Ήρθε η "ανάπτυξη", η "μεσαία τάξη" πάει στον παράδεισο…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

«Ανάπτυξη» και «μεσαία τάξη». Λέξεις που πρωταγωνιστούν χρόνια στο πολιτικό λεξιλόγιο, αλλά τα τώρα τελευταία έχουν απογειωθεί. Ανάπτυξη 16,2% στο δεύτερο τρίμηνο του έτους. Χαράς ευαγγέλια. Και τα ανάλογα (κυβερνητικά) πανηγύρια. Και η «μεσαία τάξη», που ψήφισε μαζικά ΝΔ το 2019, περιμένει να δει αν (και πώς) θα πάει στον παράδεισο. Όμως, πίσω από τις εύηχες λέξεις και τα πανηγύρια υπάρχουν(και κρύβονται) οι «λεπτομέρειες», στις οποίες μπορεί να κρύβεται και ο διάβολος.

 

Ας τα δούμε ένα ένα:

 

1. Το αναπτυξιακό «άλμα» του δεύτερου τριμήνου με το 16,2% έχει πίσω του δύο «λεπτομέρειες». Πρώτον, έρχεται μετά την ύφεση του 8,2% το 2020, που ήταν η μεγαλύτερη στην Ευρωζώνη. Επομένως, για να καλυφθεί αυτή η ύφεση θα χρειαστούν υψηλοί ρυθμοί και το 2022. Μήπως τα πανηγύρια είναι πολύ πρόωρα; Δεύτερον, αυτή η ανάπτυξη, όπως λένε οι εκθέσεις ελληνικών τραπεζών, βασίστηκε σε μεγάλο ποσοστό στην κατανάλωση. Και τι κακό έχει αυτό; Η κατανάλωση στηρίζεται σε δανεικά. Και αυτό δεν τονίζεται όσο θα έπρεπε. Ολη αυτήν την περίοδο το κράτος δανείζεται διαρκώς. Ναι, με χαμηλότερα επιτόκια, αλλά δανεικά είναι. Ετσι, το δημόσιο χρέος έχει ξεπεράσει σε ποσοστό το 200% του ΑΕΠ και σε πραγματικούς αριθμούς αγγίζει τα 400 δισεκατομμύρια. Σήμερα οι συνθήκες εξυπηρέτησής του είναι ευνοϊκές, αλλά οι αριθμοί θα έπρεπε να τρομάζουν. Ακόμα δύο «λεπτομέρειες» από το παρελθόν που «ξεχνιούνται». Εκρηξη της κατανάλωσης είχαμε και στη δεκαετία του 2000 και ιδιαίτερα μετά το 2004. Ποιος θυμάται ότι όλη αυτή η «φούσκα» οδήγησε στη χρεοκοπία του 2009; Επιπλέον, ποιος εγγυάται ότι, μετά τη λήξη της πανδημίας, όλες οι χώρες της Ευρωζώνης θα συνεχίσουν να εγκρίνουν τη δημοσιονομική «χαλάρωση»; Και τι θα γίνει αν κάποια στιγμή οι περίφημες αγορές «θυμηθούν» το ύψος του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο σήμερα φαίνεται ότι έχουν «ξεχάσει», όπως είχαν «ξεχάσει» και το δυσθεώρητο έλλειμμα του 2009, που οδήγησε τη χώρα στην άτυπη χρεοκοπία;

 

2. Ποιος θα επωφεληθεί από αυτήν την «ανάπτυξη», την οποία κλίνουν σε όλες τις πτώσεις της ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του; Μα, είναι απλό. Η περίφημη «μεσαία τάξη». Το δικαιούται, αφού τους έδωσε την εκλογική νίκη το 2019. Ποια είναι, επιτέλους, αυτή η «μεσαία τάξη»; Μήπως είναι όσοι διαθέτουν ακίνητα(ή μετοχές ή μετρητά) 800 χιλιάδων και στο εξής θα τα μεταβιβάζουν χωρίς να πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο; Αστειότητες. Δεν υπάρχει «μεσαίος» με τέτοια περιουσία, εκτός αν τον βαφτίσουν «μεσαιοπλούσιο». Μήπως «μεσαία» τάξη είναι οι μερικές δεκάδες μεγάλες επιχειρήσεις, οι ιδιοκτήτες τους δηλαδή, στις οποίες θα πάει το μέγιστο μέρος των δισεκατομμυρίων του Ταμείου Ανάκαμψης(κάποιοι λένε ότι η «μεγάλη πίτα» έχει ήδη μοιραστεί). Οι άλλοι, οι πολλές χιλιάδες «μεσαίες», πόσο μάλλον οι μικρές, επιχειρήσεις όχι μόνο δεν μπορούν να πάρουν εδώ και χρόνια κανένα δάνειο από καμιά τράπεζα, αλλά δεν έχουν να περιμένουν και πολλά από τα ευρωπαϊκά «αναπτυξιακά» δισεκατομμύρια. Το ομολόγησε ευθέως ο Αδωνις. Το ξέρουν ήδη όσοι εκπροσωπούν τους μικρούς και μεσαίους και προσπαθούν μπας και πάρουν κάποιοι «κοκαλάκι» που θα περισσέψει από το πολύ «ψητό», που προορίζεται για άλλους.

 

Ετσι, λοιπόν, οι λέξεις αποκτούν το πραγματικό τους νόημα. Η «ανάπτυξη», για την οποία πανηγυρίζουν, στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Και οι «μεσαίοι» ας βράσουν στο ζουμί τους. Κι ας περιμένουν τις νέες εκλογές για νέες υποσχέσεις. Μέχρι τότε κάποιοι μπορεί να έχουν καταλάβει τι σημαίνει η ευαγγελική περικοπή «η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης»…

 

ΥΓ: Όσοι θέλουν περισσότερα, με πιο επιστημονική τεκμηρίωση, ας διαβάσουν εδώ τι λέει ο καθηγητής και πρώην υπουργός Οικονομικών Νίκος Χριστοδουλάκης. Με την ελπίδα να μη γίνει Κασσάνδρα…