Μύκονος και Αττική Οδός

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

 

Τότε που η Μύκονος άρχισε να ανατέλλει στο τουριστικό στερέωμα και να προβάλλεται διεθνώς· να γίνεται… in, όπως λέμε σήμερα και επιθυμητός τουριστικός προορισμός, για νέους, αλλά και δυνατά βαλάντια. Αυτά, εκεί γύρω στα πρώτα χρόνια του ’60, απ’ όσο ξέρω και θυμάμαι. Τότε κυκλοφορούσε το… γεωγραφικό ευτράπελο: Η Ελλάδα είναι χώρα ευρωπαϊκή και μεσογειακή που συνορεύει με τη Μύκονο! Εξ αυτού ορμώμενος –και τηρουμένων των αναλογιών, όπως λένε οι βαρετές κοινοτοπίες…– θα έλεγα σήμερα, εδώ και τώρα, ότι: Η Αττική είναι νομός της Ελλάδας που συνορεύει με την… Αττική Οδό.

Ξεχωριστό «βιλαέτι» ο καλύτερος αυτοκινητόδρομος της χώρας. Αλλά κάπως στην «απέξω». Αυτονομημένη. Λες και ανήκει, όχι σε άλλο νομό, αλλά σε άλλη χώρα. Ολοι την προβάλλουν και την προπαγανδίζουν, όταν θέλουν να δείξουν πόσο η χώρα έχει προοδεύσει. Και όλοι τη σιχτιρίζουν, όταν κάτι πάει στραβά, και βγάζουν την ουρά τους όξω σπρώχνοντας μέσα την ουρά άλλων.

 

Μη βλέπουμε μόνο τα τωρινά, όπως ήρθαν ή έγιναν ή τα κάνανε –είτε ο παραχωρησιούχος είτε οι κυβερνώντας, παρότι οι δεύτεροι απομακρύνουν το πικρό ποτήρι (είπαμε, άλλης χώρας δρόμος είναι ενίοτε η Αττική Οδός…)–, ο δρόμος αυτός, που γεφυρώνει την παλιά Ελλάδα, της κακομοιριάς, με τη σύγχρονη Ελλάδα της προόδου, των εργολάβων, των απευθείας αναθέσεων, της ψηφιακής ευδαιμονίας (είδαμε κι αυτηνής τα χαΐρια με την τελευταία «σοδειά» των εμβολίων· μπάχαλο κι εκεί!), από συστάσεως και λειτουργίας είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό, με πολλές υποδιαστολές μικρών ερωτημάτων. Απλώς, τώρα ξεχείλισε το ποτήρι, μέχρι να δούμε πότε θα ξαναξεχειλίσει…

 

ΥΓ. Δεν ξέρω πώς είδε ο κ. Μητσοτάκης το (αναμενόμενο) αποτέλεσμα της επί δυσπιστίας ψηφοφορίας. Από χθες πάντως η κυβέρνηση είναι μεν νόμιμη, αλλά με πολύ χαμηλά… βαρομετρικά! Μάλλον ο καιρός πάει προς επιδείνωση…