Αριστερά, Δεξιά και διαχείριση κρίσεων

 

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

 

Με κάποια χρονική απόσταση από την ταραχή και την εύλογη αγανάκτηση που προκάλεσε η κακοκαιρία «Ελπίδα» θα επιχειρήσουμε έναν μίνι απολογισμό. Καταρχάς τι βιώσαμε: πολύωρους εγκλωβισμούς σε κεντρικές λεωφόρους, πολυήμερες διακοπές ηλεκτροδότησης, δρόμους και πεζοδρόμια-παγοδρόμια και παρόμοιες τριτοκοσμικές καταστάσεις.

 

Τι δείχνει αυτή η εικόνα; Αν μη τι άλλο τη διάλυση του κράτους. Την απόλυτη εγκατάλειψη του πολίτη, ο οποίος πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνος του. Ομως, από την άλλη πλευρά, πληρώνει φόρους και δημοτικά τέλη υποτίθεται για να ανταποκρίνονται οι υπηρεσίες, οι οποίες χρειάζονται και σε έκτακτες συνθήκες.

 

Στη δημόσια συζήτηση που ακολούθησε πολλοί απάντησαν στο ερώτημα περί της ύπαρξης δομών διοίκησης και λειτουργίας των μηχανισμών πολιτικής προστασίας με έναν μονοδιάστατο, παλαιολιθικό και μάλλον ατεκμηρίωτο τρόπο, προβάλλοντας ως κριτήριο την ιδεολογική τοποθέτηση της κεντρικής κυβέρνησης και των κατά τόπους δημάρχων όπου προέκυψαν προβλήματα. Η διαμάχη αναπτύχθηκε με βάση το παραπειστικό δίλημμα «καλοί αριστεροί, κακοί δεξιοί και το αντίστροφο». Ωστόσο λησμονήθηκε το βασικό, ότι δηλαδή η αποτελεσματικότητα και η επιτυχής αντιμετώπιση κρίσεων είναι κυρίως ζήτημα σωστής οργάνωσης, επιχειρησιακού σχεδιασμού και ορθού συντονισμού και όχι απλά πολιτικού προσδιορισμού. Αν ίσχυε μόνο το δεύτερο, η χώρα δεν θα ζούσε την τραγωδία στο Μάτι ούτε τις πλημμύρες στη Μάνδρα ή παλαιότερα την πύρινη κόλαση στην Ηλεία. Και φυσικά ούτε τώρα θα περνούσαμε τον εφιάλτη του περασμένου καλοκαιριού με τις φωτιές στην Εύβοια και τις περσινές καταστροφές της «Μήδειας» και του «Ιανού».

Επομένως, αλλού οφείλουμε να αναζητήσουμε τη ρίζα των παθημάτων μας που δεν γίνονται μαθήματα. Στην ανοργανωσιά, στην προχειρότητα, στην πελατειακή νοοτροπία για τη στελέχωση κρίσιμων τομέων της κρατικής μηχανής και στα μεγάλα λόγια χωρίς περιεχόμενο για το επιτελικό κράτος που έχει γίνει ανέκδοτο.