Μα πόσα κανάλια στο φάσμα πια;

γράφει η Μαρίνα Μποκάτου

Μέχρι στιγμής η ενασχόλησή μου με το φάσμα ψηφιακών συχνοτήτων δεν ήταν ιδιαίτερη.

Αρχισα να χωνεύω τι ακριβώς σημαίνει ψηφιακή τηλεόραση με την προετοιμασία για το πέρασμα στην ψηφιακή εποχή στη Γαλλία.

Οπου η πρόσκληση για τους παρόχους περιεχομένου έγινε πριν ετοιμαστεί η ψηφιακή πλατφόρμα για τη μετάδοση. Εκεί, βέβαια, που το κατάλαβα πραγματικά ήταν όταν χρειάστηκε ν’ αγοράσω αποκωδικοποιητή για τη σούπερ-ντούπερ τηλεόρασή μου 44 ιντσών, η οποία δεν είχε ενσωματωμένο ψηφιακό δέκτη.

Με τη φασαρία που έγινε στη Βουλή κατά τη συζήτηση του νόμου για την αδειοδότηση των καναλιών, είπα να ξαναδιαβάσω λίγο.

Το κύριο επιχείρημα της αντιπολίτευσης ήταν ότι δεν χρειάζεται άδειες γιατί το φάσμα είναι απεριόριστο. Εκεί κόλλησα.

Αφησα κατά μέρος την πολιτική και βυθίστηκα στην τεχνολογία. Και άντε να βρεις τεχνικό να τα εξηγήσει, τα ματάκια μου έβγαλα. Σαν τους δικηγόρους και τους γιατρούς, σε τσακίζουν στους τεχνικούς όρους οπότε στο τέλος δεν καταλαβαίνεις τίποτα.

Ωστόσο με τη βοήθεια των φίλων μου μια άκρη την έβγαλα.

Κατ’ αρχάς κατάλαβα ότι το ψηφιακό μέρισμα (οι συγκεκριμένες δηλαδή συχνότητες) χρησιμοποιούνται και από άλλες υπηρεσίες, όχι μόνο από την επίγεια ψηφιακή τηλεόραση (DTT).

Χρησιμοποιούνται, για παράδειγμα, για τη βελτιωμένη ασύρματη ευρυζωνικότητα (wireless broadband), προκειμένου να εξυπηρετηθεί η ταχέως αυξανόμενη ζήτηση για κινητή πρόσβαση στο διαδίκτυο.

Χρησιμοποιούνται επίσης για τη βελτίωση της λήψης εντός των κτιρίων, για να αυξηθεί η κάλυψη αγροτικών περιοχών και επίσης για την εκπομπή τηλεοπτικού σήματος σε φορητές συσκευές (Mobile TV), επιτρέποντας στους χρήστες να δέχονται και να παρακολουθούν πολλαπλά κανάλια.

Επίσης, για την τηλεόραση απαιτείται μεγάλο εύρος αφού μεταφέρει και εικόνα. Ετσι σε μία συχνότητα δεν χωράνε περισσότερα από ένα ή δύο κανάλια υψηλής ευκρίνειας, ανάλογα και με τη συμπίεση του σήματος (στάνταρ ή υψηλή ευκρίνεια).

Κατά δεύτερον στην επίγεια ψηφιακή τηλεόραση ο πάροχος περιεχομένου στέλνει το «περιεχόμενό» του (ροές δεδομένων) στο κέντρο δικτύου του παρόχου δικτύου.

Εκεί ο πάροχος δικτύου πολυπλέκει τις ροές - γι' αυτό και μπαίνει η έννοια τουπολυπλέκτη (mux) - και τις μεταφέρει στα σημεία (κέντρα) εκπομπής.

Με τα υπάρχοντα δεδομένα, ένας δίαυλος μπορεί να εξυπηρετήσει αποτελεσματικά 4 έως 6 πλήρη προγράμματα SDTV (standard definition) ή ένα μόνο πρόγραμμα υψηλής ευκρίνειας HDTV (high definition).

Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τα παραπάνω, όχι με μεγάλη ευκολία, ομολογώ, δυσκολευόμουν να καταλάβω για ποιον λόγο πολλοί βουλευτές επέμεναν συνεχώς ότι μπορούν να εκπέμψουν άπειρα κανάλια.

Μέχρι που ρώτησα κι έναν σύμβουλο στο υπουργείο Πολιτισμού και Επικοινωνίας της Γαλλίας, ο οποίος ήταν στην «ομάδα Ολάντ» που μας επισκέφτηκε, και μου απάντησε στεγνά: «Ω! Μον ντιε, νο!». Τόσο απλά.

Η αλήθεια είναι ότι τον μέσο χρήστη ελάχιστα τον ενδιαφέρει πώς φτάνει ένα οποιαδήποτε σήμα μέχρι αυτόν.

Είτε τηλεόραση είτε τηλεφωνία είτε διαδίκτυο, ο μοναδικός λόγος που έχει ν’ ασχοληθεί μ’ αυτό είναι όταν υπάρχει βλάβη. Και δικαίως.

Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια η τεχνολογία χρησιμοποιήθηκε κυρίως πολιτικά.

Στη μία άκρη του πολιτικού φάσματος εκείνοι που ανακάλυψαν εκ νέου την άμεση δημοκρατία (θεωρία που έφτασε στο απόγειό της με την ανάδυση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης), στην άλλη άκρη εκείνοι που βρήκαν την ευκαιρία να αποκτήσουν νέα τεράστια χρηματικά κέρδη.

Ο ενημερωμένος πολίτης μπορεί να μην ξέρει ακριβώς πώς λειτουργεί η τεχνολογία, αλλά θα πρέπει να είναι ψυλλιασμένος για το πώς τη χρησιμοποιεί η πολιτική.