Μοιρολατρία ή κυνισμός;

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας 

 

 

Τρίτος χρόνος δύσκολα αντέχεται. Από τα άτοµα, τις οικογένειες, τις κοινωνίες. Από τους νοσοκοµειακούς που έχουν εξουθενωθεί. Από τους εκπαιδευτικούς, που βλέπουν τη δουλειά τους να τραυματίζεται βαριά, και να μη γιατρεύεται βέβαια από την άχαρη διαδικτυακή διδασκαλία. Από τους πολλούς κλάδους που βιοπορίζονται από την εστίαση και τον τουρισμό. Από τους καλλιτέχνες, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, τραγουδιστές, μουσικούς. Τα επιδόματα –όταν δίνονται– δεν έχουν αξιοπρέπεια και περηφάνια. Ασε που κάποια στιγμή όσοι τα έδωσαν, θα απαιτήσουν –με στυλάκι Πέτρου Δούκα– την ανταμοιβή τους. Λες και τα άντλησαν από τις προσωπικές τραπεζικές καταθέσεις τους, διευκρινισμένες και «αδιευκρίνιστες». 

Ναι. Ολοι μας θέλουμε να πετάξουμε τις μάσκες. Να υπάρξουμε με ελεύθερο και ευανάγνωστο το πρόσωπό μας. Να δούμε το χαμόγελο των φίλων ολόκληρο. Να πάψουμε να χαιρετιόμαστε με τους αγκώνες. Ν’ αγκαλιαστούμε με τους δικούς μας χωρίς άγχος. Να δούμε ανίψια κι εγγόνια που γεννήθηκαν μήνες τώρα αλλά ζουν αναγκαστικά σε μια εξωνοσοκομειακή θερμοκοιτίδα. Να πάψουμε να προσευχόμαστε πριν μπούμε στο κατάμεστο μετρό ή σε λεωφορείο. Να πάμε στην ταβέρνα χωρίς να μετράμε κεφάλια, πότε έξι, πότε εννιά. Και στον κινηματογράφο, στο βιβλιοπωλείο, στο θέατρο, στο γήπεδο, χωρίς να μας τσεκάρουν. Να συναντήσουμε φίλους που έχασαν δικούς τους ανθρώπους, τους κήδεψαν μοναχικά, κι εμείς δεν τους παρηγορήσαμε μ’ ένα χάδι αλλά τους είπαμε μισή κουβέντα από το τηλέφωνο ή τους στείλαμε μέιλ. Δεν είναι το ίδιο. Κι αν κάποτε αποφασίσουμε πως είναι το ίδιο, ο κόσμος μας θα έχει αλλοιωθεί τελεσίδικα. 

Τον ξέρουν αυτόν τον γενικευμένο καημό οι κυβερνήσεις. Γι’ αυτό και η μια μετά την άλλη αποφασίζουν να χαλαρώσουν ή να άρουν τα μέτρα. Και η δική μας ανάμεσά τους. Αν πήρε τη σύμφωνη γνώμη της επιστημονικής επιτροπής; Μα ναι. Οπως πάντα. Οπως για τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη. Ούτε τους αριθμούς και τα ποσοστά ρώτησε βέβαια. Τους αριθμούς των νεκρών, των κρουσμάτων, των διασωληνωμένων. Αλήθεια, πότε θα μάθουμε πόσοι πέθαναν εκτός ΜΕΘ; Και πότε θα μας απαντήσει κάποιος –αλλά στα σοβαρά, όχι με στυλάκι κυβερνητικού εκπροσώπου– γιατί με πολύ πιο μικρούς αριθμούς κλεινόμασταν μέσα, ενώ τώρα παίρνουμε εντολή εξόδου; Αραγε, ποιος ιός έπληξε πρώτος την όπου γης εξουσία: Ο ιός της μοιρολατρίας, «ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει»; Ή ο ιός του κυνισμού, «δεν πά’ να γίνει ό,τι κι αν γίνει»;