, χωρίς καμία κρατική ενίσχυση των δημόσιων νοσοκομείων, με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να στενάζουν από την κίνηση του κόσμου που πάει κανονικά στις δουλειές του, χωρίς καμιά απολύτως μέριμνα. Αλλά και εμπαιγμός απέναντι στον καθένα που παρακολουθεί σαστισμένος να λαμβάνονται αλλεπάλληλες παράλογες αποφάσεις ως «μέτρα για την καταπολέμηση του κορονοϊού», χωρίς καμία τεκμηρίωση, χωρίς καμία αιτιολόγηση, χωρίς καμία δημοσιοποίηση των πρακτικών της συζήτησης των «σοφών», της επιτροπής λοιμωξιολόγων, του κέντρου δηλαδή όπου λαμβάνονται – μάλλον – οι αποφάσεις.

 

Την ίδια ώρα που στην Ευρώπη οι μεταλλάξεις εξαπλώνονταν και η μια χώρα μετά την άλλη επέβαλαν σκληρά lockdown, η Ελλάδα πήγαινε αντίστροφα.

 

Και ενώ στις αρχές του χρόνου μια σειρά από δραστηριότητες άνοιγαν για να καταναλώσουμε όσο περισσότερο μπορούμε – με κυρίαρχη πάντα την έγνοια της πορείας της οικονομίας – κάθε Παρασκευή άλλαζαν οι τρόποι με τους οποίους μας καλούσαν να καταναλώσουμε. Κάθε Παρασκευή ακούγαμε για το ακορντεόν, που επιχειρήθηκε να «πλασαριστεί» ως επιτυχημένη λύση για το δυνατόν μικρότερο πλήγμα στην οικονομία, κάθε Παρασκευή μας έλεγαν για την ατομική μας ευθύνη και πως αν κάτι δεν πάει καλά, εμείς θα φταίμε.

 

Κάθε Σαββατοκύριακο, δεν υπήρχε κανάλι που να μην προβάλει ρεπορτάζ από τον Φλοίσβο, τη νέα παραλία της Θεσσαλονίκης, τα πάρκα των μεγάλων πόλεων, τις πλατείες στις γειτονιές για την (μη) τήρηση των μέτρων, εξαπολύοντας προσωπικές επιθέσεις on camera σε όσους «παρέκλιναν» από την πρέπουσα συμπεριφορά, είτε επειδή κρατούσαν έναν καφέ στο χέρι, είτε επειδή περπατούσαν κοντά με άλλους που βγήκαν κι αυτοί να πάρουν τον αέρα τους.

 

Έναν αέρα που φρόντισαν να περιορίσουν προκλητικά, με την πρωτοφανή απόφαση να επιβάλουν απαγόρευση κυκλοφορίας τα σαββατοκύριακα από τις 6 το απόγευμα.

 

Μια απόφαση κάθε άλλο παρά «ατυχή», ένα μέτρο με ξεκάθαρο ιδεολογικό φορτίο. Μέτρο που συμπυκνώνει με τον πιο βίαιο τρόπο την πολιτική αντίληψη των κυβερνώντων για το τι σημαίνει ζωή. Δουλειά, σπίτι, ύπνος. Και κατανάλωση.

 

Με την αξιοποίηση της πανδημίας ως ασπίδα απέναντι σε οποιαδήποτε κριτική, εξαπολύουν μια ιδεολογική επίθεση απέναντι στην κοινωνία. Ό,τι αντιδρά καταστέλλεται, ό,τι δε φέρνει λεφτά απαγορεύεται. Όποια δραστηριότητα δεν είναι ταιριαστή με το τρίπτυχο πατρίς – θρησκεία – οικογένεια, δεν έχει δικαίωμα να υπάρχει. Και στην εξέλιξη αυτού του σκεπτικού, έχουν εξαπολύσει τη μεγαλύτερη επίθεση στον ελεύθερό μας χρόνο.

 

Δεν υπάρχει πιο εμφανές παράδειγμα για το ιδεολογικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης, από τον τρόπο που χειρίστηκε τις περιπτώσεις του πολιτισμού και του ερασιτεχνικού αθλητισμού, ζωτικά κομμάτια του αλλοτινού μας ελεύθερου χρόνου τα οποία οι κυβερνητικοί χειρισμοί, που εξαφάνισαν – κυριολεκτικά – από το πρώτο κιόλας lockdown. Πενιχρά επιδόματα για λίγο και για λίγους, καμία αναφορά στους ανθρώπους αυτούς από κυβερνητικά χείλη, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Και η εστίαση, μια άλλη μαζική δεξαμενή διοχέτευσης του ελεύθερου χρόνου μένει παραγκωνισμένη, χωρίς ουσιαστική κρατική στήριξη. Με περισσό, μάλιστα, θράσος συνοδεύεται από ειρωνικές δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού, παρά το γεγονός ότι αποτελεί βασικό πυλώνα της οικονομίας, άρα κάτι θα του κοστίσει.

 

Ο ελεύθερος χρόνος από την αρχή της πανδημίας αγνοήθηκε ως ανάγκη, κι όσο περνούσε ο καιρός και η συνήθεια έγινε κανονικότητα έπεσε κι αυτός με τη σειρά του θύμα του ακορντεόν, και συμπιέστηκε. Έτσι, με το που το ρολόι θα χτυπήσει 6, πρέπει να τρέξουμε πίσω στα κλουβιά μας. Και ήσυχα. Και ήσυχοι.

 

Τα μεγαλοφυούς εμπνεύσεως μέτρα που ανακοινώθηκαν το βράδυ της περασμένης Παρασκευής για τη «καταπολέμηση του ιού» κρίθηκαν κατάλληλα από τους ειδικούς για τον περιορισμό των κρουσμάτων, χωρίς ξανά, να υπάρχει η οποιαδήποτε τεκμηρίωση.

 

Η αύξηση των κρουσμάτων ισχυρίζονται ότι θα μετριαστεί, συμπιέζοντας τον ελεύθερο χρόνο των ανθρώπων τα σαββατοκύριακα.

 

Έτσι, λαϊκές, σούπερ μάρκετ και «προαυλισμός» πατήθηκαν κι αυτά από το περιβόητο ακορντεόν, και ξεχυθήκαν όλοι στους δρόμους για να τα προλάβουν όλα πριν γίνουν κορονο-κολοκύθες.

 

Η μεγαλοφυής απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 6, μεταφράστηκε σε φεστιβάλ του Woodstock στα πάρκα των πόλεων και σε ουρές ακόμα και στα περίπτερα. Γιατί πολύ απλά, αυτές οι λιγοστές δραστηριότητες που επιτρέπονται στην καθεμιά και στον καθένα συμπιέστηκαν κι αυτές με τη σειρά τους, με αποτέλεσμα να πέσουν ο ένας πάνω στον άλλο οι άνθρωποι, με κυβερνητική προσταγή.

 

Με τον ανέμελο πρωθυπουργό να συμπεριφέρεται ως άλλος Λουδοβίκος και να στέλνει χαιρετίσματα από την εκδρομή του στην Ικαρία, λειτουργώντας σαν κινητή βόμβα κορονοϊού σε ένα νησί με ελάχιστα κρούσματα, με αποκορύφωμα όλων, το γεύμα στο μπαλκόνι-ταβέρνα του βουλευτή Σάμου μαζί με μια κουστωδία 40 ατόμων.

 

Την ίδια μέρα που περιορίζει το σύνολο των πολιτών της χώρας στα σπίτια τους από τις 6 το απόγευμα, ο ίδιος απολαμβάνει «ανέσεις» που σε οποιονδήποτε άλλο θα κοστίσουν από 300 έως 3.000 ευρώ και θα χαρακτηριστούν ως ανεύθυνη, αντικοινωνική συμπεριφορά, «κορονοπάρτι».

 

Και ερχόμαστε στο άκουσμα των νέων μέτρων, μόλις πέντε μέρες μετά τα προηγούμενα, μετά από αλλεπάλληλες διαρροές και προειδοποιήσεις για την κρισιμότητα της κατάστασης και την επιβολή ενός «lockdown τύπου Μαρτίου».

 

Ο πρωθυπουργός, βαθιά επηρεασμένος από την πρόσφατη εξόρμησή του στα νησιά θα απαγγείλει ξανά το γνωστό ποίημα που ξεκινά με το «συμπολίτες μου», τσακωμένος με την πειθώ, σε ένα άλλο σύμπαν να μας λέει να κάνουμε υπομονή γιατί «ο ήλιος του εμβολίου φωτίζει, πια, την επόμενη μέρα».

 

Το κερασάκι στην τούρτα, θα έρθει το μεσημέρι της Τετάρτης, με την εξειδίκευση των μέτρων και τη συνειδητοποίηση ότι σε τίποτα δε θυμίζουν το lockdown του Μαρτίου, παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης. Κλειστή θα παραμείνει η αγορά και τα σχολεία, αλλά όλοι οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν -και να μεταδίδουν τον ιό – κανονικά. Καμιά ουσιαστική μεταβολή στην εργασία, καμία επίσης στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

 

Για ώρες στα δημοσιογραφικά γραφεία οι συντάκτες προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει με την τηλεργασία και ποια είναι τα πραγματικά μέτρα τα οποία θα εφαρμοστούν για τον περιορισμό του συγχρωτισμού.

 

Η ουσία είναι ότι οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στους χώρους εργασίας και να χρησιμοποιούν μαζικά τα Μέσα Μεταφοράς για να φτάσουν στις δουλειές τους.

 

Ένα ακόμα lockdown ξεκινά μέσα στο lockdown με την κυβερνητική στρατηγική να αποδεικνύεται και πάλι ελλιπέστατη και αντί ουσιαστικών μέτρων να εισάγει ένα ακόμα αναγχρονιστικό και συντηρητικό τρίπτυχο για την αντιμετώπιση της πανδημίας: Δουλειά – σπίτι – ύπνος.

 

Ο περιβόητος «συνωστισμός» θα συνεχίσει να υπάρχει, ο εγκλεισμός θα επεκταθεί στις υπόλοιπες ώρες πέραν από αυτές της δουλειάς και η αδιαφορία για τις ζωές που χάνονται αλλά και τις άλλες που υποφέρουν, θα έχει κυβερνητική σφραγίδα. Μέχρι μια σταγόνα να ξεχειλίσει από το ποτήρι.