Νέα μέτρα για το 2015 σε όλους, λέει η κυβέρνηση, για να βγούν τα λεφτά για ενστόλους και δικαστικούς

Εναλλακτικά μέτρα που θα καλύπτουν τη δημοσιονομική «τρύπα» που προκαλούν οι δικαστικές αποφάσεις με τις οποίες κρίθηκαν «αντισυνταγματικές και μη εφαρμοστέες» οι περικοπές από την 1η Αυγούστου 2012 στις αποδοχές των ένστολων εν ενεργεία και συνταξιούχων (στρατιωτικών, αστυνομικών, λιμενικών και πυροσβεστών) αναζητεί η κυβέρνηση.

Δημοσίευμα της "Ημερησίας", αναφέρει ότι το οικονομικό επιτελείο σχεδιάζει να καλύψει το νέο δημοσιονομικό κενό περίπου 700 εκατ. ευρώ που «ανοίγουν» οι δικαστικές αποφάσεις με μέτρα - παρεμβάσεις που θα γίνουν τόσο στους ένστολους όσο και τους υπόλοιπους φορολογούμενους.

Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας, έχουν ήδη πραγματοποιηθεί οι πρώτες συσκέψεις των νομικών υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών με το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, προκειμένου να αξιολογηθεί το σκεπτικό της απόφασης του ανωτάτου δικαστηρίου.

Αυτή τη στιγμή εκτιμάται ότι για φέτος μπορεί να αποφευχθούν νέα μέτρα εάν υπερκαλυφθούν οι στόχοι του προϋπολογισμού, αλλά τα μόνιμα μέτρα που θα πρέπει να υιοθετηθούν για το 2015 και μετά υπολογίζονται σε 200 εκατ. ευρώ, μόνο από τις αποφάσεις για τους ένστολους. Εάν στο ποσό αυτό προστεθεί και το κόστος για τους δικαστικούς, τότε αυξάνεται στα 270 εκατ. ευρώ.

Τα μέτρα για τους ένστολους

Για την κάλυψη της δημοσιονομικής τρύπας που προκύπτει μόνον από τους ένστολους, σύμφωνα με πληροφορίες η κυβέρνηση εξετάζει:

- Να επανακαθορίσει από μηδενική βάση το μισθολόγιο των ένστολων, αναδρομικά από την 1η Αυγούστου 2012, ώστε οι συνολικές αποδοχές τους να είναι μεν υψηλότερες από αυτές που προέκυψαν με βάση τον νόμο 4093/2012, αλλά ταυτόχρονα να εξακολουθούν να είναι χαμηλότερες από τα επίπεδα στα οποία βρίσκονταν μέχρι τον Ιούλιο του 2012. 

Η λύση αυτή συναντά δυο δυσκολίες:

Η πρώτη αφορά στο μέρισμα ύψους 37 εκατ. ευρώ που έλαβαν περίπου 75.000 ένστολοι, με κριτήριο τις μηνιαίες αποδοχές τους, που δεν έπρεπε να ξεπερνούν τα 1.500 ευρώ. Εάν οι αποδοχές των ένστολων αποκατασταθούν σε υψηλότερα επίπεδα, τότε χιλιάδες ένστολοι θα πρέπει να επιστρέψουν το μέρισμα, επειδή οι αποδοχές τους θα υπερβούν το όριο των 1.500 ευρώ.

Η δεύτερη αφορά στις μισθολογικές προαγωγές, οι οποίες είχαν «ξεπαγώσει» ως αντίβαρο στις περικοπές που έγιναν το 2013, με βάση τον νόμο 4093/2012. Όπως επισημαίνουν στελέχη του οικονομικού επιτελείου, η όποια αναπροσαρμογή των αποδοχών προς συμμόρφωση με την απόφαση του ΣτΕ θα πρέπει τώρα να γίνει με βάση τους νέους βαθμούς των ένστολων στους οποίους αντιστοιχούν υψηλότεροι βασικοί μισθοί από αυτούς του Αυγούστου του 2012 (κάποιοι πρόλαβαν και πήραν μέχρι και δύο βαθμούς). 

Το γεγονός αυτό πολλαπλασιάζει το ετήσιο κόστος για το μισθολόγιό τους, με τους πρόχειρους υπολογισμούς να ανεβάζουν το κονδύλι κατά τουλάχιστον 60 εκατ. ευρώ. Στο υπουργείο Οικονομικών θεωρούν ότι οι ενισχύσεις αυτές θα συμψηφιστούν κατ' αναλογία με τις επιστροφές που δικαιούνται βάσει των αποφάσεων του ΣτΕ.

- Να λάβει κάποιο μέτρο που θα αφορά συνολικά όλους τους φορολογούμενους, ώστε να καλύψει το υπόλοιπο κενό που δημιουργείται. Αρμόδιοι παράγοντες αναφέρουν ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή πρόθεση να εξευρεθούν οι πόροι από τις ίδιες επαγγελματικές κατηγορίες, όποτε η κυβέρνηση θα πρέπει να στραφεί σε μέτρα που θα πλήξουν τους υπόλοιπους πολίτες, χωρίς να είναι ακόμα ξεκάθαρος ο τρόπος (από το σκέλος των εσόδων ή των δαπανών και πώς ακριβώς).

Σε βάθος χρόνου τα αναδρομικά

Εκτός από το δημοσιονομικό κόστος, που για τους δικαστικούς και τους ένστολους μόνο υπολογίζεται σε 270 εκατ. ευρώ, από τις δικαστικές αποφάσεις για την επιστροφή των αναδρομικών περικοπών που υπέστησαν οι δύο αυτές επαγγελματικές κατηγορίες προκύπτει και ένα χρηματοδοτικό κενό.

Η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει περίπου 600 εκατ. ευρώ (100 εκατ. ευρώ για τους δικαστικούς και άλλα 500 εκατ. ευρώ για τους ένστολους) για να καταβάλει τα αναδρομικά. Σε αυτό το σκέλος εξετάζεται η τμηματική και σε βάθος χρόνου εξόφλησή τους και θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό το πώς ακριβώς θα γίνει από το εάν επιτευχθεί και φέτος μεγαλύτερο του προβλεπόμενου πρωτογενές πλεόνασμα.

Όσον αφορά, δε, στο πότε θα ξεκινήσει το Δημόσιο να συμμορφώνεται με τις αποφάσεις του ΣτΕ για τους ένστολους, από το οικονομικό επιτελείο επισημαίνουν ότι οι φετινές εκτιμώμενες δημοσιονομικές επιδόσεις επιτρέπουν την κάλυψη ενός μέρους του κόστους, χωρίς να κρύβουν τον προβληματισμό τους για την επόμενη χρονιά, για την οποία το Μεσοπρόθεσμο προβλέπει επί του παρόντος «κενό» 911 εκατ. ευρώ.


 
Άνεμος Αντίστασης

Δραματικά επίκαιρη: Η απολογία του Νίκου Καζαντζάκη το 1925

Η απολογία του Νίκου Καζαντζάκη στην ανακριτική αρχή του Ηρακλείου, που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 1925, δεν αποτελεί μόνο ένα έξοχο πολιτικό κείμενο αλλά είναι και δραματικά επίκαιρη σήμερα, την εποχή της κρίσης. Μιας εποχής που η σύγχιση, οι πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις αλλά και αντιφάσεις στον πολιτικό λόγο κυριαρχούν.

Παρακάτω, παραθέτουμε ένα τμήμα της διάσημης “απολογίας του Καζαντζάκη”

1- Πιστεύω ότι το σύγχρονον αστικόν καθεστώς κατέστη ανίκανον να ρυθμίσει τας συγχρόνους ανάγκας και ανησυχίας του κοινωνικού συνόλου.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ.-Στηρίζεται εις την άνισον κατανομήν του πλούτου, εις την ασύστολον εκμετάλλευσιν των εργαζομένων τάξεων υπό αρπακτικής ισχυρώς ωργανωμένης κεφαλαιοκρατίας.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΣ.-Η ολοένα καταρρέουσα ηθική βάσις εις τας σχέσεις μεταξύ των ατόμων, παραλύει οιανδήποτε, εντός του αστικού καθεστώτος, προσπάθειαν όπως στηριχθή επί ηθικών αρχών ατομική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή των ανθρώπων.

ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ.-Η σχεδόν καθολική έλλειψις κάθε ενδιαφέροντος δια τα κοινά, ή σχεδόν αποκλειστική εξυπηρέτησις της αρχούσης τάξεως υπό της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, εις βάρος της μεγίστης πλειονοψηφίας του λαού, καθιστά ανεπαρκή και επιπολαίαν οιανδήποτε αλλαγήν προσώπων ή θεσμού.

Ταύτα πάντα θεωρώ συμπτώματα της παρακμής μιας τάξεως. Η αστική τάξις απέδωκεν-και εις θαυμαστήν ποσότητα και ποιότητα-ό,τι ηδύνατο εις την σκέψιν, εις την τέχνην, εις την επιστήμην, εις την πράξιν. Επάλαισεν εναντίον της προηγούμενης της Φεουδαλικής ιδεολογίας, ενίκησεν, εδημιούργησεν, εξετέλεσεν τον προορισμόν της-αρχίζει ν’ αποσυντίθεται και να βαίνει εις εξαφάνισιν.

Τοιούτος υπήρξε πάντοτε ο ρυθμός της ιστορίας. Μια τάξις, εκάστοτε εναλάσσουσα-οι βασιλείς, οι ευγενείς, οι αστοί-γεννάται, παλαίει, νικά, δημιουργεί, και εξαφανίζεται. Και άλλη τάξις την διαδέχεται, διαγράφουσα και αυτή, εις την πάροδον των αιώνων, την ιδίαν μοιραίαν τροχιάν.

Ζώμεν, ακλονήτως πιστεύω, το τέλος μιας κοινωνικής τάξεως, της αστικής.

ΙΙ- Ποία τάξις θα την διαδεχθή; Η τάξις των εργαζομένων-είτε εργάται είνε ούτοι, είτε αγρόται, είτε πνευματικοί παραγωγοί.

Η τάξις αύτη διήλθε προς ενός ήδη αιώνος, το πρώτον στάδιον της πορείας της, καθ’ ό προσεπάθει να εξεγείρη τις τας τάξεις των αστών το αίσθημα της φιλανθρωπίας και δικαιοσύνης, υπέρ των πεινώντων και αδικουμένων και ικέτευεν εξ ονόματος υψηλών ηθικών αρχών, να βελτιωθούν οι όροι της ζωής.

Ταχέως όμως σαφώς αντελήφθη ότι η πάλη των τάξεων είνε νόμος ιστορικός, αναπόφευκτος και όπως τα άτομα ούτω και οι λαοί, ούτω και αι κοινωνικαί τάξεις, διατρέχουν μοιραίως τα στάδια της γεννήσεως, της ακμής και της φθοράς.

Ουδεμία τάξις έμενε δια παντός εις την εξουσίαν. Η αστική τάξις θ’ ακολουθήση και αυτή, τον απαράγραπτον φυσιολογικόν νόμον και τότε η τάξις των εργαζομένων μοιραίως θα την διαδεχθή.

Η επίγνωσις αύτη κατέστη η αφετηρία μιας νέας όλως βαθυτέρας, αντιλήψεως των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων της τάξεως των εργαζομένων. Αντελήφθη δια πρώτην φοράν ότι χρέος έχει να οργανωθεί, να μορφωθή, να διατυπώση ωρισμένον πρόγραμμα, αφού είνε κεκλημένη, από ιστορικήν ανάγκην αργά ή γρήγορα να διαδεχθή την άρχουσαν σήμερον αστικήν τάξιν.

Τοιουτοτρόπως συγάσσονται, συνειδητά πλέον, αναγκασμέναι από τον ιστορικόν ρυθμόν, τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα.

Τον ρυθμόν τούτον επετάχυνεν απροσδοκήτως ο εκραγείς παγκόσμιος πόλεμος. Ο πόλεμος ούτος μετέβαλε την ψυχικήν ατμόσφαιραν του κόσμου ότι θ’ απήτει γενεά ολόκληρος δια να γίνη καταληπτόν έπειτα από την φοβεράν ταύτην δοκιμασίαν της ανθρωπότητος, αμέσως όχι μόνον γίνεται ιδέα αντιληπτή, αλλά και αγωνίζεται να μετουσιωθή εις πράξιν.

Η ψυχική αύτη μεταπολεμική αγωνία η οξεία συναίσθησις πως είνε ανάγκη πλέον να εξευρεθή μια λύτρωσις από την οικονομικήν αυτήν κοινωνικήν πολιτικήν και πνευματικήν αθλιότητα, αποτελεί σήμερον την Μεγάλην παγκόσμιον Πραγματικότητα.

ΙΙΙ- Απέναντι της Μεγάλης ταύτης παγκοσμίου Πραγματικότητος, έχομεν την Μικράν πραγματικότητα την καθαρώς τοπικήν της Ελλάδος.

Ποία είνε η Ελληνική αύτη πραγματικότης και ποία κατ’ ανάγκην ανακύπτει η σχέσις μεταξύ της Μεγάλης και της Μικράς Πραγματικότητας;

Μόνον εάν σαφώς απαντήσωμεν εις το ερώτημα τούτο θα ημπορέσωμεν ν’ αντιληφθώμεν το σύγχρονον ημών χρέος ως Ελλήνων και ως ανθρώπων.

Εις την Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη εις τόσην οξύτητα και έντασιν όσον εις άλλους βιομηχανικώς ή πνευματικώς περισσότερον προηγουμένας χώρας, η σαφής διαγραφή της πάλης των τάξεων. Εν τούτοις, σήμερον, με τα μέσα της συγκοινωνίας, με τα βιβλία, με τας εφημερίδας, με τας διαλέξεις, με την εργατικήν παγκόσμιον αλληλεγγύην, με την φοβεράν και γονιμωτάτην πείραν του μακροχρονίου πολέμου, μία Ιδέα δεν δύναται να εντοπισθή εις μίαν χώραν, αλλά υπερπηδά ταχύτατα τα σύνορα και διατρέχει όλην την γην.

Δια τούτο, είτε θέλομεν είτε μη, είτε είμεθα ώριμοι είτε μη, η παγκόσμιος αύτη Ιδέα, η οποία εις πολλάς ήδη χώρας ήρχισε να μεταβάλλεται εις τεραστίαν δύναμιν-θα παρασύρη και την Ελλάδα, χωρίς να την περιμένει να ωριμάση Βιομηχανικώς ή πνευματικώς. Η μικρά τοπική πραγματικότης θα παρασυρθή από την Μεγάλην.

Ποίον λοιπόν είναι το χρέος μας; Πιστεύω βαθύτατα ότι το χρέος των δυνάμενων να έχωσιν επίδρασιν εις τον τόπον μας, είτε επί του πεδίου της σκέψεως είτε επί του πεδίου της δράσεως είναι τούτο:

Να προσαρμόσωμεν την μικράν μας Πραγματικότητα εις την Μεγάλην. Πώς; Μορφώνοντες, φωτίζοντες τον λαόν, τονώνοντες τας ανωτέρας ηθικάς Αρχάς που απομένουν ακόμη, καταδεικνύοντες όχι μόνον πλέον τα δικαιώματα, αλλά και τας υποχρεώσεις άς έχει μία τάξις ήτις μέλλει ν’ αναλάβη ευθύνας.

Μόνον εάν τοιουτοτρόπως προπαρασκευάσωμεν τον λαόν, θα είμεθα εις θέσιν, όταν θα έλθη η μοιραία κρίσιμος στιγμή, να προσαρμόσωμεν την σημερινήν παγκόσμιον ορμήν προς αναδημιουργίαν με τας ιδιαιτέρας συνθήκας του τόπου μας, με την ειδικήν ψυχολογίαν της ιστορίας και του λαού μας.

Ο αγών, όπως τον αντιλαμβάνωμαι, δεν είναι απλώς οικονομικός. Η οικονομική χειραφέτησις είναι μόνον μέσον προς ψυχικήν και πνευματικήν χειραφέτησιν του ανθρώπου. Δεν ζητούμεν ν’ ανατρέψωμεν την θρησκείαν, την οικογένειαν, την Πατρίδα, αλλά να δώσωμεν ανώτερον, βαθύτερον περιεχόμενον εις την θρησκείαν, εις την οικογένειαν, εις την Πατρίδα.

Ολοι, όσοι πονούμεν τον άνθρωπον, έχομεν χρέος α) να μην ανεχώμεθα πλέον την αδικίαν και την ανηθικότητα της συγχρόνου κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής β) να διασώσωμεν και να τονίσωμεν το δικαίωμα, το οποίον έχει ο λαός να θέλη να βελτιώση την θέσιν του. Και όχι μόνον το δικαίωμα αλλά και την δύναμιν να υψώση το επίπεδον της όλης ζωής του.

Σκοπός μας είναι να δημιουργήσωμεν μίαν ανωτέραν ηθικήν, να φέρωμεν δικαιοσύνην εις τον κόσμον, να δώσωμεν βαθυτέραν έννοιαν εις την αρετήν, εις την τιμήν, εις την ανθρωπότητα.

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

http://denpaeiallo-xylok.blogspot.gr/
 

Ερκος οδόντων

Του Στάθη

Τι λέτε, μωρέ; Σε ποιους απευθύνεσθε; στους καρκινοπαθείς, που τους στέλνετε στον θάνατό τους, όταν τους εξαναγκάζετε να περιμένουν τρεις και τέσσερις και πέντε μήνες για να κάνουν τις (απολύτως επείγουσες) χημειοθεραπείες τους; 

Σε ποιους μιλάτε, μωρέ; στα χιλιάδες παιδιά που ντρέπονταν στο σχολείο επειδή πεινούσαν; Σ’ αυτά που κατέβαζαν το κεφαλάκι τους χαμηλά ή σε εκείνα που ζαλίζονταν και σωριάζονταν λιπόθυμα;

Σε ποιους μιλάτε, μωρέ, με τα σούσι να τρέχουν απ’ το στόμα σας; Ποια «οικονομία έσωσες» (καθώς με θράσος δηλώνεις), κύριε Στουρνάρα; εκείνων που τρέχουν στα συσσίτια; εκείνων που κλείνονται στο σπίτι τους αποκαμωμένοι και παραιτημένοι; Εκείνων που πηδάνε απ’ τα παράθυρα;

Σε ποιους μιλάτε, μωρέ, χωρίς αιδώ και σέβας; σε αυτούς που «δεν αντέχει η οικονομία σας»; Σε αυτούς που θα τους βουτήξετε το σπίτι; Σε αυτούς που παγιδεύσατε στην ανεργία, στην ανημπόρια και τη μελαγχολία; 

Σε ποιους μιλάτε, μωρέ, κι εκ μέρους ποίων; των φοροφυγάδων, των κατοίκων της λίστας Λαγκάρντ, των λαμόγιων και των μιζαδόρων; Εκ μέρους της διαπλοκής και της διαφθοράς; εκ μέρους ποίων ομιλείτε ατάραχοι και εκ του ασφαλούς, καλά μέσα στην ασυλία σας σφιγμένοι;

Στην κυρία Μέρκελ να μιλάτε! Και στα άλλα σας αφεντικά, δράκους και τοκογλύφους. Αυτούς να γλείφετε και να τους λέτε σεβαστικά, και σαν από έρωτα λιγωμένοι, πως θα φάτε για χάρη τους το έχειν των Ελλήνων κι ό,τι τους απόμεινε, γιαλούς, νερά και ήλιο, τη ΔΕΗ, τα λιμάνια και τους δρόμους, σε αυτούς να μιλάτε δουλικώς κι ευρωλιγούρικα, να τους υπενθυμίζετε ότι τους δώσατε τον ΟΤΕ, την ψυχή σας, τα αποθεματικά των ταμείων, ότι σφάξατε μισθούς για να τρώνε την εργασία μας μπιρ παρά, ότι σφάξατε συντάξεις, ότι ξεφτιλίσατε τα στερνά, χρυσά θα ’πρεπε να ’ναι, χρόνια των βετεράνων και των απόμαχων, για να ’χουν να τρώνε ακόμα πιο πολλά γρόσια και τάλαρα οι σάπιες κοιλιές.

Σε μας να μιλήσετε να πείτε τι; Για τον ΕΟΠΥΥ που αλάλιασε το ΕΣΥ και ήδη χρωστάει 7,7 δισ.; Για την αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στα φάρμακά τους; Για τους τζουτζέδες Υπουργούς που βάζετε παντού για να αποτελειώσουν τα πάντα; Για τους καμποτίνους βουλευτές σας που ψηφίζουν εκ των υστέρων όσα πιο πριν καταγγέλλουν;

Για τη Βουλή που την έχετε μετατρέψει σε χαλκείο τροπολογιών, σε τυπογραφείο νόμων κατά διαταγήν του Δ’ Ράιχ, για το Σύνταγμα που το έχετε ατιμάσει, για ποια απ’ όλα τα έργα σας να μας μιλήσετε και να μας πείτε τι; Σε ποια γλώσσα; της προπαγάνδας, του Οργουελ, του Κάφκα, του δελτίου των ειδήσεων των οχτώ στο Mega;

Σε ποιους μιλούν τα αποξεφτελισμένα παπαγαλάκια σας; σε λωτοφάγους; Πόσα ψέματα, δοκησισοφίες και σοφιστείες νομίζετε ότι μπορούμε να φάμε ακόμα; Πόσα Ζάππεια και success story και «σκίζω τα μνημόνια» (για να υπογράψω καινούργια), πόσες κουτοπονηριές και νέα μέτρα νομίζετε ότι μπορούμε να καταναλώσουμε; 

Πότε θα ντραπείτε για τις ραδιουργίες που σκαρώνετε με τις τράπεζες για να φάνε του φτωχού τ’ αρνί και το σπίτι τα funds-γύπες, αυτά που πετάνε πάνω απ’ το τεμαχισμένο σώμα της χώρας; Σε ποιους μιλάτε, χωρίς να ακούτε τη βοή της οργής για τα χαράτσια που συνεχίζετε να χώνετε, για τους φόρους που μπήχνετε, για τη δυστυχία που προκαλείτε; Σαν μαύρη πανούκλα απλώνεται το έργο σας στη χώρα και μπαίνει από σπίτι σε σπίτι. Ξέρετε πόσα μαγαζιά έχετε κλείσει; Ξέρετε πόσα, ελάχιστα, μαγαζιά που ανοίγουν στη θέση τους είναι μελλοθάνατα;

Σε ποιους μιλάτε, ρε, και τι λέτε, εσείς που ξεχαρβαλώσατε την εκπαίδευση και «μαθαίνετε» τους νεότερους να μιλάνε με πενήντα όλες κι όλες λέξεις; Με πενήντα λέξεις, ω εσείς εγκληματίες! Που πουλάτε ακόμα και τον Τύμβο των Σαλαμινομάχων - αν υποψιαζόσασταν ότι οι τάφοι των γονέων σας είχαν μέσα φράγκα, θα τους ξεθάβατε.

Μιλάτε γλώσσα ανίερη. Που δεν σέβεται τις καθαρίστριες, που νομίζει ότι το Σύνταγμα είναι εγκύκλιος του Χαρδούβελη, μιλάτε γλώσσα σαλτιμπάγκων για να μας πείτε πόσο στεναχωρήθηκε ο Αδωνις που στενοχώρησε τον Πρωθυπουργό, μιλάτε με το ρέκασμα της μητριάς που στέλνει τον ανθό μας απόπαιδα στην ξένη, μιλάτε με την ψυχή και το μυαλό του Βενιζέλου, που δεν τα ανέχεται ούτε η κόλαση, μιλάτε στα θύματά σας, αυτούς που δουλεύουν και δεν ξέρουν αν θα πληρωθούν, σε αυτούς που πληρώνονται με ένα κομμάτι ψωμί, σε αυτούς που δουλεύετε με ένα «κοινωνικό μέρισμά» αφού πρώτα τους έχετε ληστέψει και θα τους ξαναληστέψετε. Α να χαθείτε.

Ξεδιάντροποι, κρυμμένοι πίσω από το φουστάνι του νόμου περί Ευθύνης Υπουργών, βρωμίζετε αυτήν τη χώρα πιάνοντας λακριντί με τη Χρυσή Αυγή, ενώ ταυτοχρόνωςτραγουδάτε τον εθνικό ύμνο της υποτέλειας στους Γκαουλάιτερ, τον ύμνο της Ζήμενς και του Λαϊκού Στρατού της Κίνας άμα λάχει, αν από κει θα προέκυπταν μίζες και «δουλειές» με φούντες.

Μιλάτε, αλλά η φωνή σας σβήνει. Σιγά-σιγά ακούγεται ο συριγμός του φιδιού που κρύβεται πίσω της. Ολο και λιγότεροι ακούνε τη φωνή σας, όλο και περισσότεροι ακούνε τον συριγμό σας. Ετσι θα συνέβαινε. Διότι όσο μιλούσατε, δεν ακούγατε κανέναν. Μάχαιραν δώκατε, μάχαιραν θα λάβετε.

Δεν ακούγατε γόον και σπαραγμό, θλίψη κι αγωνία, αντιθέτως γαβγίζατε απειλές κι εκβιασμούς, γενίτσαροι με τους Ελληνες, ραγιάδες με τους Φράγκους. Τώρα ξέρετε ότι έρχεται το τέλος και με μεγάλες φωνές πάλι θα μιλάτε, θα σκούζετε και θα βρυχάσθε, μπας και κρατήσετε υπό το κράτος του φόβου για το χειρότερο κάποιους για τους οποίους χειρότερους από σας δεν μπορεί να βρει ούτε ο Πλούτωνας στον Κάτω Κόσμο πάρεξ τους Εκατόγχειρες του Κακού.

Φωνάξτε λοιπόν, ουρλιάξτε διαταγές ή τραυλίστε γαλιφιές, υποκρισίες και ξόρκια. Τυλιγμένες με τα φίδια των έργων σας οι λέξεις σας. Δηλητηριώδεις κι αυτές.

Φάγατε φαΐ απ’ τα πιάτα των παιδιών.

Κάνατε την Ελλάδα σφαγείο των Ελλήνων.

Διαπράξατε τα έσχατα. Κι όσα ήδη σας στοιχειώνουν, απλήρωτα δεν θα μείνουν.

http://www.enikos.gr/

Τα Χημικά της Κρήτης και το Κράτος των Αθηνών.

Του Καθηγητή Δρ. Γ.Ζουγανέλη

Έχω βαρεθεί να μιλάω για αυτό το θέμα. Δεν έχει νόημα. Το κράτος των Αθηνών με την επιτηδευμένη συμπεριφορά του διαχωρίζει τη Κρήτη από την υπόλοιπη επικράτεια. 

Επί μήνες εγώ και άλλοι συνάδελφοι από την Ελλάδα αναφερόμαστε στα Χημικά που θα κάνουν το γύρο της Κρήτης λόγω της κίνησης των θαλασσίων επιφανειακών ροών της Ανατολικής Μεσογείου σε περίπτωση ατυχήματος στο πλοίο-παγίδα που λέγεται Cape Ray. Ακόμη δεν εδόθη απάντηση για τη περιοχή 24

Μέχρι στιγμής κανείς δεν ξέρει επακριβώς το είδος και τη ποσότητα των τοξικών που θα “εξουδετερωθούν” με υδρόλυση πάνω στο πλοίο. Αν το ήξεραν θα μπορούσαν να εκτιμήσουν την αύξηση της τοξικότητας του θαλασσίου ύδατος αλλά και του κρέατος κάποιων ψαριών που θα επιβάρυνε το ατύχημα. Αν ήξεραν τη θέση του πλοίου την ώρα του ατυχήματος θα γινόταν αποκλεισμός της αλίευσις σε περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου προς την οποία θα εκινούντο τα ρεύματα, αν γίνει ατύχημα. Αυτές οι μελέτες δεν γίνονται σε μια μέρα.

Αυτό που θα έπρεπε να γίνεται ήδη, είναι τακτικές αναλύσεις για τοξικότητα σε ψάρια και οργανισμούς του βυθού - όχι μόνο στο νερό – σε συγκεκριμένες περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου (όχι σε ένα σημείο και βάθος αλλά σε πολλά και διαφορετικά σημεία και βάθη και κατά τακτά χρονικά διαστήματα) αλλά και μετρήσεις φασμάτων από δορυφόρο ή δορυφόρους (που θα παρακολουθούν τη μεταβολή των οπτικών ιδιοτήτων της επιφάνειας της θάλασσας από τον ουρανό).

Αντί αυτού στη Κρήτη, το έχουν ρίξει στο τραγούδι και στη ρακή, Ευτυχισμένος λαός…

Δεν είναι δυνατόν να μιλούν για μυστικότητα οι Αμερικανοί, όσον αφορά τη θέση του πλοίου αφού το Cape Ray είναι πλοίο ορατό στα radar, όπως και μια έκρηξη πάνω σε αυτό. Άρα ο ισχυρισμός περί μυστικότητας καταρρίπτεται. Κάτι άλλο πρόκειται να γίνει πάνω στο Cape Ray και οι Αμερικανοί δεν θέλουν να το δει κανείς.

Η κυβέρνηση του κράτους των Αθηνών είναι σαν το ΑΕΠ, συνεχώς συρρικνούται.

Ακολουθεί μια φωτογραφία από δορυφόρο που δείχνει τη θέση μιας πετρελαιοκηλίδας στις ακτές του Λιβάνου, από διαρροή σε κάποιες αποθήκες εργοστασίου στις ακτές του. (πριν και μετά το συμβάν).

Ακολουθεί άλλη μια φωτογραφία που δείχνει κατ’αναλογία τη θέση της πετρελαιοκηλίδας στο κόλπο του Μεξικού, που σχηματίσθηκε μετά τη διαρροή πετρελαίου από το τρυπάνι που έκανε εξόρυξη σε βάθος πάνω από 2,000 μέτρα.

Βλέπετε λοιπόν πως ένας δορυφόρος μπορεί να βοηθήσει στη παρακολούθηση του Cape Ray και να επιτρέψει στη κυβέρνηση των Γρόθων των Αθηνών να λάβουν γρήγορες αποφάσεις άν και όταν συμβεί κάτι (φανερά ή κρυφά).

Αν συμβεί ατύχημα έχουν ληφθεί μέτρα για να μη φάει κανείς τοξικά; Όχι. Στην κυβέρνηση ξέρουν τί μέτρα θα πάρουν; Yπάρχει πρόβλεψη; Ένα γράμμα στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου καλό είναι να υπάρχει.

Ελπίζω να μη δούμε ένα προμελετημένο έγκλημα που θα κάνει κακό στον τουρισμό της Κρήτης και θα προκαλέσει μεγάλο ρήγμα στην οικονομία της χώρας.

 
zcode-gr.blogspot.jp

 

Ρεαλιστικός ριζοσπαστισμός, ο νέος δρόμος προς τον σοσιαλισμό

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί να διαπραγματεύεται στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο την εθνική υπόσταση της χώρας και του ελληνικού λαού έχοντας πίσω της τα συντρίμμια 5-7 ετών εφαρμογής της βιοπολιτικής του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και την εκθεμελίωση του όποιου παραγωγικού ιστού διαθέτει η Ελλάδα, με το τραπεζικό και ασφαλιστικό σύστημα  διαλυμένα, μικρή σημασία θα έχουν τα όσα σπουδαία και σημαντικά γράφτηκαν και ειπώθηκαν στην ΚΕ μετά τη στρατηγική νίκη στις τριπλές εκλογές του Μαΐου. Εκείνο που θα έχει σημασία θα είναι το μέγεθος της νίκης που θα έχει οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και η ενεργός συμπαράταξη του λαού στην απελευθερωτική αντεπίθεση υπό την αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση. 

Όσο πιο γρήγορα συμβεί αυτό, τόσο μικρότερες θα είναι οι στρατηγικές ζημιές που θα έχει υποστεί η πατρίδα και ο λαός. Δυστυχώς, στις 26 δεν έφυγαν και τώρα μπαίνουμε στην φάση της «τελικής λύσης», δηλαδή της οριστικής καθυπόταξης του φρονήματος και της πλήρους εκποίησης των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας. Η επόμενη μάχη της αποτροπής εκλογής πρόεδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή είναι αβέβαιη. Βέβαια, είναι προφανές ότι όσοι βουλευτές συγκροτήσουν την πλειοψηφία των 180 θα πρέπει να ξέρουν πως στο εξής θα ανήκουν στους  βαστάζους των μνημονιακών πολιτικών…

Πως αισθάνεται το 23%

Οι ψηφοφόροι που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση και σε κόμμα εξουσίας  ανήκουν κυρίως στον  ευρύτερο ιδεολογικό χώρο της πατριωτικής, σοσιαλιστικής μη κομμουνιστικής αριστεράς και της εαμικής παράδοσης, με μίκρο και μεσοαστικό ταξικό πρόσημο. Οι ψηφοφόροι αυτοί έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί και επιδιώκουν την υλοποίηση της μεγάλης αλλαγής που εκκρεμεί από το 1945, το 1974 και η οποία δυστυχώς όταν παρουσιάστηκε η ιστορική ευκαιρία το 1981 δεν ευδοκίμησε, διότι έγιναν σοβαρά αλυσιδωτά λάθη. Οι ψηφοφόροι αυτοί είχαν στηρίξει τις αλλαγές που ευαγγελιζόταν το ΠΑΣΟΚ για να βρεθούν εγκλωβισμένοι στις νεοφιλελεύθερες επιλογές της πράσινης νομενκλατούρας. Ως εκ τούτου έχουν την πολιτική εμπειρία της βαθειάς απογοήτευσης και της προδοσίας. Γι΄ αυτό και οι πολίτες αυτοί δεν κρύφτηκαν στο κόμμα-καταφύγιο του ΚΚΕ, αλλά αποτόλμησαν να εμπιστευτούν και πάλι το καινούργιο και το ανατρεπτικό, δηλαδή την προσπάθεια συγκρότησης μιας νέας αριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ και με αρχηγό ένα ευφυή νέο άνθρωπο που μαθαίνει και εξελίσσεται συνεχώς.

Υπό το πρίσμα αυτής της οπτικής και το βάρος του ασφυκτικού περιβάλλοντος, ένας σκεπτόμενος ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ από το «νέο» 23% που προστέθηκε στο παραδοσιακό 4%, έχει να παρατηρήσει και να σκεφτεί πολλά. Κατ΄ αρχήν, ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να είναι πολύ πιο μπροστά από το κόμμα που δυσκολεύεται να αντιληφθεί  την πραγματικότητα και τα νέα του καθήκοντα. Η κοινωνικο-πολιτική εμβέλεια του λόγου του αποδυναμώνεται δραματικά από την κομματική εσωστρέφεια, σε σημείο που ουκ ολίγοι να αναρωτούνται ακόμη «αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει πράγματι να κυβερνήσει» ή «αν προτιμάει να του συμβεί αργότερα, το 2016». Βέβαια, η ομιλία του Τσίπρα στο Ηράκλειο, η τελευταία πριν τις ευρωεκλογές, ήταν μια ομιλία εθνικής ηγεσίας και η ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Βαρουφάκη, ήταν μια θαρραλέα και ξεκάθαρα ριζοσπαστική στρατηγική πολιτικού ρεαλισμού, τόσο με όρους εσωτερικού μετώπου, όσο και με όρους ευρωπαϊκούς και γεωπολιτικούς. Αυτές οι δύο ομιλίες δείχνουν ξεκάθαρα κάποιον που έχει ταχθεί στην ανατροπή και στην ανάγκη της αριστερής ριζοσπαστικής διακυβέρνησης. Καμία αμφισημία, καμία ιδεοληψία, καμιά ενδοσκόπηση. Οι δύο αυτές ομιλίες του Τσίπρα οριοθετούν ένα νέο δρόμο προς τη δημοκρατία και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως «ρεαλιστικός ριζοσπαστισμός».

Το κόμμα όμως; Οι ψηφοφόροι αντιλαμβάνονται την απόσταση Τσίπρα – κομματικών, όσο και τις προσωπικές στρατηγικές. Αποτέλεσμα ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μοιάζει να είναι ο μόνος που έχει συναίσθηση της πολιτικής συγκυρίας και του μηνύματος των εκλογών. Το μήνυμα των εκλογών ήταν ξεκάθαρα ευρωπαϊκό και ταυτόχρονα ανατρεπτικό, δηλαδή, ακόμη πιο μακριά από το Σχέδιο Β΄ και πολλαπλώς «εαμικό» με την ιστορική έννοια της πατριωτικής κοινωνικής συμπαράταξης.  

Από τις συνιστώσες στις τάσεις

Δυστυχώς ένα χρόνο μετά το ενοποιητικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, για το 23%, η οργανωτική, λειτουργική και κυρίως ιδεολογική ενότητα παραμένει ζητούμενο και η διαδικασία ομογενοποίησης έχει παγώσει. Και το χειρότερο, οι περισσότεροι από το 23% αντιλαμβάνονται πως οι άλλοι τους βλέπουν σαν φιλοξενούμενους. Η ψυχική ένωση δεν έχει συμβεί, ούτε μπορεί να συμβεί σε επίπεδο βουλευτών. Το ζήτημα είναι πολύ πιο βαθύ και δραματικά ουσιαστικό. Οι συνιστώσες έγιναν τάσεις που σαφώς είναι μια σοβαρή εξέλιξη, αλλά αποτελεί πολυτέλεια σε αυτή τη φάση. 

Η εισήγηση της Πολιτικής Γραμματείας στην Κεντρική Επιτροπή αποτέλεσε μια καλή  προσπάθεια ενίσχυσης της εσωτερικής ενότητας. Όμως, τις τελευταίες ημέρες πολλοί ψηφοφόροι ανακάλυψαν εκτός από την Αριστερή Πλατφόρμα και τους 53! Τι καινούργιο είναι αυτό; … Αλλά και την διασπασμένη (;) Σοσιαλιστική Τάση. Το κείμενο των 5 πασοκογενών βουλευτών είχε την καλύτερη ανάλυση και ίσως ήταν μάλλον το πιο γόνιμο. Αλλά κι αυτοί λειτούργησαν πατερναλιστικά, παραμερίζοντας και αγνοώντας επιδεικτικά την 11μελή τους Γραμματεία, κάτι που έκαναν βέβαια και οι άλλοι δύο (Μητρόπουλος, Τεμπονέρας). 

Σε ότι αφορά την Αριστερή Πλατφόρμα, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι μαξιμαλιστικές προγραμματικές θέσεις όταν δεν υποστηρίζονται από στιβαρές ρεαλιστικές επεξεργασίες που να πείθουν την κοινωνία, καταλήγουν σε επικίνδυνες θρησκευτικές ιδεοληψίες τύπου ΚΚΕ. Σε ότι αφορά την οργανωτική αναβάθμιση του κόμματος, αυτή πρέπει να διαθέτει υψηλούς βαθμούς ευελιξίας, όχι μόνο για να ξεπερνά τις αγκυλώσεις της κομματικής γραφειοκρατίας, αλλά να εκφράζει την αντιεξουσιαστική νοοτροπία των νέων. Οι νέοι δεν θέλουν καπελώματα, ούτε μαθήματα για τους κλασικούς. Στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, ο μέσος όρος ηλικίας δεν αντιστοιχούσε με το μέσο όρο ηλικίας των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Με δυο λόγια, πρώτα πρέπει να πάψεις να ξενερώνεις τους νέους και μετά να προσπαθήσεις να τους φέρεις μέσα.

Οι λίστες των υποψηφίων ήταν δραματικά στενές και οι οργανωτικές ανεπάρκειες εμφανείς. Έτσι, δεν είναι μόνο ότι χάθηκε μια ευκαιρία ανοίγματος προς τα κοινωνικά στελέχη της ευρύτερης συμπαράταξης και μια οργανωτική αποκέντρωση, αλλά είναι και ότι ο κομματισμός, ο συντηρητισμός και η αδυναμία εφαρμογής του ριζοσπαστισμού στην πράξη που δεν μπόρεσαν να κρυφτούν. Την ώρα που το σύστημα αμπαλάρει τους ανεξάρτητους βουλευτές σε κόμμα για να εκβιάσει την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, την ώρα που 260.000 επιπλέον επιχειρήσεις βρίσκονται μπροστά στο αδιέξοδο, την ώρα που ο Σόιμπλε κόβει την υπουργοποίηση του καθηγητή Οικονομίδη, την ώρα που ο Αντ. Σαμαράς αυξάνει τον αυταρχισμό και το ξεπούλημα μπαίνει στην τελική φάση, ο προβληματισμός «πατριωτική, δημοκρατική συμπαράταξη» ή «αριστερή κυβέρνηση» μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου. Αυτά είναι πολυτελή διλήμματα της περιόδου της αφασίας. 

Τα κριτήρια της αξιοπιστίας

Συνεπώς, εμείς οι ψηφοφόροι, αντιλαμβανόμαστε, όσο και η Αριστερή Πλατφόρμα,  τους πολιτικούς κινδύνους. Όμως, η πολιτική έχει ρίσκα και οι ηγεσίες είναι για να τα αποφεύγουν και οι τάσεις για να χτυπάνε τις καμπάνες. Στις μάζες δεν μπορείς να ζητάς πιστοποιητικό φρονήματος, αλλά στα πρόσωπα μπορείς να διαλέξεις α λα καρτ. Δηλαδή, δεν γυρίζεις την πλάτη σε ψηφοφόρους που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, επειδή η Μιλένα έγραψε ένα άρθρο που λέει «είμαι διαθέσιμη». Περιμένουμε να δούμε πως θα εφαρμοστεί στην πράξη το κάλεσμα της Πολιτικής Γραμματείας: «να παραμερίσουμε τις υπαρκτές, αλλά δευτερεύουσες σε σχέση με τη συγκυρία διαφορές μας, σε όλες και σε κάθε μια ξεχωριστά, στις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, της οικολογίας, στους αριστερούς σοσιαλιστές, στις λαϊκές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Σε όλους όσοι συνειδητοποιούν ότι πρώτιστο καθήκον, τώρα, είναι να αποτρέψουμε την καταστροφή». 

Σύντροφοι, μην έχουμε αυταπάτες. Αυτά που λέει ο Αλέξης, ο Παναγιώτης και ο καθένας έχουν την σημασία τους. Όμως τη δουλειά θα την κάνουν τα εκκαθαριστικά σημειώματα, ο ενιαίος φόρος ακινήτων, οι κατασχέσεις και το νέο κούρεμα των συντάξεων…Εκεί, δυστυχώς, καραδοκούν κι άλλοι.

http://www.koutipandoras.gr/

Συναγερμός στους χρήστες e -banking εξαιτίας κακόβουλου λογισμικού που «αδειάζει» τραπεζικούς λογαριασμούς

Το καμπανάκι του κινδύνου κρούει η Διεύθυνση της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και εφιστά την προσοχή σε όσους χρησιμοποιούν e -banking λόγω κακόβουλου λογισμικού, που στοχεύει στην παράνομη πρόσβαση του τραπεζικού τους λογαριασμού (Banking Malware).

Το επικίνδυνο κακόβουλο λογισμικό έχει τη δυνατότητα να υποκλέπτει τα ηλεκτρονικά στοιχεία πρόσβασης του e-banking (username, password, κτλ), αλλά και να «συλλέγει» τα δεδομένα της κίνησης του δικτύου του χρήστη (sniff network traffic), υποκλέπτοντας ευαίσθητα δεδομένα και των υπολοίπων χρηστών που είναι συνδεδεμένοι σε αυτό.

Ονομάζεται «EMOTET» και εξαπλώνεται γρήγορα μέσω μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Στον χρήστη αποστέλλεται μήνυμα (e-mail), το οποίο τον ενημερώνει για κάποια μεταφορά ποσού, που έγινε στο τραπεζικό του λογαριασμό και το οποίο περιέχει σύνδεσμο (link) για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την επίμαχη τραπεζική μεταφορά. Μόλις ο χρήστης πατήσει στο σύνδεσμο (link), που περιέχεται στο μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αρχίζει η διαδικασία εγκατάστασης του κακόβουλου λογισμικού, εν αγνοία του χρήστη.

Το κακόβουλο λογισμικό έχει την ικανότητα να παρακάμπτει ακόμα και την ασφαλή σύνδεση HTTPS (Hypertext Transfer Protocol Secure). Το γεγονός αυτό, θέτει σε μεγαλύτερο κίνδυνο την υποκλοπή των ηλεκτρονικών στοιχείων εισόδου στο e-banking, καθώς οι χρήστες θεωρούν ότι πραγματοποιούν τις online τραπεζικές τους συναλλαγές με ασφάλεια.

Οι πολίτες, που λαμβάνουν μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με παρόμοιο περιεχόμενο καλούνται να μην ανοίγουν τους συνδέσμους, ούτε να κατεβάζουν τα αρχεία που περιέχονται σε αυτά. Σε κάθε περίπτωση, συστήνεται σε κάθε χρήστη η επιβεβαίωση των συναλλαγών μέσω του τραπεζικού του ιδρύματος. Κατ' αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται η ορθότητα του μηνύματος ηλεκτρονικού ταχυδρομείου πριν προχωρήσει σε περαιτέρω ενέργειες.

Επιπλέον, σε περίπτωση που ο χρήστης «πατήσει» τον σύνδεσμο σε παρόμοιο μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, το οποίο έχει επιβεβαιωθεί για την πλαστότητά του, συστήνεται η επανεγκατάσταση του λειτουργικού συστήματος.

http://www.koutipandoras.gr/

Η κυβέρνηση ξεπουλάει: Στο σφυρί και το 55% του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος

Με αμείωτο ρυθμό συνεχίζει το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου η κυβέρνηση Σαμαρά που βάζει πωλητήριο και στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Το Μέγαρο Μαξίμου προωθεί ένα σχέδιο προκειμένου να ικανοποιήσει τους Κινέζους που θέλουν να το αγοράσουν αλλά και τους Καναδούς που κατέχουν το 40% των μετοχών.

Το μοντέλο που προκρίθηκε προβλέπει την πώληση του πλειοψηφικού μεριδίου από την πλευρά της κυβέρνησης, γεγονός που σε πρώτη φάση ικανοποιεί την κινεζική πλευρά, σύμφωνα με την «Καθημερινή».

Οι Κινέζοι ξεκαθάρισαν στην ελληνική κυβέρνηση ότι ενδιαφέρονται για την πλειοψηφία των μετοχών του αερολιμένα και φυσικά το μάνατζμεντ της επιχείρησης. Πραγματικός στόχος της κινεζικής πλευράς είναι ο έλεγχος του 100% των μετοχών του αεροδρομίου.

Στο επιχειρηματικό σχήμα που θα διεκδικήσει την αγορά του αεροδρομίου, μετέχουν: η Shenzhen Airport και η επενδυτική εταιρεία Friedmann Pacific Asset Management (FPAM), ενώ αναμένεται ότι θα συμμετάσχει μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες της Κίνας και ένα επιπλέον κινεζικό επενδυτικό κεφάλαιο (fund).

Αναμένεται να συμμετάσχει κάποια Κινεζική Ένωση Επιχειρήσεων (enteprise association), τη δραστηριότητα των οποίων προωθεί και ενθαρρύνει η κινεζική κυβέρνηση. Εκτός όμως των Κινέζων και των Καναδών ενδιαφερομένων, λέγεται ότι επαφές με το ΤΑΙΠΕΔ για την αποκρατικοποίηση του αεροδρομίου έχει πραγματοποιήσει και μια εταιρεία από τη Νέα Ζηλανδία.

Την έγκρισή της για να πωληθεί η πλειοψηφία των μετοχών του «Ελευθέριος Βενιζέλος» έδωσε και η καναδική PSP Investments. Με βάση την Συμφωνία Μετοχών του 1996, καμία εναλλαγή μετόχων στο αεροδρόμιο δεν μπορεί να γίνει χωρίς την συναίνεση όλων των μετόχων. Η ελληνική πλευρά, αυτό το δικαίωμα απεμπόλησε όταν μεταβιβάστηκε το 40% των μετοχών του ΔΑΑ από τη Hochtief AG στην καναδική PSP Investsmens.

Για να συναινέσουν οι Καναδοί στην προτεινόμενη μορφή αποκρατικοποίησης, αποφασίστηκε να συμπεριληφθεί και η επέκταση της διάρκειας της σύμβασης παραχώρησης, η οποία λήγει το 2026.

http://www.koutipandoras.gr/

Να δανειστούμε από την Κίνα;

Της Μίκας Ιατρίδη
Σε τί δίκαιο και με ποιους όρους συζητά η κυβέρνηση δανεισμό απ την Κίνα;

Από το 1974 μέχρι το 2010 δεν υπήρξε ούτε μία χρονιά που η ελληνική οικονομία να μην κριθεί ως έχουσα προβλήματα, άλλοτε μεγαλύτερα και άλλοτε μικρότερα. Πόσο μάλλον που στο διάστημα αυτό των τεσσάρων, σχεδόν, δεκαετιών η χώρα βρέθηκε αντιμέτωπη με μία σειρά κρίσεων, πετρελαϊκών, διεθνών, ευρωπαϊκών, πολιτικών, νομισματικών, τραπεζικών και άλλων.

Στις δεκαετίες ’70 και ’80 η Ελλάδα κατατασσόταν στα «Λιγότερο Αναπτυγμένα Κράτη» και θεωρούνταν μία «φτωχή, ευρωπαϊκή χώρα» η οποία προς τα τέλη του ’80 είχε, ήδη, υπερβολικό χρέος και έλλειμμα. Στην αυγή της δεκαετίας του ’90 η χώρα χτυπήθηκε από τη σφοδρή ευρωπαϊκή κρίση και την παγκόσμια ύφεση, οι οποίες και οδήγησαν στην ελληνική κυβέρνηση συνεργασίας σε μία προσπάθεια να αντιμετωπιστούν τα οικονομικοπολιτικά προβλήματα που είχαν προκύψει.

Ακολούθησε η άνοδος και η βίαιη πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο θάνατος Παπανδρέου και η αντικατάσταση του από τον κ. Σημίτη, η φούσκα και το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, η είσοδος στο ευρώ και η ταχύτατη ανατίμηση του κόστους ζωής, η καταστροφική σπατάλη των Ολυμπιακών Αγώνων, η απογείωση της τιμής του ευρώ έναντι του δολαρίου και η μείωση της ελληνικής ανταγωνιστικότητας, η εκτόξευση των τιμών των εμπορευμάτων που οδήγησε το πετρέλαιο και τα τρόφιμα σε τιμές ρεκόρ, το ξέσπασμα της αμερικανικής κρίσης ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων, η διεθνής τραπεζική και τελικά η παγκόσμια οικονομική κρίση.

Κόντρα σε όλα τα παραπάνω εμπόδια και με εξαίρεση τον κρυφό δανεισμό Σημίτη, η Ελλάδα μπόρεσε στις τέσσερις αυτές δεκαετίες να δανειστεί από τις αγορές κεφαλαίων στο ελληνικό δίκαιο και χωρίς να χρειαστεί ως αντάλλαγμα να δεσμεύσει κρατική περιουσία και μελλοντικά έσοδα του κράτους από φόρους.

Πράγματι, το 2010, περίπου το 99% του ελληνικού χρέους υπαγόταν στο ελληνικό δίκαιο και ήταν ελεύθερο από νομικά βάρη ενώ στο 1% του δανεισμού σε ξένο δίκαιο δεν συμπεριλάμβανε καμία ύποπτη νομική ρήτρα, πάντα με εξαίρεση το swap Σημίτη.

Η σύμβαση δανεισμού που συνόδευσε το πρώτο Μνημόνιο άλλαξε αυτήν την πρακτική δεκαετιών και για πρώτη φορά ανάγκασε την Ελλάδα προκειμένου να εξασφαλίσει δανεικά κεφάλαια να ταπεινωθεί ως μία κατακτημένη χώρα, δηλαδή να προβεί σε υποθήκευση της ελληνικής περιουσίας και των μελλοντικών εσόδων από φόρους, να δανειστεί υπό ξένο δίκαιο και να παραδώσει τον έλεγχο της οικονομίας της στους δανειστές της. Η τραγική αυτή εξέλιξη παρουσιάστηκε ως έχουσα το ελαφρυντικό πως έσωζε την Ελλάδα από ακόμη χειρότερες καταστάσεις και ότι αποτελούσε μία λύση ανάγκης με περιορισμένη και απόλυτα προσδιορισμένη διάρκεια, με σκοπό να λειτουργήσει αποκλειστικά και μόνο για όσο οι αγορές κεφαλαίων θα παρέμεναν κλειστές για την Ελλάδα.

Έτσι, το πρώτο Μνημόνιο ήταν μία διακρατική συμφωνία δανεισμού με τη συμμετοχή του ΔΝΤ που, μεταξύ άλλων, λειτούργησε ως ένας μηχανισμός μεταφοράς της Ελλάδας από την περίοδο της «πιστωτικής και οικονομικής ελευθερίας» σε αυτήν την «πιστωτικής και οικονομικής ανελευθερίας», επιτελώντας δύο βασικές διεργασίες:
α) μετατρέποντας το χρέος που μέχρι τότε υπαγόταν στο ελληνικό δίκαιο και ήταν απαλλαγμένο από εγγυήσεις και οποιαδήποτε ιδιαίτερη νομική ρήτρα σε χρέος υπαγμένο στο αγγλικό δικαίου και εγγυημένο με ελληνική περιουσία και μελλοντικά έσοδα από φόρους

β) μεταφέροντας αυτό το χρέος από τους ιδιώτες κατόχους του στα κράτη της ευρωζώνης και στο ΔΝΤ, ώστε ο ιδιωτικός τομέας να ελαφρυνθεί από το ρίσκο μίας ενδεχόμενης πτώχευσης της Ελλάδας και αυτό το ρίσκο να επιβαρύνει την Τρόικα, η οποία και για να προστατευθεί θα αναλάμβανε τον οικονομικό έλεγχο της Ελλάδας μέχρις ότου εξασφαλιστεί η ικανότητα της να αποπληρώνει τα δανεικά μόνη της και χωρίς ιδιαίτερο κίνδυνο για τους κατόχους του χρέους της.

Ο στόχος στο τέλος του δρόμου του Μνημονίου ήταν η έξοδος στις αγορές ώστε να υποκατασταθεί ο μηχανισμός άντλησης δανεικών κεφαλαίων μέσω της δέσμευσης ελληνικής περιουσίας και φόρων από τον κανονικό, προ κρίσης, μηχανισμό που ισχύει για όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, αποδεσμεύοντας την Ελλάδα από ένα μία σύμβαση με οσμή ήττας σε πόλεμο και όχι με άρωμα αλληλεγγύης μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών.

Η αρχική ημερομηνία που, επισήμως, είχε τεθεί ως εναρκτήρια αυτής της διαδικασίας ήταν στο πρώτο με δεύτερο τρίμηνο του 2012. Όμως, η παταγώδης και για πολλούς προδιαγεγραμμένη αποτυχία του πρώτου Μνημονίου ακύρωσε αυτήν την προοπτική και οδήγησε στον ορισμό μίας δεύτερης ημερομηνίας, μέσα στο 2015, που θα προέκυπτε ως αποτέλεσμα της επιτυχίας του δεύτερου Μνημονίου και της αναδιάρθρωσης του χρέους.

Όμως, λίγο πριν τις ευρωεκλογές του 2014 και ενώ η ελληνική κυβέρνηση διαφήμιζε το success story της, προχώρησε σε δανεισμό από τις αγορές με αγγλικό δίκαιο υπογράφοντας νομικούς όρους που εγγυώνται την αποπληρωμή ελληνικών ομολόγων στα χέρια κερδοσκοπικών ιδιωτικών εταιριών με ελληνική περιουσία και έσοδα από φόρους καταστρέφοντας κάθε ελπίδα για μία οικονομική και χρηματοοικονομική απελευθέρωση της Ελλάδας από τους πολεμικούς όρους δανεισμού. Μάλιστα, το υπουργείο Οικονομικών με ειδικό σημείωμα ζήτησε και πέτυχε τη σιωπή πολλών ΜΜΕ και απέκρυψε με σχέδιο από τη Βουλή και τον ελληνικό λαό τη νομική σύμβαση που συνόδευσε την «έξοδο» στις αγορές, θέτοντας ένα προηγούμενο το οποίο από την πρώτη στιγμή υποστήριξα πως θα δέσμευε τη χώρα στις επόμενες προσπάθειες της για ελεύθερο από βάρη δανεισμό.

Όταν προσπάθησα, προεκλογικά, να εξηγήσω αυτήν εξέλιξη δημόσια διαπίστωσα μία έντονη άρνηση μεγάλων ΜΜΕ να την αναπαράγουν. Αναφερόμενη στο θέμα σε συζήτηση σε γνωστή πρωινή εκπομπή καναλιού πανελλήνιας εμβέλειας, είδα, έκπληκτη, τον παρουσιαστή να αναπηδά από την καρέκλα του και όρθιος αλλά και έξαλλος να μου επιτίθεται θέτοντας μου το απίστευτο ερώτημα αν και η Αγγλία, πέρα απ” την Ελλάδα, δανείζεται σε αγγλικό δίκαιο (λες και θα μπορούσε η Αγγλία να δανειστεί στο ελληνικό!), φανερώνοντας πως είτε κάποια μεγάλα ΜΜΕ δεν έχουν κατανοήσει τί ακριβώς συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση είτε πως συνεργούν στο έγκλημα της απόκρυψης της αλήθειας από τον κόσμο.

Φτάνοντας στο σήμερα και στις πρόσφατες δηλώσεις των αξιωματούχων της ελληνικής κυβέρνησης ότι προγραμματίζεται πώληση ελληνικών ομολόγων στην Κίνα, το ερώτημα που τίθεται είναι πολύ απλό: σε ποιο δίκαιο και με ποιους όρους συζητείται να γίνει αυτός ο δανεισμός; Οι πληροφορίες της γράφουσας είναι ότι στις πρώιμες συζητήσεις το αγγλικό δίκαιο και οι επαχθείς νομικές ρήτρες εξελήφθησαν ως δεδομένα.

Σε κάθε περίπτωση αν αυτός ή οποιοσδήποτε νέος, εκτός Μνημονίων δανεισμός, γίνει σε ελληνικό δίκαιο και με τους προ κρίσης όρους τότε θα έχει ενεργοποιηθεί, επιτέλους, ο μηχανισμός μετάφρασης του ελληνικού χρέους από δεσμευμένο με πολεμικές νομικές ρήτρες υποδούλωσης σε δανεισμό ελεύθερου κράτους.

Αν, όμως, ο δανεισμός γίνει στο αγγλικό δίκαιο και στα νομικά πλαίσια αυτού της πρόσφατης «εξόδου» της Ελλάδας στις αγορές, τότε θα σφραγίσει τη δημιουργία ενός καινούργιου μηχανισμού χρηματοοικονομικής υποδούλωσης της χώρας στους όποιους νέους δανειστές της και αυτό θα αποτελέσει την ολοκλήρωση ενός εθνικού εγκλήματος.

Και επειδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης δείχνουν να μην έχουν, ούτε αυτά, κατανοήσει το πόσο σημαντικό είναι αυτό το θέμα για το μέλλον της χώρας, μέσα από αυτό το άρθρο κάνω μία πρόσκληση σε όσους βουλευτές – ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας – θέλουν να συνδράμουν στην ανάδειξη του και την αποκάλυψη της αλήθειας στο λαό, να συνυπογράψουν και να καταθέσουν μαζί μου μία σχετική ερώτηση στη Βουλή, γνωρίζοντας πως θα έχουν στη διάθεση τους από τη γράφουσα όλα τα στοιχεία που χρειάζονται.

* Η Μίκα Ιατρίδη είναι ανεξάρτητη Βουλευτής

ipolitics.gr

Ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα, Σταύρο;

Του Στέλιου Κούλογλου
Μερικές φορές, η στατιστική είναι αποκαλυπτική. Πάρτε για παράδειγμα τον εναρκτήριο λόγο του ηγέτη του Ποταμιού στο συνέδριο του κόμματος: η αριστερά κριτικάρεται 10 φορές και αν προσθέσει κανείς και τέσσερις αναφορές στον "αριστερό λαϊκισμό", φθάνουμε στις 14. Στη δεξιά ο Σ. Θεοδωράκης αναφέρθηκε 7 φορές κριτικά, δηλαδή τις μισές από την αριστερά, αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι οι αναφορές στην κυβέρνηση: η τελευταία μνημονεύεται μόνο 3 φορές, εκ των οποίων καμία δεν αφορά την σημερινή κυβερνητική πολιτική.

Η πρώτη αναφορά γίνεται για τις κυβερνητικές "λαϊκίστικες κορώνες" μετά τον ανασχηματισμό, η δεύτερη αφορά την "αναίρεση της μεταρρύθμισης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση" και στην τρίτη κριτικάρονται "αρκετοί από τους νέους υπουργούς της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου" επειδή αναπαράγουν τον "αριστερό λαϊκισμό".

Μισό λεπτό. Το να θέλει κανείς να οριοθετηθεί περισσότερο προς τα αριστερά του, αν προς τα εκεί παρά προς τα δεξιά κινδυνεύει να χάσει μέλη ή οπαδούς, έχει μια πολιτική λογική. Αλλά με την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ; Τις μέρες που πραγματοποιείται το ιδρυτικό Συνέδριο του κόμματος η κυβέρνηση παραδίδει τον στρατηγικό τομέα της ενέργειας στα ιδιωτικά συμφέροντα, ετοιμάζεται να βγάλει στο σφυρί τις παραλίες και να κόψει ξανά τις συντάξεις. Αφού προηγουμένως, επειδή δεν υπήρχε δήθεν κοινοβουλευτικό έργο, έκλεισε την Βουλή την οποία συστηματικά υποβαθμίζει κυβερνώντας με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

Πρόκειται για την πιο καταστροφική ακροδεξιά πολιτική(για την ακροδεξιά στροφή του Μαξίμου όπως και για την Χρυσή Αυγή δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά στην ομιλία)στα 40 χρόνια από την μεταπολίτευση του 1974. Ομως από την ΔΕΗ μέχρι την ακροδεξιά,για κανένα από τα παραπάνω φλέγοντα θέματα δεν έγινε η παραμικρή νύξη στην κεντρική ομιλία ενός κόμματος που στην Ευρωβουλή εντάχθηκε στους Σοσιαλιστές και Δημοκράτες.

Σύμφωνοι, όπως τονίστηκε στην ομιλία, "η πρώτη πράξη του ελληνικού δράματος" ήταν η δολοφονία του Καποδίστρια ενώ "μετά από λίγα χρόνια ηττήθηκαν και οι τολμηρές πολιτικές του Χαρίλαου Τρικούπη και του Ελευθέριου Βενιζέλου" με αποτέλεσμα να μας "κατατρέχουν ακόμη και σήμερα τα προβλήματα που γεννήθηκαν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας". Μήπως όμως εκτός από τον Μωάμεθ τον Β' τον Πορθητή, φταίνε και οι Σαμαράς-Βενιζέλος που κυβερνούν αυτή τη χώρα;

http://tvxs.gr/

Η άνοδος του νομισματικού φασισμού

Ίσως να έχετε συχνά αναρωτηθεί γιατί «ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς» μοιάζει να έχει αποτύχει, παρά την καθολική διαβεβαίωση από οικονομολόγους και πολιτικούς ειδήμονες, ότι λειτουργεί όπως προβλέπεται και η διαίσθησή σας δεν είναι σωστή. 

Ο Καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς έχει γίνει πια ένα εργαλείο του παρελθόντος. Στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς έχει αντικατασταθεί από κάτι που είναι πραγματικά η αντι-ελεύθερη αγορά και η οποία εκφράζεται αντι-καπιταλιστικά. Η εκτροπή λειτουργεί σε κοινή θέα.

Ξεκινώντας κάποια στιγμή γύρω στο 1970 στις ΗΠΑ αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος του «ελεύθερου κόσμου», είχαν αρχίσει να αποκλίνουν από τον παραδοσιακό «καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς» για κάτι διαφορετικό.

Σήμερα, οι ΗΠΑ και πολλές από τις οικονομίες του κόσμου λειτουργούν κάτω από αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλούμε Νομισματικό Φασισμό: ένα σύστημα όπου τα οικονομικά συμφέροντα ελέγχουν το κράτος για την προώθηση της οικονομικής τάξης. Αυτό είναι αισθητά διαφορετικό από τον παραδοσιακό φασισμό, δηλαδή όταν έχουμε ένα σύστημα που το κράτος και η βιομηχανία συνεργάζονται για την πρόοδο του κράτους.

Ο Νομισματικός φασισμός δημιουργήθηκε και μεταδόθηκε μέσω της Σχολής Οικονομικών του Σικάγου. Συλλογικά έργα του Milton Friedman, αποτελούν τα θεμέλια του νομισματικού φασισμού. Γνωρίζοντας ότι ο όρος «φασισμός», ήταν παγκοσμίως δημοφιλής, ο Friedman και η Σχολή του Σικάγου μεταμφιέζονται σε αυτά τα έργα, όπως «ο καπιταλισμός» και «η ελεύθερη αγορά» για την οικονομία.

Η αρχή του Friedman είναι ότι ο επενδυτής (τα χρήματα για να είναι πιο ακριβές) δεν έχει κάποια υποχρέωση ή καθήκον, σε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε. Η «Αγορά» του Friedman δεν υπόκειται σε κανένα ανθρώπινο πρότυπο της ηθικής, ούτε σε πολιτικούς περιορισμούς ή εθνικά συμφέροντα. Τα χρήματα είναι ελεύθερα να ενεργούν χωρίς όρια ή συμβάσεις. Τίποτα δεν απαγορεύεται, εφόσον η αγορά μπορεί να προσφέρει μια «τιμή εκκαθάρισης».

Η βασική διαφορά μεταξύ του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς του Άνταμ Σμιθ και του «καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς» του Friedman είναι ότι ο δεύτερος προτείνει ένα μοντέλο, που δημιουργεί και διατηρεί το είδος των χωρών του τρίτου κόσμου και Δημοκρατίες της Μπανανίας, χωρίς γεω-πολιτικά σύνορα.

Ο Friedman δεν κάνει διάκριση μεταξύ κάποιας χώρας του τρίτου κόσμου και τη δική του. Η τελική διαφορά είναι ότι o Friedman έχει δημιουργήσει ένα μοντέλο όπου προωθεί την εκμετάλλευση της δικής του χώρας, στην πραγματικότητα κάθε χώρας, προς όφελος του επενδυτή, τα χρήματα πάνω από όλα.

Αυτή η πρακτική έχει ενδυθεί και έναν ιδεολογικό μανδύα και παρουσιάζεται ως ιδεολογία του «καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς» και προσπαθεί να πείσει πως είναι η μέθοδος της οικονομικής σωτηρία του κόσμου.

Όσο απίθανο κι αν ακούγεται, αυτή η ιδεολογία έχει την σχεδόν καθολική υποστήριξη των περισσότερων οικονομολόγων, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των Πανεπιστημίων, της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (Federal Reserve), του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, σχεδόν όλα τα μέλη του Κογκρέσου των ΗΠΑ… και θα λέγαμε πως σήμερα η ιδεολογία του Friedman είναι αποδεκτή, σε κάποιο βαθμό, από σχεδόν όλες τις χώρες του κόσμου. Αλλά τελικά αυτό το εκμεταλλευτικό μοντέλο δεν είναι βιώσιμο σε κάθε επίπεδο, ή για οποιονδήποτε ή σε οποιοδήποτε έθνος.

Η απόλυτη διαφορά μεταξύ της ιδεολογίας του Friedman και του Adam Smith είναι ότι ο πλούτος για τον Smith προέρχεται στην πραγματικότητα από το μερκαντιλιστικό μοντέλο (= εμποριοκρατία). Ο Adam Smith προωθεί την αντίληψη του "ελεύθερου εμπορίου" με στόχο τη βελτίωση των πλεονεκτημάτων του αγγλικού εμπορίου και κατά συνέπεια του ίδιου του κράτους. Ο μερκαντιλισμός βασίζεται στη σχετική ευημερία ενός κράτους έθνους πάνω στο άλλο, δεν είναι η λεηλασία του κράτους και του λαού προς όφελος του ατόμου.

Ο Smith πίστευε στη δύναμη του κράτους και έτσι ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς, όπως τον σχεδίασε ήταν εθνικιστικής φύσεως, δηλαδή καθώς το κράτος-έθνος γινόταν πλουσιότερο, εξυπηρετούσε τους ανθρώπους και τη βιομηχανία. Αυτή η σχέση απαιτούσε κοινές υποχρεώσεις και κοινά οφέλη μεταξύ του κράτους και του λαού.

Ο παραδοσιακός φασισμός, όπως σχεδιάστηκε από τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, είχε μια επιθετική εθνικιστική διάθεση, πίστευαν ότι το κράτος πρέπει να προάγει τη βιομηχανία, ώστε να παρέχει στους ανθρώπους του αξιοπρέπεια και εθνική υπερηφάνεια.

Ο Νομισματικός φασισμός, όπως σχεδιάστηκε από τον Friedman, χρησιμοποιεί τις εξουσίες του κράτους για να θέσει το συμφέρον του χρήματος και την οικονομική τάξη πάνω και πέρα ​​από όλες τις άλλες μορφές, είτε της βιομηχανίας (και τους κατόχους μετοχών) και πάνω από το ίδιο το κράτος. Για τις χώρες του πρώτου κόσμου, τις ονομαζόμενες δημοκρατίες, αυτό επιτυγχάνεται μέσω της άσκησης πιέσεων που αφορούν τη αλλαγή στην νομοθεσία, προς όφελος της οικονομικής κατηγορίας ενός συγκεκριμένου κλάδου. Τελικά αυτές οι ενέργειες υπονομεύουν την κυριαρχία των κρατών.

Ένας ακόμη τρόπος υπονόμευσης των κρατικών συμφερόντων είναι οι διεθνείς νομισματικοί οργανισμοί, όπως, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και άλλοι.

Σε παγκόσμια βάση οι ιδέες του Friedman επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις διεθνείς συμβάσεις σχετικά με τη φορολογία και τη ροή κεφαλαίων με στόχο την απελευθέρωση κεφαλαίων από την υποχρέωση της χώρας υποδοχής ή της χώρας προέλευσης. Οι συμφωνίες αυτές δημιουργούν ουσιαστικά ένα εικονικό έθνος, ή μη-έθνος, των χρημάτων που τελικά δεν έχει καμία σχέση με αυτό που εννοούμε ως κράτος-έθνος.

Το «αόρατο χέρι» του Friedman είναι ελεύθερο να εξαγάγει τον πλούτο της κάθε εταιρείας ή ενός έθνους χωρίς αμοιβαίες υποχρεώσεις.

Ολόκληρες βιομηχανίες έχουν εδώ και πολύ καιρό εξαφανιστεί. Ο νομισματικός φασισμός του Friedman αναζητώντας «καύσιμα» βάζει φωτιά και καίει την ανώτερη μεσαία τάξη την κατώτερη μεσαία τάξη, τις μικρές επιχειρήσεις, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις αλλά ακόμη και τάξεις του χρηματοπιστωτικού τομέα προσφέρονται ως προσάναμμα στο θεό του χρήματος. Πρόσφατα δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι της ανώτερης μεσαίας τάξης και κατώτερων βαθμίδων βρίσκονται χωρίς ουσιαστική δουλειά και με σκοτεινές προοπτικές.

Η μόνη λογική άμυνα για τους ανθρώπους είναι να καταγγέλλουν παντού την ιδεολογία του Friedman, σε όλες τις δημόσιες συζητήσεις της πολιτικής και ακαδημαϊκής κοινότητας, και να διατυπώνουν τουλάχιστον τις αληθινές αρχές του Adam Smith.

Είμαστε στο τέλος της ανθρώπινης εξέλιξης, αφού έχουμε γίνει κινητή περιουσία. Είμαστε στην υπηρεσία των ατόμων με τα χρήματα, που το μόνο που επιδιώκουν είναι περισσότερο χρήμα. Το μέλλον είναι ζοφερό.

Το μακροπρόθεσμο προβλέψιμο αποτέλεσμα είναι μια απότομη πτώση σε μια πολύ σκοτεινή Νομισματική Φεουδαρχία.

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΛΟΗΓΟΣ - denpaeiallo-xylok.blogspot.gr