Βουλγαρία ή Ισπανία;

 

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

 

Η ακρίβεια μοιάζει πλέον με θηλιά που σφίγγει απειλητικά γύρω από τον λαιμό της κοινωνίας. Η κατάσταση τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη στα βασικά είδη πρώτης ανάγκης, στα καύσιμα, στην ενέργεια, στα ενοίκια και πάει λέγοντας… Πολύ απλά, με τις εξωφρενικές ανατιμήσεις που σημειώνονται και την απουσία έμπρακτης και επαρκούς στήριξης από την κυβέρνηση, ο μήνας -για ολοένα και περισσότερους- βγαίνει μετά κόπων και βασάνων. Ολα αυτά μέσα σε ένα απογοητευτικό περιβάλλον μειωμένης αγοραστικής δύναμης και καταρρακωμένων απολαβών για τους εργαζόμενους.

 

Με βάση τα στοιχεία της Eurostat για τον κατώτατο μισθό, η Ελλάδα ξεπερνά μόνο τη Βουλγαρία (με αμοιβές μόλις 332 ευρώ τον μήνα), τη Λετονία και τη Ρουμανία. Κάπως έτσι λύνεται η απορία για τα πρότυπα που σκεφτόταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν δήλωνε πρόσφατα ότι ζούμε σε μια χώρα με καταπληκτική ποιότητα ζωής…

 

Από την άλλη, υπάρχει το ελπιδοφόρο παράδειγμα της Ισπανίας, όπου εκεί η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Πέδρο Σάντσεθ προχωρά στην τέταρτη αύξηση του κατώτατου μισθού από το 2019, που αναμένεται να φτάσει στα 1.000 ευρώ. Επιπλέον, ανάμεσα στα μέτρα που θέσπισε είναι το κατώτατο εισόδημα για να θωρακιστούν οι πιο αδύναμοι απέναντι στην κρίση. Εξίσου ενθαρρυντική εξέλιξη, ένδειξη ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, είναι η επικράτηση στις εκλογές στην Πορτογαλία του (επίσης) Σοσιαλιστή Αντόνιο Κόστα, που εφάρμοσε ένα πρόγραμμα κοινωνικής ανόρθωσης και δικαιώθηκε πανηγυρικά.

Μοιραία, οι συγκρίσεις για τα διαφορετικά παραδείγματα άσκησης πολιτικής και τις επιλογές που έχουμε και εμείς μπροστά μας καθίστανται αναπόφευκτες… Θέλουμε να μοιάζουμε με τη Βουλγαρία που φαίνεται ότι οραματίζεται η Ν.Δ. ή μας έλκει καλύτερα το μοντέλο της Ισπανίας και της Πορτογαλίας; Το δίλημμα διαφορετικά είναι Δεξιά ή Σοσιαλδημοκρατία. Ως γνωστόν, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα…