Κι όμως είναι υπόθεσή μας

 

γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

 

 

«Ξαφνικά» η Ουκρανία, μια Ουκρανία σε αγωνία, μετακινήθηκε, όπως συμβαίνει σε κάποιους εφιάλτες, και ήρθε ένα βήμα από την πόρτα μας. Ετσι γίνεται τις περισσότερες φορές όταν οι δραματικές εξελίξεις καταλαμβάνουν εξ εφόδου τα δελτία των οκτώ και κάθε θαμώνας των τηλεπαραθύρων μεταβάλλεται, ανάλογα με τα γεγονότα, σε ποινικολόγο, ψυχολόγο ή διεθνολόγο. Για να φωτίσει εμάς, που τέτοια κακά μάς «ξαφνιάζουν».

 

Κι όμως δεν θα ‘πρεπε. Οταν ακούς τις σοφές κεφαλές που κανονίζουν την πορεία του πλανήτη να μιλούν για δικαιώματα, διεθνές δίκαιο κ.λπ., κανονικά θα έπρεπε να σε πιάνει σύγκρυο και να σωριάζεσαι πρηνής, για να μη σε πάρει καμιά αδέσποτη. Ομως συχνά δεν το κάνεις.

 

Οχι μόνο γιατί αρνείσαι το καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης» που αυτοί σπέρνουν, ούτε γιατί κυριαρχείσαι από τη βιοτική μέριμνα, από χαρές και λύπες, ελπίδες και αυταπάτες που φτιάχνουν τη ζωή μας. Αλλά και γιατί το -ιδεατό- ον που αποκαλούμε «ο απλός πολίτης», καταλαμβάνεται, ακόμα και όταν δεν το συνειδητοποιεί πλήρως, από το αίσθημα ότι όσα σκεφτόμαστε και πράττουμε μετρούν ελάχιστα. Οτι από το ύψος που μας κοιτάζουν -αν μας κοιτάζουν- οι εξουσίες, που «προφητεύουν» το μέλλον μας διότι το έχουν προσχεδιάσει, μοιάζουμε μυρμήγκια. Πράγμα που απέχει ένα βήμα από το να αποφασίσουμε ότι όλα αυτά τα δύσκολα και τα επικίνδυνα δεν είναι δουλειά μας.

Και βέβαια δουλειά μας ακριβώς δεν είναι. Τουλάχιστον όχι με την επαγγελματική έννοια. Σε μια εποχή σαν τη σημερινή που φτάνει να δεις τους τόσο πολλούς υπερπροσοντούχους άνεργους νέους και νέες για να καταλάβεις ότι το επάγγελμα γενικώς δεν είναι δικαίωμα αλλά προνόμιο. Το ζήτημα όμως του τι και γιατί είναι δουλειά μας διαφέρει τουλάχιστον για όσους νιώθουμε ότι το άμισθο «επάγγελμα» του συνειδητού ανθρώπου, πολίτη του κόσμου, είναι κάτι από το οποίο κανείς δεν μπορεί να μας απολύσει.

 

Για όσους καταλαβαίνουμε ότι αυτά τα ξαφνικά και τα τρομερά είναι πολύ λίγο ξαφνικά και μας αφορούν όχι μόνο γιατί έχουμε αισθήματα και ιδανικά -που οι ισχυροί πάντα θα λοιδορούν και θα εκμεταλλεύονται- αλλά γιατί ο πόλεμος που συμβαίνει μακριά ή κοντά από το σπίτι μας είναι ήδη απρόσκλητος συγκάτοικός μας.

 

Χτες και προχτές το Ιράκ, η Συρία, το Αφγανιστάν, η Γεωργία, η Αρμενία. Σήμερα η Ουκρανία. Και αύριο; Καλούμαστε να δούμε ότι αυτό το απειλητικό χτες και αύριο είναι εδώ και τώρα. Πραγματικό και όχι τηλεοπτικό εφέ. Η αναζήτηση ενός άλλου δρόμου μη βίας δεν είναι πια μόνο ζήτημα ιδανικών, αλλά επιβίωσης. Είναι για τον πλανήτη ο μόνος ρεαλισμός.