«Εθνική εσωστρέφεια». Της Μαρίας Τριαντοπούλου

Μπορεί και να είναι ιδέα μου αλλά όσο προχωρούν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια και η χώρα βυθίζεται στην ύφεση και ο κόσμος νιώθει τσακισμένος και αδικημένος από τα μέτρα λιτότητας, τόσο αυξάνονται και οι «παράπλευρες απώλειες» της κρίσης. Αυτή τη στιγμή η χώρα βιώνει καταστάσεις ακραίες, ενίοτε βάρβαρες και τρομαχτικές και σίγουρα πρωτόγνωρες, για τους περισσότερους τουλάχιστον. Η σκέψη της ημέρας από τη Μαρίας Τριαντοπούλου

Η καθημερινότητα μας κατακλύζεται από εξελίξεις, προβλέψεις, θεωρίες, υποσχέσεις που μας βομβαρδίζουν από όλες τις μεριές και σε όλα τα μέτωπα. Η Τρόικα που πάει κι έρχεται, τα νέα μέτρα, η Χρυσή Αυγή, η ΕΡΤ, οι απεργιακές κινητοποιήσεις, οι καθημερινές αλλαγές στο φορολογικό, η ραγδαία αύξηση της ανεργίας συνδυάζονται με τον φόβο για το μέλλον και την αβεβαιότητα για το τι θα μας ξημερώσει την επαύριο.

Είναι φυσικό μια τέτοια συνεχιζόμενη κατάσταση να έχει, εκτός από τις ορατές και αναμενόμενες συνέπειες, και πολλές άλλες, ίσως όχι τόσο εξόφθαλμα προφανείς όσο η οικονομικές και κοινωνικές ,αλλά, σημαντικές μολαταύτα. Όταν ο άνθρωπος περνάει τόσο δύσκολα, όταν δεν ξέρει από που θα πληρώσει το ενοίκιο, το ρεύμα ή το χαράτσι, όταν σκέφτεται το μέλλον των παιδιών του με αγωνία ή τα γηρατειά που έρχονται ζοφερά το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το εδώ και τώρα, ο αγώνας για επιβίωση. Μοιάζει με έναν τρόπο η χώρα ολόκληρη να είναι κάπως έτσι σαν να την «κλείνουν οι δυό μαύρες Συμπληγάδες». Είμαστε όλοι τόσο στραμμένοι προς τα μέσα, τόσο πνιγμένοι «στα δικά μας» που ουσιαστικά δεν έχουμε καιρό ή περιθώριο για τίποτα άλλο. 

Σπάνια πια, εκτός αν γίνει κάποια βιβλική καταστροφή σαν αυτήν στις Φιλιππίνες, ασχολούνται τα ειδησεογραφικά δελτία ή και η διαδιχτυακή ενημέρωση με τα διεθνή νέα. Ή μάλλον σπάνια τα διεθνή νέα ενδιαφέρουν τόσο ώστε να αναπαραχθούν στο ιντερνετ ή να σχολιαστούν και να αναλυθούν όπως κάποτε. Και όμως συμβαίνουν συνταρακτικά γεγονότα, στην Συρία, στο Ιράν, στην Τουρκία, στο Βιετνάμ. Και πιο κοντά στην Πολωνία και στη Βουλγαρία. Και εμείς τα ακούμε βιαστικά, τα διαβάζουμε πλαγίως για να γυρίσουμε στα καθ’ημάς. Στα δικά μας προβλήματα, στις δικές μας καταιγιστικές εξελίξεις, στη δική μας εγχώρια δυστυχία. 

Και αυτό είναι μια απώλεια. Μια «παράπλευρη απώλεια» της κρίσης, της λιτότητας, του εκχυδαϊσμού του δημόσιου διαλόγου, της μονόπλευρης ενημέρωσης, του φόβου. Και έτσι αντί να είμαστε ενεργοί και συνειδητοποιημένοι πολίτες του κόσμου, με πολυπολιτισμική κοινωνική αντίληψη και ενεργή πολιτική θέση στα διεθνώς τεκταινόμενα  γινόμαστε ολοένα και πιο εσωστρεφείς, ολοένα και πιο απομονωμένοι. Οι τραγικά δύσκολες καταστάσεις που ζούμε δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια. Και όπως καθημερινά γινόμαστε φτωχότεροι σε τόσα άλλα, πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά, έτσι περιχαρακονόμαστε και στα εντός.  Αυτό, όπως τόσα άλλα, δεν μπορεί να μας βγει σε καλό.

http://tvxs.gr/