Θάνατος 70χρονης όταν της πήραν το σπίτι

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

 Στην Καλαμάτα, η καρδιά μιας 70χρονης γυναίκας «ράγισε» όταν της πήραν σε πλειστηριασμό το σπίτι της, καθώς η τράπεζα δεν δέχτηκε τον συμβιβασμό.

 

Μπορεί το μαρτύριο της πείνας μεγάλο, αλλά το μαρτύριο του εξευτελισμού είναι πιο οδυνηρό. Το καθιστούν, μάλιστα, ανυπόφορο μέχρι θανάτου εκείνοι που διαπομπεύουν τα θύματα, όπως ο τηλεοπτικός κήρυκας του κανιβαλικού καπιταλισμού, ο υπουργός της κυβέρνησης με την τσιριχτή φωνή, ο πρώην πωλητής νανογιλέκων που τώρα πουλάει εφαρμογές-ξόρκια για την ακρίβεια, η προσωποποίηση της στρεψοδικίας, του ταρτουφισμού και της αγυρτείας, αυτός που αποκαλεί τους εξευτελισμένους πολίτες «γκρινιάρηδες»!

 

Κι ας πεθάνουν οι γέροι, ας ξενιτευτούν οι νέοι, ας ρημαχτούν οι άνθρωποι. Αυτός είναι ο κόσμος τους και ο πολιτισμός τους, ένας πολιτισμός του «φόνου» για δισεκατομμύρια ανθρώπους.

 

Η υπερεπένδυση σε εαυτό έχει καταστήσει την πολιτική μία αντιπαράθεση διαταραγμένων ναρκισσισμών.

 

Αλλά γιατί ο πληθυσμός ακολουθεί τους «μεγαλομανιακούς νάρκισσους»;

 

Σύμφωνα με τον Κορνήλιο Καστοριάδη υπήρξε «μια αλλαγή στην καπιταλιστική κοινωνία, η οποία ήταν, την ίδια στιγμή, μια αλλαγή του τύπου ατόμων που παρήγαγε όλο και περισσότερο αυτή η κοινωνία. Αυτή η αλλαγή των ατόμων προήλθε από τη χρεοκοπία των παραδοσιακών οργανώσεων της εργατικής τάξης –συνδικάτα, κόμματα κ.λπ.-, ...προήλθε όμως και από την ικανότητα του καπιταλισμού, αυτή την περίοδο, να προσφέρει ένα αυξανόμενο επίπεδο ζωής, με την είσοδό του στην περίοδο του καταναλωτισμού. Οι άνθρωποι γύριζαν την πλάτη, για να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έκφραση, στα κοινά συμφέροντα, στις κοινές δραστηριότητες, στις δημόσιες δραστηριότητες –αρνούμενοι να αναλάβουν την ευθύνη…».

Από την πλευρά του ο Κρίστοφερ Λας(1978), αναλύοντας τους κοινωνικοπολιτισμικούς παράγοντες, αναφέρει ότι οι τελευταίες δεκαετίες προήγαν την δημιουργία της «κουλτούρας του ναρκισσισμού». Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει να επενδύσει σε τίποτα έξω από τον εαυτό του. Η πολιτική δεν αποτελεί πλέον γι' αυτόν σημείο αναφο­ράς, όπου θα μπορούσε να αφιερωθεί με πάθος και να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του. Ο σύγχρονος νάρκισσος ζει σ' ένα αδιάστατο παρόν αποκομμένος από τις ιστορικές του ρίζες και δίχως προοπτική και μέριμνα για το μέλλον. Να ζούμε στο παρόν, μόνο στο παρόν και να καρπωνόμαστε άπλη­στα οτιδήποτε αυτό μας προσφέρει αδιαφορώντας για τους προγενέστερους και τους μεταγενέστερους είναι το σύνθημα της σύγχρονης ναρκισσιστικής κοινωνίας. Ο μετανεωτερικός νάρκισσος άνθρωπος έχει μειωμένη έως παντελώς μηδενισμέ­νη πολιτική συνείδηση, ενώ παρουσιάζει υπερτροφικά αναπτυγμένη καταναλωτική συνείδηση.

 

«Πάρτε, πάρτε νανογιλέκα» φώναζε ο τηλεπωλητής. «Πάρτε, πάρτε εφαρμογές-ξόρκια», ρεκάζει ο ίδιος ως υπουργός. Έχει τη βεβαιότητα ότι είναι ξεχωριστός και μοναδικός. Είναι ανίκανος όμως να αναγνωρίσει τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων, αδυνατεί να συνειδητοποιήσει πόσο απομονωμένος και εγωκεντρικός είναι. Κι έτσι νάρκισσος και κουφός καθώς είναι δεν ακούει τον ήχο των κτιστών που ανεπαισθήτως τον κλείνουν από τον κόσμο έξω, όπως λέει ο Αλεξανδρινός. Αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, ο κόσμος πεθαίνει…