Νερό σε τιμή ευκαιρίας

Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού

Στις 28 Ιουλίου 2010 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε ότι η πρόσβαση στο νερό είναι «θεμελιώδες δικαίωμα, απαραίτητο για την πλήρη άσκηση του δικαιώματος στη ζωή και όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων».

Στην απόφαση αυτή κατέληξε ο ΟΗΕ λαμβάνοντας υπόψη του συγκλονιστικούς αριθμούς. Φαίνεται πως σήμερα σ’ όλο τον κόσμο 34.000 άνθρωποι χάνουν καθημερινά τη ζωή τους από έλλειψη πόσιμου νερού, 1,5 δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και 9 χώρες μοιράζονται το 60% των παγκόσμιων πόρων νερού. Αυτά όλα μας φαίνονται πολύ μακρινά, όμως συχνά άνθρωποι από τον τυχερό Βορρά, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ έχουν συγκεντρώσει υπογραφές για το δικαίωμα στο νερό ανθρώπων στη Μοζαμβίκη, στην Τανζανία, στη Μαυριτανία. Φυσικά οι υπογραφές δεν συγκεντρώνονται κατά της ξηρασίας και της ανομβρίας, αλλά κατά εταιρειών που εκμεταλλεύονται το νερό για πώληση ή για πότισμα καλλιεργειών, αλλάζουν τη ροή ποταμιών, ρυπαίνουν λίμνες, καταχρώνται πηγές. Παρ’ όλο που οι εικόνες μάς δείχνουν ξεραμένη, σκασμένη γη και παιδιά με τενεκεδάκια να διασχίζουν χιλιόμετρα για να πάνε να βρουν νερό, ξέρουμε πως η ρίζα του προβλήματος δεν βρίσκεται στη φύση, αλλά στην εκμετάλλευση.

Ευτυχώς η Ευρώπη συνειδητοποίησε την αλήθεια αυτή και ανέλαβε δράσεις για να εξασφαλίσει νερό για τους πληθυσμούς που πεθαίνουν από τη δίψα, κινούμενη σε δύο άξονες: την εξασφάλιση καθαρού νερού για τις μελλοντικές γενεές και τη διαφύλαξη του θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος για νερό που μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο μέσω μιας δημόσιας, δημοκρατικής και διαφανούς διαχείρισης. Το νερό δεν είναι εμπόρευμα, αλλά κοινό αγαθό, για την ανθρωπότητα και για κάθε ζωή στον πλανήτη. Με βάση αυτή την πεποίθηση η Ε.Ε. αποφάσισε και έβαλε μπροστά ένα πρόγραμμα αξίας πάνω από 30 δισ. ευρώ αυτή τη στιγμή, για να προστατέψει το δικαίωμα αυτό, όπου θίγεται, σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Αντιγράφω από την προσωπική ιστοσελίδα του Λετονού επιτρόπου Andris Piebalgs: «Η πρόσβαση στο νερό είναι ένα δικαίωμα που προηγείται όλων των άλλων, γιατί είναι προϋπόθεση για την ύπαρξή τους». Ο επίτροπος συνεχίζει αναλύοντας το πρόγραμμα της Ε.Ε. και διευκρινίζοντας πως έχουν ήδη γίνει πολλά, αλλά χρειάζονται ακόμη περισσότερα. Η δίψα, έργο της εκμετάλλευσης του νερού από ιδιώτες, έχει μπει ήδη από το 2007 στο στόχαστρο της Ε.Ε.

Θέτω τις πληροφορίες αυτές στη διάθεση των αρμόδιων υπουργών και όποιων άλλων μέσα στον ενθουσιασμό τους για την ικανοποίηση των στόχων του Μνημονίου ετοιμάζονται να κάνουν μια αντι-ευρωπαϊκή γκάφα πουλώντας την εταιρεία υδάτων της Θεσσαλονίκης (παίρνει σειρά και η ΕΥΔΑΠ, αλλά ας επικεντρωθούμε στη Θεσσαλονίκη που έχει ήδη βγει στο σφυρί). Πέρα από τη συμμετοχή της στην τρόικα, η Ε.Ε. έχει κι άλλες διαστάσεις και η κοντή μας γνώση εδώ στην Ελλάδα για τις διαστάσεις αυτές μπορεί να μας αφήσει εκτεθειμένους. Το ίδιο και η κοντή μας μνήμη: το 1917, στην πυρκαγιά που κατέστρεψε τη Θεσσαλονίκη, η εταιρεία ύδρευσης, που τότε ήταν γαλλικών συμφερόντων, αρνήθηκε να διαθέσει νερό για την πυρόσβεση, γιατί υδροδοτούσε τους στρατώνες των συμμάχων. Είναι προφανές ότι δεν μπορούν ιδιώτες να παίρνουν αποφάσεις για τη διαχείριση δημόσιων πόρων. Μας το δείχνει η Ιστορία και η παγκόσμια εμπειρία, μας το λέει η κοινή λογική αλλά και οι αποφάσεις των ευρωπαϊκών οργάνων. Τι μας εμποδίζει να το καταλάβουμε;

 Πηγή : Εφημερίδα των Συντακτών