Ο ΣΥΡΙΖΑ στα χιόνια

 

Φωνάζεις και δεν ακούγεσαι, φέρνεις αναστάτωση αλλά δεν πείθεις, φανατίζεις τους φανατικούς και απωθείς αυτούς που χρειάζεσαι για να διεκδικήσεις εκλογική νίκη

 

γράφει η Αγγελική Σπανού *

 

Όταν είναι χιλιάδες άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε χιονισμένους δρόμους ή τουρτουρίζουν σε σπίτια χωρίς ρεύμα δεν χρειάζεται να αναλώσεις πολλή ενέργεια για να κάνεις αντιπολίτευση – αρκούν οι εικόνες.

 

Αν, όμως, επιμένεις να ακολουθήσεις τον κανόνα της διαμαρτυρίας-καταγγελίας εν θερμώ, πριν περάσει το κακό και υπάρξουν αντικειμενικές συνθήκες για αποτίμηση και καταλογισμό ευθυνών, δύο πράγματα συμβαίνουν: Είτε σε πνίγει η αγανάκτηση τόσο πολύ που δεν μπορείς να συγκρατηθείς, αλλά η έλλειψη ψυχραιμίας είναι μειονέκτημα και σύμπτωμα ανωριμότητας γενικά και ειδικά για έναν πολιτικό ή ένα κόμμα. Είτε κάνεις αυτό που ξέρεις γιατί κάποτε «έπιασε» και γιατί δεν έχεις διάθεση ή ικανότητα να δοκιμάσεις κάτι άλλο.

 

Όπου και αν βρίσκεται η εξήγηση, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: Φωνάζεις και δεν ακούγεσαι, φέρνεις αναστάτωση αλλά δεν πείθεις, φανατίζεις τους φανατικούς και απωθείς αυτούς που χρειάζεσαι για να διεκδικήσεις εκλογική νίκη. Τελικά, χάνεις.

 

Γιατί, αν δεν στηρίζεις τη ΝΔ και αν δεν κινείσαι από εμπάθεια ή συμφέρον, να κάνεις αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση όταν η κυβέρνηση είναι τόσο σοβαρά εκτεθειμένη και υπάρχουν τόσοι λόγοι να της ασκηθεί κριτική;

 

Γιατί όσο η αξιωματική αντιπολίτευση κινείται σε τόσο λάθος κατεύθυνση, η κυβέρνηση γίνεται χειρότερη μέσα στη ζάλη της παντοδυναμίας και την αλαζονεία που δημιουργεί η απουσία ισχυρού αντιπάλου.

 

Επίσης, γιατί οι αποτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ διαμορφώνουν πεποιθήσεις για την κυβερνώσα Αριστερά και απομακρύνουν μια προοδευτική διακυβέρνηση λόγω της απογοήτευσης ή και αποστροφής που προκαλούν σε προοδευτικούς πολίτες.

 

Γιατί έχουν σημασία η ποιότητα πολιτικής συμπεριφοράς και οι ικανότητες του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ όταν δεν φέρει καμία ευθύνη για τα δεινά που τώρα μαστίζουν τη χώρα, για παράδειγμα για την παταγώδη αποτυχία του μηχανισμού πολιτικής προστασίας στην κακοκαιρία;

 

Γιατί όσο δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική διακυβέρνησης, δεν μπορεί να εκτονωθεί ο κοινωνικός θυμός με συστημικό τρόπο και δημιουργούνται προϋποθέσεις εκβολής του σε επικίνδυνα για τη δημοκρατία ποτάμια.

 

Επίσης, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ως το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα καταλαμβάνει μεγάλη έκταση στο αντιδεξιό πολιτικό φάσμα και εμποδίζει τη δημιουργία νέου πολιτικού φορέα που θα μπορούσε να απειλήσει την κυριαρχία της ΝΔ ή τη μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ με συναφές αποτέλεσμα.

 

Τι είναι αυτό που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να ασκεί τόσο κακή αντιπολίτευση ώστε να μην απειλεί ούτε ελάχιστα την κυβέρνηση που κινδυνεύει μόνο από τα λάθη της;

 

Ίσως έγιναν θύμα της επιτυχίας τους το 2015. Δηλαδή, επειδή ανέβηκαν στο κύμα των «Αγανακτισμένων» και κέρδισαν τις εκλογές, δεν μπορούν να ξεχάσουν το «Κούγκι» στο οποίο οφείλουν την πιο μεγάλη τους στιγμή.

 

Μπορεί, από την άλλη, να είναι όμηροι μιας κουλτούρας της ριζοσπαστικής αριστεράς που επενδύει στο ρεσάλτο και ονειρεύεται κινηματικές λύσεις.

 

Το βέβαιο είναι ότι επιχειρούν μια ανάγνωση της πολιτικής πραγματικότητας στηριγμένη στα παλιά κλισέ:

 

-Στο ΠΑΣΟΚ υπήρχαν και ο Σημίτης και ο Γιαννόπουλος, άρα, στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συνυπάρχει ο Μουζέλης με τον Πολάκη. Ο Πιερρακάκης κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Πλεύρη στις συνεδριάσεις του υπουργικού συμβουλίου και αυτό θεωρείται κανονικό και γιατί να μην ισχύει το ίδιο για την αξιωματική αντιπολίτευση;

 

-Ο Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός καταγγέλλοντας τη συμφωνία των Πρεσπών και έχοντας αντιπρόεδρο της ΝΔ τον Αδ. Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ, γιατί όχι και ο ΣΥΡΙΖΑ να μην καταψηφίζει την αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία και να μην καταγγέλλει τον πρωθυπουργό ότι «στήνει καθεστώς Όρμπαν».

 

-Στο πλαίσιο του ελληνικού δικομματισμού, ο δεύτερος κάποια στιγμή γίνεται πρώτος και για να γίνει δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα περισσότερο από το να περιμένει, να λέει «όχι» και να καταγγέλλει.

 

Στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πιστεύουν πραγματικά ότι η ΝΔ αντέχει γιατί τη στηρίζει η ολιγαρχία με στημένες δημοσκοπήσεις, την καλύπτουν τα «πετσωμένα ΜΜΕ», ενώ έχει λεφτά να μοιράσει λόγω της δημοσιονομικής ευελιξίας που εξασφαλίζεται εξαιτίας της πανδημίας. Πιστεύουν ακόμη ότι είναι μια καταστροφική κυβέρνηση που αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει υπό το βάρος σκανδάλων και της κοινωνικής κατακραυγής.

 

Και επειδή αυτά πιστεύουν επιμένουν στο ίδιο μοτίβο αντιπολίτευσης παρόλο που μέχρι τώρα δεν αποδίδει. Και επειδή δεν αποδίδει εκνευρίζονται και γίνονται πιο επιθετικοί. Και επειδή γίνονται πιο επιθετικοί, απωθούνται ακόμη περισσότεροι δυνητικοί ψηφοφόροι. Και επειδή το καταλαβαίνουν θυμώνουν και αγριεύουν. Και κάπως έτσι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται χωρίς να φαίνεται ότι υπάρχει δυνατότητα να σπάσει στο ορατό μέλλον, αφού δεν υπάρχει καν επίγνωση για τη λειτουργία του.

 

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν βρήκε τις λέξεις μέσα στον χιονιά για να εκφράσει την απελπισία των πολλών μπροστά στην κατάρρευση του κράτους και στην απόδειξη της διαχειριστικής ανεπάρκειας κυβέρνησης και τοπικής αυτοδιοίκησης;

 

Γιατί έχουν χάσει τον ψυχικό δεσμό με τους πολίτες που δεν είναι «στα κάγκελα», δεν βάζουν υβριστικά hashtags στις αναρτήσεις τους, δεν μπορούν ούτε καν να διανοηθούν εκλογές εδώ και τώρα, και θέλουν να πάνε καλά τα πράγματα για τη χώρα, ακόμη και αν αυτό ευνοήσει στην κυβέρνηση.

 

Πόσοι είναι αυτοί οι πολίτες; Σίγουρα όσοι τους λείπουν από το 32% του 2019.

 

Γιατί ο Νίκος Ανδρουλάκης ανεβαίνει λέγοντας κοινοτοπίες και παραμένοντας άγνωστος στους περισσότερους; Ίσως γι αυτό. Γιατί δεν είναι τοξικός. Δεν έχει πει και δεν έχει κάνει κάτι που να προκαλεί ντροπή σε όποιον τον επιλέγει ή τον επικαλείται. Φτάνει αυτό; Την απάντηση τη δίνουν οι δημοσκοπήσεις. Φτάνει για την ώρα και η ώρα κρατάει πολύ.

 

* Η κ. Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας.