Φτου ξελευτερία

 

γράφει η Μαρία Μαθιουδάκη*

 

Σκεφτόμουν τις προάλλες πως μεγαλώνοντας οι άνθρωποι αρχίζουν να προτιμούν περισσότερο το φθινόπωρο από το καλοκαίρι.

 

Καλοκαίρια όπως το φετινό συνηγορούν και εντείνουν αυτή τη συνθήκη. Ολοι μεγαλώσαμε λίγο παραπάνω αυτό το καλοκαίρι. Ολοι κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα είπαμε από μέσα μας «να φύγει και να μην ξανάρθει».

 

Πρώτα ο καύσωνας, μετά οι πυρκαγιές και όλα αυτά με φόντο την παγκόσμια οικονομική κρίση και την παγκόσμια πανδημία. Και το καλοκαίρι, που τόσο περιμέναμε για να νιώσουμε τον ήλιο στο δέρμα μας και τη θάλασσα να ξεπλένει όλη τη χειμωνιάτικη σκόνη που είχε κατακάτσει πάνω μας, έγινε ακόμα πιο πνιγηρό. Στη σκόνη προστέθηκε η στάχτη και ο ήλιος θολός να αχνοφαίνεται μέσα από τους καπνούς. «Να φύγει και να μην ξανάρθει» ακούγονταν, ενοχικά, οι ψίθυροι παντού.

 

Περιμέναμε τη βροχή ως από μηχανής θεό να σβήσει το καλοκαίρι μας. Περιμέναμε το φθινόπωρο σαν λύτρωση. Και τα τελευταία χρόνια ή ίδια ατάκα σε λούπα: να περάσει το ένα, να περάσει το άλλο… Κι έτσι χάνουμε εποχές, χρόνια και ζωές περιμένοντας.

 

Και πέρασε κι αυτό. Και μπήκε κι ο Σεπτέμβρης, «έφυγε» και ο Μίκης και από το ράδιο να ακούγονται τραγούδια του σε συνδυασμό με το «Wake me up when September ends». «Να περάσει κι αυτός ο μήνας και βλέπουμε», ο καινούργιος ψίθυρος.

 

Ολα περνάνε. Οι καλές και οι λιγότερο καλές εποχές μας. Κι εμείς μέσα απ’ αυτές γινόμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι σε σχέση, όχι με τους άλλους, αλλά με τον εαυτό που ήμασταν πριν συμβούν όλα αυτά. Πριν μεγαλώσουμε και γίνουν τα φθινόπωρα ζητούμενο. Σε σχέση με το παιδί που ήμασταν, που τσαλαβουτούσε στα νερά ξυπόλητο. Τότε που αυτό αποτελούσε μια σπουδαία στιγμή ευτυχίας.

 

Ολα περνάνε. Κι ό,τι τελειώνει δίνει τη θέση του σε μια νέα αρχή. Ας αφήσουμε λοιπόν τις παρελθοντολαγνείες. Η ανάγκη του reset και της επανεκκίνησης είναι συνδεδεμένη με τους Σεπτέμβρηδες άλλωστε από τα σχολικά μας χρόνια. Το «φτου κι απ’ την αρχή» δεν είναι απαραίτητα τόσο δύσκολο όσο το φανταζόμαστε. Αρκεί πάνω στο «φτου» να σηκωθούμε από τους καναπέδες και τα ντιβάνια μας και όχι να ταμπουρωθούμε περισσότερο. Το «φτου κι απ’ την αρχή» αυτή τη φορά να γίνει «φτου ξελευτερία» για όλους. Για όλους.

 

Ολα είναι εφήμερα. Και από μηχανής θεός δεν υπάρχει. Θα ζήσουμε την κάθε εποχή μας, θα γελάσουμε, θα κλάψουμε, θα πέσουμε, θα σηκωθούμε, και πάλι από την αρχή. Δεν είμαι καλή στο να παρηγορώ, ούτε να χρυσώνω χάπια. Ομως θυμάμαι τη χαρά που μπορεί να σου προκαλέσει όταν έρχεται εκείνο το δευτερόλεπτο του «φτου ξελευτερία». Ενα δευτερόλεπτο που μπορεί να υφάνει καλοκαίρια και φθινόπωρα. Αρκεί να είναι για όλους.

 

*πολιτική επιστήμονας, τραγουδοποιός