Η υπουργός Παιδείας είναι εδώ!

 

γράφει ο Χρήστος Κάτσικας

 

Η παραμονή στο κυβερνητικό σχήμα της παρούσας πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας εντυπωσίασε μόνο όσους πίστευαν ότι η γραμμή και το «έργο» της Νίκης Κεραμέως ήταν προσωπική της επιλογή.

 

Ο ανασχηματισμός που ανακοινώθηκε ήρθε να επιβεβαιώσει ότι η πολιτική απορρύθμισης του χώρου της εκπαίδευσης και εκποίησης του δημόσιου αγαθού της Παιδείας προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων είναι κεντρική γραμμή του κυβερνώντος κόμματος, αφορά το ιδεολογικό του οπλοστάσιο, αποτελεί το «άγιο δισκοπότηρο» του συστήματος.

 

Όπως σωστά επισημαίνει και η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών, οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί που έχουν νιώσει πρώτοι και καλύτεροι τις εργασιακές τους σχέσεις να φλερτάρουν με το Μεσαίωνα, ανατρέχοντας στις κύριες στιγμές του νομοθετικού έργου της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, ξεχωρίζει κανείς τις ακόλουθες επιλογές που έχουν καταδικαστεί από την κοινή γνώμη αλλά και από τους εκπαιδευτικούς της δημόσιας και της ιδιωτικής εκπαίδευσης:

 

Ξεκινώντας από την πιο πρόσφατη επιλογή, αυτή της εφαρμογής της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, μιας χειρουργικής μεθόδου που παραδίδει 40.000 παιδιά στα νύχια των ιδιοκτητών των ανεξέλεγκτων Κολεγίων και ΙΕΚ (οι οποίοι άλλωστε επέβαλαν την ΕΒΕ).

Την ισοτίμηση των πτυχίων των εντελώς ανεξέλεγκτων Κολεγίων με αυτά των δημόσιων πανεπιστημίων.

Το όνειδος της ουσιαστικής κατάργησης των Κοινωνικών Επιστημών και της Καλλιτεχνικής Παιδείας από το ωρολόγιο πρόγραμμα που προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Την επιβολή της αστυνομοκρατίας στο χώρο των Πανεπιστημίων αντί του ουσιαστικού διαλόγου και της εξεύρεσης λύσεων με βάση βέλτιστες διεθνείς πρακτικές για την καταπολέμηση φαινομένων βίας και αυθαιρεσίας

Τη δραματική μείωση της χρηματοδότησης των ΑΕΙ.

Το φιάσκο των ηλεκτρονικών εκλογών και την επιχείρηση για την επιβολή του νέου επιθεωρητισμού με πανοπτικό έλεγχο

Τη μετατροπή των σχολικών μονάδων σε στρατώνες, την αφυδάτωση των Συλλόγων Διδασκόντων και με το εκπαιδευτικό κλίμα δηλητηριασμένο με διευθυντές – manager σε ρόλο απόλυτου άρχοντα, μέντορες, ενδοσχολικούς συντονιστές και συντονιστές τάξεων

Την λεγόμενη αυτονομία της σχολικής μονάδας μέσω της οποίας επιβάλλει νέα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στη λειτουργία των σχολείων και στρώνει το έδαφος για την ταξική κατηγοριοποίησή τους

Την διαβόητη «τράπεζα θεμάτων» και τις παρεμβάσεις που βαθαίνουν τον αποκλεισμό και την εκπαίδευση της αμάθειας

Με την περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων εκπαιδευτικών, μαθητών

Το μακροχρόνιο κλείσιμο των σχολείων και την επιβολή της λεγόμενης τηλεκπαίδευσης όχι μόνο για την περίοδο της πανδημίας αλλά με κάθε ευκαιρία.

Την επιβολή καμερών στις τάξεις κατά παραβίαση κάθε εγχώριου και διεθνούς κανονισμού για την προστασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.

Τα ελλιπή μέτρα και την απουσία συγκροτημένου εκπαιδευτικού πρωτοκόλλου με όρους υγειονομικής προφύλαξης των εκπαιδευτικών και των μαθητών για τη λειτουργία των σχολείων σε συνθήκες πανδημίας.

 Τη νομιμοποίηση της απλήρωτης παιδικής εργασίας στο πλαίσιο της μεταγυμνασιακής μαθητείας.

 * Την ψήφιση του άθλιου, υπαγορευμένου από τους σχολάρχες, νόμου για την ιδιωτική εκπαίδευση με τον οποίο αποσύρεται επί της ουσίας η εποπτεία της πολιτείας από τα ιδιωτικά σχολεία, επιβάλλεται η επονείδιστη «εθελοντική» παραίτηση και νομιμοποιείται η βλαπτική μεταβολή των εργασιακών σχέσεων των ιδιωτικών εκπαιδευτικών για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση. Ένα από τα «ευεργετικά» αποτελέσματα του νόμου αυτού είναι η κακήν κακώς αποχώρηση χιλιάδων στην κυριολεξία εκπαιδευτικών από τα ιδιωτικά σχολεία είτε με εκδικητικές απολύσεις είτε με παραιτήσεις, καθώς οι συνθήκες εργασίας είναι πλέον αφόρητες.

*Την απολύτως ανεξέλεγκτη λειτουργία στα ιδιωτικά νηπιαγωγεία, όπου επικρατούν ντροπιαστικές, για ευρωπαϊκή χώρα, εργασιακές σχέσεις.

Την ανελέητη αυθαιρεσία στο χώρο των Κέντρων Ξένων Γλωσσών και των Φροντιστηρίων.

Αναφερόμαστε σε μια πολιτική που έχει στον πυρήνα της τη μετατροπή του εκπαιδευτικού αγαθού σε προνόμιο για λίγους εις βάρος του κοινωνικού συμφέροντος, του μέλλοντος της νέας γενιάς, των ανθρώπινων και εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζόμενων στο χώρο της Παιδείας. Την επιστροφή στο δυστοπικό παρελθόν της δεκαετίας του 50, όπου χιλιάδες νέοι, στερημένοι από το αγαθό της γνώσης και της πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση και στις καλές θέσεις εργασίας, μετανάστευαν μαζικά στο εξωτερικό ή εργάζονταν υπό άθλιες συνθήκες, έρμαια στα χέρια της αδίστακτης οικονομικής ελίτ που ακόμη καταδυναστεύει τη χώρα.