O Στέφανος Τζουμάκας κάνει νέο κόμμα -Τι γράφει στην ιδρυτική ανακοίνωση [κείμενο]

Πρωτοβουλία για την Ίδρυση Σοσιαλιστικού Κόμματος

Περίληψη Ιδρυτικής Διακήρυξης

Σαν σήμερα, 39 χρόνια πριν η χώρα έβγαινε μέσα από μια μεγάλη εθνική κρίση με την εθνική προδοσία στην Κύπρο και την κατάρρευση μιας ξενοκίνητης δικτατορίας.
Οι αγώνες του ελληνικού λαού καθόρισαν την τότε εξέλιξη για τη δημοκρατική πορεία του τόπου.
Σήμερα, κάτω από διαφορετικές συνθήκες, καπιταλιστικής και υποβόσκουσας γεωπολιτικής κρίσης, η χώρα βρίσκεται σε μια μεγάλη καμπή, η Δημοκρατία και η κυριαρχία της χώρας έχουν υπονομευθεί, ο ελληνικός λαός είναι σε μεγάλη αγωνία για το αύριο και οι δεξιές-μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις ασκούν πολιτική αντίθετη με τις δημοκρατικές κατακτήσεις, τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια, όπου τον κυρίαρχο ρόλο έχουν η οικονομική ολιγαρχία, η διαπλοκή και  χειραγώγηση σε βάρος της κοινωνίας των πολιτών.


Οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της Ε.Ε. προωθούν συμφέροντα έξω από κατεκτημένες αρχές αμοιβαιότητας και συνεργασίας, αποδομούν την ίδια την Ευρώπη και ωθούν στην αναβίωση των εθνικισμών.
Αυτή η αρνητική εξέλιξη, αποτελεί έναν πολιτικό μεσαίωνα τόσο για τη χώρα όσο και για τις προοδευτικές δυνάμεις, συνολικά.
Αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία από κοινού, ανταποκρινόμενοι στη θέληση των δημοκρατικών και προοδευτικών πολιτών και ως συνέχεια των αγώνων της πρόσφατης πολιτικής περιόδου, για την ίδρυση  Σοσιαλιστικού κόμματος.
Με ειλικρίνεια χαιρετίζουμε και θέλουμε να είμαστε δίπλα στους απολυμένους ανθρώπους από την εργασία τους, στους ανέργους, στους ανθρώπους που είναι στα συσσίτια, στους ανθρώπους που καταστράφηκαν τα εισοδήματα τους και οι επιχειρήσεις τους, στους άστεγους, στους νέους πτυχιούχους και επιστήμονες της χώρας που καταστρέφονται τα όνειρα και οι επιδιώξεις τους και συνολικά, σε κάθε δοκιμαζόμενο συμπολίτη μας.
Εκ των προτέρων και έγκαιρα, έχουμε μιλήσει με εντιμότητα για την κρίση στη χώρα και στην Ε.Ε. Η κρίση πρωτίστως, έχει στη βάση της τη νέο-συντηρητική, νεοφιλελεύθερη στρατηγική, που σωρεύει κέρδη για τον παρασιτισμό και ζημιές για τους λαούς. Είναι η δομική κρίση του κυρίαρχου μοντέλου του καπιταλισμού που μέσα από τις αντιφάσεις και αντιθέσεις του, προκάλεσε μια σειρά κρίσεων με πιο πρόσφατη αυτή που διερχόμαστε.
Η κρίση είναι καθοδηγούμενη και ελεγχόμενη από τις χρηματοπιστωτικές ελίτ και από πολιτικούς, είτε νεοφιλελεύθερους είτε από τους μη έχοντες αρχές οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής και αίσθηση των συνεπειών.
Το Διευθυντήριο των Βρυξελλών σε σύμπλευση με τις επιδιώξεις των συμφερόντων της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας, των αγορών και των χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, κατέλυσαν τον πυρήνα αρχών, θεσμών και λειτουργιών της Ε.Ε.
Υπό την κυριαρχία των επιδιώξεων της γερμανικής και προτεσταντικής δεξιάς, επέβαλαν τους νέο-αποικιακούς όρους μιας «Γερμανικής Ευρώπης», σε χώρες τόσο του Νότου όσο και του Βορρά.
Είναι κρίση ηγεσίας. Ηγεσίας κατώτερης των περιστάσεων που υποτάχθηκε σε εκβιασμούς ή συνομολόγησε με συμφέροντα αντίθετα προς αξίες και αρχές που αφορούν σε δημοκρατικές κοινωνίες. Πρωταγωνιστές αυτής της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας είναι τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα της Κεντρικής Ευρώπης και βέβαια ενσωματωμένη σε αυτή την στρατηγική είναι και η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, που αποτελεί διαχειριστική δύναμη αυτής της πολιτικής.
Επιβεβαιώνοντας έτσι, και την ιστορική θέση του Α. Παπανδρέου, ότι η Σοσιαλδημοκρατία είναι μια προσπάθεια διαιώνισης του καπιταλιστικού συστήματος και ιδιαίτερα, η γερμανική Σοσιαλδημοκρατία δεν είναι παρά μια έντεχνη έκφραση ενός κόμματος του συστήματος.
Εκ των προτέρων, είχαμε μιλήσει και για το διεθνή χαρακτήρα της κρίσης του καπιταλισμού-καζίνο, των κερδοσκοπικών χρηματιστηριακών και τραπεζικών κύκλων, της μετατροπής της κρίσης των αγορών σε κρίση χωρών, λαών, επιχειρήσεων και ηγεσιών καθώς και για τις δύο διαφορετικές στρατηγικές, που αφορούν η μια στο νεοφιλελευθερισμό, στην ύφεση, στην ανεργία, στη φτώχεια και στη διάλυση των επιχειρήσεων και η άλλη στην ανάπτυξη, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην αύξηση των δημόσιων εσόδων, στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, στις επιχειρήσεις με νέες τεχνολογίες και στην αξιοπρεπή διαβίωση.
Εν κατακλείδι, η κύρια αντίθεση στην κρίση είναι μεταξύ των δύο αυτών στρατηγικών αντιμετώπισης της, της νεοφιλελεύθερης που κυριαρχείται από τη πρόταξη των δημοσιονομικών της οικονομίας και οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο λιτότητας, ανεργίας και ύφεσης και της προοδευτικής με αναπτυξιακό και αναδιανεμητικό προσανατολισμό, με ενεργητικές πολιτικές για νέες θέσεις εργασίας και βιώσιμης ανάπτυξης.
Έχουμε μιλήσει για την Προοδευτική έξοδο από την κρίση, πολύ πριν την ένταξη της χώρας στο Δ.Ν.Τ. και ακολούθησαν όλοι να μιλούν ανάλογα με τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, για την έξοδο από αυτή.
Αιχμή της κρίσης στη χώρα αποτελούν οι ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές και τα μνημόνια λιτότητας, διάλυσης του κοινωνικού κράτους και κατάλυσης δικαιωμάτων.
Επιδιώκουν με τα μνημόνια να δημιουργήσουν τετελεσμένα για το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της χώρας, γι' αυτό και ο αγώνας μας αποβλέπει σε μια άλλη πολιτική, οικονομική και κοινωνική οργάνωση της χώρας.
Αυτό εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί τους συμμάχους αυτής της πολιτικής, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τη χρηματιστηριακή ολιγαρχία, τη μεγάλη αστική τάξη και το παρασιτικό κεφάλαιο. Δηλαδή, μια προκλητική μειοψηφία κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων.
Το μνημονιακό κυβερνητικό μπλοκ στη χώρα, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με αντίστοιχα αντί-λαϊκά προγράμματα, είναι καταφανώς μειοψηφικό στην ελληνική κοινωνία. Συναποτελείται από τη Ν.Δ. και από το δεξιό κόμμα που είναι κατάληξη της παρακμής, της ηθικής κατάπτωσης και της συντριβής του ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα αυτό αποτελεί ένα μεταλλαγμένο μόρφωμα, ως προς τις προοδευτικές αξίες και αρχές, μια εκφυλισμένη και μεταμορφωμένη νομενκλατούρα με ιδιοτελείς και προσωπικές επιδιώξεις, που ουδεμία σχέση έχουν με ένα ιστορικό προοδευτικό κόμμα, όπως ήταν το ΠΑΣΟΚ των αξιών και των αγώνων με ουσιαστική προσφορά στον τόπο. Τα θετικά και τα αρνητικά του για τη χώρα και τον ελληνικό λαό, κρίνονται και θα κριθούν ιστορικά.
Και πρόκληση αποτελεί για κάθε δημοκρατικό πολίτη, η πλήρης αντιστροφή των νοημάτων μέσω μιας προσχηματικής προπαγάνδας προκειμένου να αποσιωπηθούν οι πραγματικές επιδιώξεις του νεοφιλελευθερισμού και να νομιμοποιηθούν οι ασκούμενες αντιλαϊκές πολιτικές. Οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού και όσοι υλοποιούν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και μέτρα, προβαίνουν σε κατάφωρη καταστρατήγηση και βαφτίζουν μεταρρυθμίσεις: τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, την ακύρωση κοινωνικών κατακτήσεων, την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, την υπό-χρηματοδότηση υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους ή των δημοσίων επενδύσεων, τις απολύσεις εργαζομένων, τη καθιέρωση της ημι-απασχόλησης, τη μείωση αποδοχών, τη διεύρυνση της παραοικονομίας.
Αυτή η στρατηγική και αυτές οι αντικοινωνικές και αντι-αναπτυξιακές επιλογές, έχουν όνομα. Αποτελούν απορρυθμίσεις, μια νέα μορφή της Αντιμεταρρύθμισης και της συντηρητικής πολιτικής. Αυτές οι νέο-συντηρητικές επιλογές που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις δεν έχουν περιλάβει ούτε μέτρα καθήλωσης, ούτε υποχρεώσεις για ανάλογη συμμετοχή σε βάρη από τους έχοντες και κατέχοντες. Δεν αφορούν στο αύριο. Αυτές οι πολιτικές και ο μεταμορφισμός τους έρχονται από το παρελθόν, από περιόδους που οι εργαζόμενοι και οι πολίτες ήταν υποβαθμισμένοι κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά.
Η μεταρρύθμιση -με το προοδευτικό περιεχόμενο της- καθορίζει και προσδιορίζει προοδευτικές αλλαγές. Η αναφορά σε μεταρρυθμίσεις αποτελεί προαναγγελία πολιτικών και μέτρων με κέντρο τον άνθρωπο, τον πολίτη, τον εργαζόμενο.
Η δημοκρατική και προοδευτική κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ μπροστά σε αυτή την παρακμή κράτησε αρχές έναντι μιας αντίθετης πολιτικής της ηγεσίας της παράταξής του. 2.5 εκατομμύρια και πλέον πολίτες, που το 2009 ψηφίσαν ΠΑΣΟΚ, πλέον του έχουν στρέψει την πλάτη  καθώς επίσης, και χιλιάδες μέλη και στελέχη του.
Στην παρακμή και στη συντριβή του ΠΑΣΟΚ, οδήγησαν τόσο διαχρονικά φαινόμενα αλλοτρίωσης, κατάχρησης εξουσίας και απιστίας, όσο και το ότι την τελευταία περίοδο, οι ηγεσίες του με τις πολιτικές τους και στελέχη που πρωτοστάτησαν σε αυτές, οδήγησαν στην κατάλυση της κυριαρχίας της χώρας, την υποτίμηση της και στην διάλυση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Επιδιώκουν δε, τον εθισμό μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας στην απάθεια, επιδεικνύοντας πρωτοφανή πολιτικό αυτισμό και εμφανιζόμενοι ως έχοντες το ακαταλόγιστο για τις ευθύνες τους.

Συνέπειες που αποτελούν γεγονότα και όχι αξιολογήσεις και τα αποσιωπούν συστηματικά, γεγονότα που έχουν οδηγήσει σε πρωτοφανή αναδιανομή ισχύος και πλούτου υπέρ των ισχυρών, σε φτωχοποίηση εκατομμύρια Έλληνες και σε οικονομική και κοινωνική διάλυση, είναι:

• Ύφεση 6.5%,
• μείωση του Εθνικού πλούτου κατά 25% και πλέον (60 και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ),
• Από το 2010 μέχρι και το τέλος του 2013, η χώρα θα έχει δανειστεί  από την τρόικα περί τα 219 δισ. ευρώ. Από αυτά τα 163 δισ. ευρώ επιστρέφονται ως αποπληρωμές στους κάθε είδους πιστωτές που κατέχουν ελληνικά χρεόγραφα (αναχρηματοδότηση δημόσιου χρέους) και άλλα 48,2 δισ. ευρώ έχουν δεσμευθεί στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Από το σύνολο δηλαδή, των 219 δισ. ευρώ του δανείου, τα 211,2 δισ. ευρώ κατευθύνονται είτε στα ταμεία των πιστωτών, είτε στις τράπεζες.
• Μαζική μεταφορά καταθέσεων δεκάδων δις ευρώ σε γερμανικές τράπεζες, με αποτέλεσμα  την πιστοληπτική ασφυξία στη χώρα και την ενίσχυση, μεταξύ άλλων, της ρευστότητας της γερμανικής οικονομίας
• 1 εκατομμύριο 500 χιλιάδες άνεργοι και 450 χιλιάδες οικογένειες χωρίς κανένα εργαζόμενο,
• μείωση των εισοδημάτων του 80% του πληθυσμού από 40% έως 60%,
• 370 χιλιάδες και πλέον λουκέτα,
• κλείσιμο επιχειρήσεων και απολύσεις,
• Αποσάθρωση της νέας γενιάς της χώρας με 150 χιλιάδες Έλληνες νέους επιστήμονες, μετανάστες.
• 3 εκατομμύρια 500 χιλιάδες άνθρωποι στα όρια της φτώχειας,
• δεκάδες χιλιάδες πολιτών σε ανθρωπιστική κρίση και σε συσσίτια,
• δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριών με διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος,
• αναδιανομή δεκάδων δις από τις δυνάμεις της εργασίας στο κεφάλαιο,
• κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων,
• διάλυση των εργασιακών σχέσεων
• πλήρης πολιτική απαξίωση σε θέματα αξιοπιστίας, ειλικρίνειας και ήθους και
• διαμόρφωση στην ελληνική κοινωνία ενός αισθήματος πλήρους ματαίωσης και μιας κουλτούρας γνωστής από την εποχή του ναζισμού, περί συλλογικής ευθύνης, συλλογικής ενοχής και συλλογικής ήττας και της μετάθεσης των ευθυνών σε άλλους.

Ως Δημοκράτες, ως Προοδευτικοί άνθρωποι, ως άνθρωποι που υπερασπιζόμαστε αρχές δικαίου και τις ιστορικές αξίες του Διαφωτισμού, επιβεβαιώνουμε ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο.
Αποτελούν δε, φρούδες ελπίδες και περιτύλιγμα στις πολιτικές της βαρβαρότητας, τα περί δήθεν «μετά-μνημονιακής εποχής». Παρόμοια παραμύθια έλεγαν και για τη δήθεν αποβολή της χώρας από την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Είναι γνωστό ότι τα μνημόνια αποτελούν τον πιο σκληρό πυρήνα της δεξιάς νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οι ηγεσίες του μνημονιακού μπλοκ ως νέοι ταχυδακτυλουργοί προσπαθούν να τα εμφανίσουν ότι έχουν πλέον ξεπεραστεί και δεν υπάρχουν.
Το νεοφιλελεύθερο Διευθυντήριο της Ε.Ε. και οι εγχώριοι απολογητές του, εμμένουν στη συνέχιση της στρατηγικής της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας, στην περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας και στη φτωχοποίηση των ευρωπαϊκών λαών και με το γνωστό Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας.
Και  στη βάση αυτής της στρατηγικής λιτότητας θα προβαίνουν σε διορθωτικές ενέργειες, όμως, ενσωματωμένες στα συμφέροντα τους και αυτά θα τα αποκαλούν «μετά-μνημονιακή εποχή» ή «μετά την κρίση εποχή».
Στο πλαίσιο της νέο-αποικιακής πολιτικής τους, επιδίωξη τους είναι η μετατροπή της χώρας σε μια ειδική ζώνη οικονομικής και κοινωνικής υποτίμησης, με παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών χαμηλής προστιθέμενης αξίας και με φτωχοποιημένο το ανθρώπινο δυναμικό. Ο ελληνικός λαός έχει ήδη υποστεί τη βία καταστροφής εισοδημάτων, αμοιβών και θέσεων εργασίας και η ελληνική νεολαία οδηγείται στην αναβίωση και επέκταση εκ νέου των ελληνικών κοινοτήτων ανά τον κόσμο σε μια πρωτοφανή μετανάστευση ανθρώπινου δυναμικού, με το πλέον υψηλό επίπεδο γνώσεων ενώ αποτελεί ήδη παγιωμένη κατάσταση η κοινωνία του «ενός τρίτου και των δύο τρίτων».
Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει γυρίσει την πλάτη σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική που την εμφανίζουν ως «σωτηρία της χώρας» και μονόδρομο, επιστρατεύοντας όλο το συντηρητικό οπλοστάσιο της προπαγάνδας και του εκφοβισμού.
Σε όλη τη χώρα πλέον, η κεντρική συζήτηση αφορά στην εναλλακτική λύση. Το παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας, οι παραγωγικές της δυνάμεις, οι δυνάμεις της εργασίας στις πόλεις, και στην ύπαιθρο, η νεολαία, οι άνεργοι, η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας θέλουν μια δημοκρατική και προοδευτική λύση.
Στην προοδευτική κατεύθυνση της χώρας δεν συμβάλλουν η πόλωση, τα διλήμματα και η δημιουργία αντί-συσπειρώσεων που προωθούν ορισμένες δυνάμεις και που πάντα ιστορικά ενίσχυαν και ισχυροποιούσαν τις επιδιώξεις της Δεξιάς.
Το αδιέξοδο το έχουν όσοι οδήγησαν τη χώρα σε αυτή την κρίσιμη καμπή, δεν θα το μετατρέψουν σε αδιέξοδο συνολικά της ελληνικής κοινωνίας και των προοδευτικών δυνάμεων.
Και είναι υπόθεση που μας αφορά να μην οδηγήσουν την ελληνική Δημοκρατία σε μια μειοψηφική κατάσταση αναμετρήσεων, όπως συνέβη στις εκλογές του 2012, όπου απείχαν το 38% των πολιτών που είχαν δικαίωμα ψήφου. Να απομονώσουμε τις επιδιώξεις ορισμένων κύκλων, από τη μία μεριά, για αποχή από τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού και από την άλλη, να απομονώσουμε φαινόμενα ακροδεξιών ναζιστικών ομάδων μίσους και πολιτικής ανωμαλίας, οι οποίες ομάδες ελέγχονται και καθοδηγούνται από συγκεκριμένα δίκτυα συμφερόντων.
Η χώρα χρειάζεται μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία. Χρειάζεται μια δημοκρατική, προοδευτική διακυβέρνηση που θα δώσει αγώνες ενάντια στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική και στο κυρίαρχο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο, που θα ανακτήσει την πολιτική ισοτιμία της χώρας, που θα απαλλάξει τον τόπο και την ΕΕ από το ΔΝΤ και θα συμβάλει στη θεσμοθέτηση ενός Ευρωπαϊκού νομισματικού μηχανισμού, μιας κοινής τραπεζικής αρχής και μιας κοινά αποδεκτής δημοσιονομικής  πολιτικής με βάση τις πραγματικές δυνατότητες των χωρών-μελών της Ε.Ε..
Χρειάζονται πολιτικές δυνάμεις με αρχές και αξίες που θα τις ασκούν έμπρακτα, που δεν θα αυθαιρετούν απέναντι στα πραγματικά δεδομένα της χώρας, που θα λειτουργούν συλλογικά και δεν θα επιτρέπουν την λειτουργία κανενός μονοπρόσωπου θεσμού, που αποτέλεσε διαχρονικά στη χώρα μας σημαντικό παράγοντα εκτροπής και αυθαιρεσιών. Τα «βοναπαρτικά» πολιτικά συστήματα με συνταγματικό μανδύα που προωθούν ορισμένοι μνημονιακοί κύκλοι, θα πέσουν στο κενό.
Προς αυτή την κατεύθυνση και ύστερα από τη συμμετοχή μας, καθ' όλη αυτή την περίοδο σε κάθε δημοκρατική και προοδευτική δράση, θεωρούμε ότι ήρθε η ώρα και οφείλουμε να συμβάλλουμε στην αναγέννηση του σοσιαλιστικού κινήματος, στην ανασύνταξη των σοσιαλιστικών και προοδευτικών δυνάμεων και στην ίδρυση ενός σοσιαλιστικού κόμματος, δημοκρατικού και προοδευτικού:

• για να συμβάλλουμε στην ήττα αυτής της πολιτικής
• για την  ανάκτηση της κυριαρχίας και της ισοτιμίας της χώρας,
• για την δημοκρατική λύση και για την προοδευτική έξοδο από την κρίση
• για την λαϊκή κυριαρχία,
• για τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και
• για την κοινωνική απελευθέρωση.

Κόμμα αυτόνομο και αυτοτελές που θα λάβει μέρος στις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις. Πολιτική δύναμη χωρίς εξαρτήσεις, έξω από τα δίκτυα αντί-λαϊκών συμφερόντων και με δεσμούς με την ελληνική κοινωνία
Τόσο η παρούσα περίληψη  όσο και  το αναλυτικό σχέδιο διακήρυξης αρχών και θέσεων που θα ακολουθήσει, θα αποτελέσουν το πλαίσιο διαβούλευσης και συζητήσεων σε όλη τη χώρα μέσα από συνδιασκέψεις, συναντήσεις, συσκέψεις και διαδικτυακή επικοινωνία.
Οι καιροί των μυημένων παρήλθαν. Όλοι και όλες ισότιμα και ανεξάρτητα από ιδιότητες, θα συνυπογράψουμε τη διακήρυξη που θα αποτελέσει  το ξεκίνημα για το Ιδρυτικό Συνέδριο. Τον Νοέμβριο θα προχωρήσουμε στη διενέργεια του Ιδρυτικού Συνεδρίου, ιδεολογικού, πολιτικού, προγραμματικού.
Επιδίωξη μας είναι να λάβουν μέρος σε αυτές εργαζόμενοι, νέες και νέοι, αγρότες, επαγγελματίες, επιστήμονες, άνθρωποι της τέχνης, της παιδείας και της υγείας, εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης καθώς και επαγγελματικών, συνεταιριστικών,  συνδικαλιστικών, κοινωνικών και οικολογικών οργανώσεων.
Στην ιστορική αυτή περίοδο για τη χώρα, κάθε Δημοκράτης, κάθε Σοσιαλιστής, κάθε Προοδευτικός πολίτης έχει βαρύτερη ευθύνη, που θα τιμά τη συμμετοχή του, τους μικρούς και μεγάλους αγώνες που όλοι από κοινού δώσαμε.
Είναι στο χέρι μας να οδηγήσουμε σε ελπιδοφόρα πορεία τη χώρα.
Έχουμε τη δυνατότητα ως λαός και ως χώρα να βαδίσουμε σε μια δημοκρατική και προοδευτική λύση, με σχέδιο και προοπτική.
Με γνώση, συνέπεια, αξιοπιστία. Θέλουμε και μπορούμε.

Για την  Πρωτοβουλία Ίδρυσης Σοσιαλιστικού κόμματος.

Στέφανος Τζουμάκας

Email: socialistparty.gr@gmail.com

Site: www.socialistparty.gr