Πανάκριβη η αμερικανική προστασία

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Δεν είναι μυστικό ότι ένας από τους πρώτους και βασικούς στόχους των πρωθυπουργών της χώρας (με σπανιότατες εξαιρέσεις) με το που αναλαμβάνουν την εξουσία είναι η εξασφάλιση πρόσκλησης για επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ.

 

Από τον κανόνα δεν εξαιρείται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος βλέπει ότι, αν και έχει εξαντλήσει πάνω από το μισό της θητείας του και παρ’ όλες τις προσπάθειες που έχει καταβάλει, δεν εξασφάλισε ακόμη την πολυπόθητη πρόσκληση…

 

 

Έχοντας το προνόμιο να είναι γιος πρώην πρωθυπουργού, ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει από πρώτο χέρι (ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στη βραχύβια πρωθυπουργία του κατάφερε να φωτογραφηθεί στο Οβάλ Γραφείο με τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπους τον πρεσβύτερο) τόσο τη σημασία (για το πολιτικό του πρεστίζ) μιας τέτοιας επίσκεψης όσο και το κόστος που συνεπάγεται, καθώς οι Αμερικανοί Πρόεδροι πωλούν πανάκριβα σε όποιον επιθυμεί να έχει την ευκαιρία μιας φωτογραφίας στο πλάι τους.

 

Τι έχουμε δώσει

Το γεγονός ότι αν και από την περασμένη άνοιξη (δηλώσεις της κυβερνητικής εκπροσώπου) είναι ανοιχτή η διαβούλευση για την εξασφάλιση μιας πρόσκλησης του Κ. Μητσοτάκη να επισκεφτεί τον Λευκό Οίκο, η οποία ωστόσο ακόμη δεν έχει έρθει, περιγράφει τις δυσκολίες του παζαριού καθώς, όπως είπαμε, οι Αμερικανοί Πρόεδροι δεν φωτογραφίζονται τζάμπα.

 

 

Κατά κανόνα μια πρόσκληση στον Λευκό Οίκο σε έναν πρωθυπουργό μιας χώρας σαν την Ελλάδα συνεπάγεται την ολοκλήρωση μιας σειράς συζητήσεων/διαπραγματεύσεων, οι οποίες θα επισφραγιστούν με την επίσκεψη του «τοπικού» ηγέτη στην έδρα της αυτοκρατορίας.

 

 

Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, δυσκολεύεται κανείς να «δει» τι έχει μείνει προς διαπραγμάτευση, καθώς οι δύο τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις, η σημερινή του Κυριάκου Μητσοτάκη και η προηγούμενη του Αλέξη Τσίπρα (ο οποίος φωτογραφήθηκε με τον Τραμπ, τον οποίον μάλιστα βρήκε «διαβολικά καλό»), έχουν προσφέρει μέγιστες υπηρεσίες στην Ουάσιγκτον.

 

 

Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι η προηγούμενη κυβέρνηση:

• Διαπραγματεύτηκε τη νέα ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις.

• Διευθέτησε την αμερικανοΝΑΤΟϊκή εκκρεμότητα για την ονομασία της ΠΓΔΜ (Βόρεια Μακεδονία).

• Πρόσφερε στην αμερικανική πολεμική βιομηχανία 2,4 δισ. για την αναβάθμιση του στόλου των F-16 της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας.

 

 

Η σημερινή κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη, «έτρεξε» επάξια με την προηγούμενη τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις:

• Υπέγραψε τη συμφωνία (η πρώτη κίνησή της σε διεθνές διπλωματικό επίπεδο) που είχε διαπραγματευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ για τις αμερικανικές βάσεις.

• Προχωρά στην πενταετή ανανέωση αυτής της συμφωνίας (ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει αντιπολιτευτικό πάτημα «διαφωνώντας» γι’ αυτήν την επιμήκυνση, αδιαφορώντας ωστόσο για την επί της ουσίας επέκτασή της).

• Η επέκταση της συμφωνίας αποτυπώνεται στην αξιοποίηση του ελληνικού εδάφους (πέρα από τη βάση της Σούδας) για την κάλυψη των στρατηγικών αμερικανικών αναγκών. Έτσι, οι Αμερικανοί έχουν πατήσει πόδι σε Κρήτη, Πελοπόννησο (Καλαμάτα, Ανδραβίδα), Λάρισα, Βόλο, Πρέβεζα, Αλεξανδρούπολη.

 

 

Απ’ όλα αυτά είναι προφανές ότι η Ουάσιγκτον έχει εξασφαλίσει την ικανοποίηση θεμελιωδών στρατηγικών αναγκών της στην περιοχή με την απόλυτη συναίνεση μάλιστα των δύο κομμάτων εξουσίας. Παρ’ όλα αυτά ζητεί ακόμη περισσότερα, κουνώντας την πρόσκληση της επίσκεψης του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Λευκό Οίκο, όταν φυσικά πάρει και τα υπόλοιπα.

 

Τι θέλουν ακόμα

Αυτό που οι Αμερικανοί παζαρεύουν είναι κάποια επιπλέον δισεκατομμύρια των επικείμενων ελληνικών εξοπλιστικών προγραμμάτων. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι αμερικανικές πιέσεις για τις ελληνικές εξοπλιστικές επιλογές δεν έχουν να κάνουν μόνο με την οικονομική ενίσχυση της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας (η οποία δεν είναι αμελητέα) αλλά και με τον έλεγχο των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

 

 

Οι Αμερικανοί… φίλοι μας, λοιπόν, παζαρεύουν χοντρά το τελευταίο διάστημα τη συμμετοχή τους στο επικείμενο (και αναγκαίο) εξοπλιστικό πρόγραμμα του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού. Η Ουάσιγκτον επίσης δεν παραλείπει να τροφοδοτεί με «τυράκι» και τη φάκα των εξοπλισμών της Πολεμικής Αεροπορίας πλασάροντας τα F-35 που της μείνανε αμανάτι μετά την έξωση της Τουρκίας από το πρόγραμμα, παρά το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη προχωρήσει στην αγορά των γαλλικών Rafale…

 

 

Το αμερικανικό ενδιαφέρον για το εξοπλιστικό πρόγραμμα του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού είναι τόσο μεγάλο και ισχυρό, ώστε μέχρι στιγμής έχουν υπονομευτεί οι προχωρημένες (ακόμη και με την προηγούμενη κυβέρνηση) ελληνογαλλικές συνομιλίες για την προμήθεια τελευταίας τεχνολογίας πλοίων, που με τον οπλισμό τους θα εξασφάλιζαν (σύμφωνα με την κυρίαρχη γνώμη μεταξύ των ειδικών) υπεροπλία στο Αιγαίο.

Το «δόλωμα» το οποίο στην προκειμένη περίπτωση χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί και φαίνεται πως έχει δαγκώσει για τα καλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η προσφορά αμερικανικής «βοήθειας» για το χτίσιμο σε ελληνικά ναυπηγεία (που δεν υπάρχουν) του ελληνικού εθνικού πολεμικού πλοίου.

 

 

Μάλιστα, μέχρι αυτό να γίνει εφικτό, οι Αμερικανοί προσφέρουν (με το αζημίωτο μερικών επιπλέον δισ.) για άμεση χρήση τα θηριώδη Ticonderoga, που και πανάκριβο είναι το κόστος χρήσης τους αλλά και ακατάλληλα για την άμυνα της χώρας είναι, όπως τουλάχιστον υπογραμμίζουν οι περισσότεροι των ειδικών και των αρμοδίων…

Για να μην είμαστε άδικοι, θα υποθέσουμε ότι στην εν εξελίξει ελληνοαμερικανική διαπραγμάτευση ως αντιστάθμισμα των αμερικανικών απαιτήσεων δεν μπαίνει μόνο το αίτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη για μια πρόσκληση στον Λευκό Οίκο. Ωστόσο, η αξία των αιτημάτων κάθε πλευράς σε ένα παζάρι έχει να κάνει με την ισχύ της.

 

Και στην προκειμένη περίπτωση είναι σαφές, όπως έχει γίνει και άλλες φορές στο παρελθόν, ότι το μόνο απτό αντιστάθμισμα για την ικανοποίηση των αμερικανικών απαιτήσεων θα είναι πιθανότατα μόνο η φωτογραφία που θα βγάλει ο Μητσοτάκης δίπλα στον Μπάιντεν όταν προσκληθεί στο Οβάλ Γραφείο του… αυτοκράτορα