Τι τραγούδι να σου πω;

Γιάννης Κυφωνίδης 

Για πολλούς ανθρώπους στον χώρο της δουλειάς μου αισθάνομαι χαρά που τους γνώρισα, που συνεργάστηκα μαζί τους. Ελάχιστοι όμως είναι αυτοί που η γνωριμία μαζί τους είναι μία ευλογία. Σίγουρα ένας από αυτούς ήταν (είναι) ο Φίλιππος Συρίγος. Άνθρωπος αψύς, δύσκολος, αλλά ταυτόχρονα πατρικός, προστατευτικός αν θεωρούσε ότι έκανες καλά τη δουλειά σου. Είχε αυταρχικά το δικαίωμα να σε μπινελικώσει ως συνεργάτη, αν θεωρούσε ότι κάπου είσαι φάουλ, αλλά οι απέξω δεν το είχαν. Αν κάποιος το έκανε, τον έπαιρνε και τον σήκωνε. Η φωνή του σταματούσε τα πάντα. Ήξερε αυτός να κρατήσει τα μπόσικα, συνήθως καθόλου ευγενικά, αλλά σιχαινόταν τους αυτόκλητους κατήγορους κάποιου εκ των συνεργατών του.

Μέχρι το 2008 που αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε στο συνδρομητικό κανάλι, η εικόνα του με δυσκόλευε να σχηματοποιήσω άποψη γι’ αυτόν. Τραχύς, ξεροκέφαλος, απότομος, αλλά και άνθρωπος που δεν φοβόταν τίποτα και κανέναν. Όλοι μας στις παρέες λέμε τη γνώμη μας για ορισμένα θέματα και είμαστε καυστικοί, αλλά η διαφορά είναι ότι ο Φίλιππος την έγραφε. Μας έκανε κοινωνούς της άποψής του και λέγαμε: «Χαρά στο κουράγιο του». Έλεγε και έγραφε δημόσια όσα δεν είχαμε το σθένος να πούμε εμείς οι υπόλοιποι. Παρά λίγο μάλιστα να το πληρώσει αυτό όταν τον μαχαίρωσαν πριν από λίγα χρόνια. Κι όμως, δεν πτοήθηκε, συνέχισε. Και τον έβλεπα στο γραφείο και αρχίσαμε να μιλάμε για δουλειά, να βρίσκουμε κώδικες επικοινωνίας (απαραίτητα τα μπινελίκια). Κι όσο πιο πολύ τα έβρισκε μαζί σου, τόσο πιο πολύ απότομος ήταν. Την ίδια στιγμή όμως συμβουλευτικός, επικοινωνιακός σε πολλά πεδία, συζητήσιμος μέχρι εκεί που δεν παίρνει, αλλά δογματικός στις αρχές του.

Άνθρωπος με λόγο και γραπτό που είχε γωνίες, απεχθανόταν το σιδέρωμα ακόμα και στις διαπροσωπικές επαφές του. Ό,τι ήθελε το έλεγε ξερά, ορθά, κοφτά. Τόσο απλά, όσο και το αντίο του.

Αντίο, Φίλιππε…

http://www.protagon.gr