Όχι στο όνομά μας κύριοι Τσίπρα και Κοτζιά

Η τοποθέτηση Κοτζιά στο υπουργείο εξωτερικών το Γενάρη του 2015 ήταν από εκείνες τις ελάχιστες υπουργοποιήσεις που γέννησαν κάποιες ελπίδες ακόμα και σε όσους δεν έτρεφαν αυταπάτες για την πορεία της κυβέρνησης Τσίπρα- Καμμένου, ιδίως μετά τους προηγούμενους διακοσμητικούς υπουργούς εξωτερικών. Κατά συνέπεια, λίγοι τομείς της κυβερνητικής πολιτικής, τόσο της πρώτης, όσο και της δεύτερης κυβέρνησης Τσίπρα έχουν απογοητεύσει και εξοργίσει τόσο στο χρόνο που πέρασε, όσο η εξωτερική πολιτική: ένα μείγμα πρωτοφανούς ασχετοσύνης, κάκιστης προετοιμασίας των διεθνών εμφανίσεων του πρωθυπουργού και ιστορικά μοναδικής στη μεταπολίτευση ταύτισης της κυβερνητικής πολιτικής όχι μόνο εν γένει με ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς αλλά και με τα πλέον νεοσυντηρητικά στοιχεία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, χαρακτηρίζει την πολιτική των Κοτζιά- Τσίπρα.

Τι να πρωτοαναφέρει κανείς: την εξακολούθηση της μη αναγνώρισης του νόμιμου συριακού καθεστώτος κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και προς όφελος του ιμπεριαλισμού και του καθεστώτος Ερντογάν που προωθούν βίαιες αλλαγές καθεστώτων και συνόρων; Τη μη αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους; τις μυστικές στρατιωτικές συμφωνίες με το Ισραήλ; την πρόσφατη επιδείνωση των σχέσεων με το Ιράν; Τη διακοπή του ανοίγματος προς τη Ρωσία, καθ' υπαγόρευση των ΗΠΑ και την απόλυτη μονομέρεια της εξωτερικής πολιτικής της χώρας; Την υποτακτικότητα στο καθεστώς Ερντογάν και τις απανωτές σφαλιάρες που εισπράττουμε από τους Ευρωπαίους “εταίρους”; την αποχή ή και καταψήφιση σε σειρά ψηφισμάτων στη ΓΣ του ΟΗΕ- πχ. για χρέος, φασισμό κλπ- που έχουν άμεσο θετικό αντίκτυπο για τα συμφέροντα του λαού μας επίσης καθ' υπαγόρευση ξένων δυνάμεων; την επίσκεψη Τσίπρα στην Τουρκία κατά τη διάρκεια της οποίας “άδειασε” πλήρως την κυπριακή δημοκρατία;

Ίσως όμως η είδηση που συμπυκνώνει με τον εμφατικότερο τρόπο, το προαναφερθέν μείγμα ασχετοσύνης, έλλειψης προετοιμασίας και προσχώρησης στο νεοσυντηρητισμό είναι αυτή που μεταδόθηκε, χωρίς να την έχει διαψεύσει η κυβέρνηση ακόμα, σύμφωνα με την οποία ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην Ιερουσαλήμ ως ιστορική πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του. Είναι προφανώς προβληματικό ένας πρωθυπουργός να είναι τόσο ανιστόρητος. Το προβληματικό όμως αυτό στοιχείο οφείλουν οι σύμβουλοί του και ο αρμόδιος υπουργός να το “καλύπτουν” προστατεύοντάς τον από δηλώσεις ή κινήσεις που εκθέτουν τη χώρα διεθνώς. Εκτός και αν δεν πρόκειται περί λάθους αλλά περί μιας ακόμα συνειδητής επιλογής μετατροπής της Ελλάδας σε προκεχωρημένο φυλάκιο του νεοσυντηρητισμού, του νεοφιλελευθερισμού και του ιμπεριαλισμού. Άλλωστε, εδώ και χρόνια ένα περίεργο μείγμα παλιών αριστερών και εθνικιστών έχουν συμμαχήσει στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής, υπό το δήθεν ρεαλιστικό δόγμα που υποστηρίζει ότι η απόλυτη ταύτιση με ΗΠΑ και Ισραήλ- και μάλιστα με μια από τις πλέον εθνικιστικές κυβερνήσεις που είχε ποτέ το Ισραήλ- πρέπει να αποτελέσει το βασικό πυλώνα της εξωτερικής πολιτικής. Δεν έχει υπάρξει η παραμικρή επιβεβαίωση αυτού του δόγματος στην πραγματικότητα. Αντίθετα, η Ελλάδα χάνει πολύχρονες, στενές σχέσεις, μπλέκεται ολοένα βαθύτερα σε τυχοδιωκτικούς σχεδιασμούς και ταυτόχρονα αναγκάζεται να μετατρέπεται σε παθητικό παρατηρητή ή και σε παρακολούθημα του περιφερειακού ιμπεριαλισμού του καθεστώτος Ερντογάν. Ωστόσο, η ίδια αυτή νεοσυντηρητική πολιτική εφαρμόζεται απαρέγκλιτα από όλες τις τελευταίες κυβερνήσεις και κορυφώνεται με το δίδυμο Κοτζιά- Τσίπρα.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να καταλάβουν ότι δε δικαιούνται να ασκούν τέτοια πολιτική στο όνομα του ελληνικού λαού. Όχι στο όνομά μας κύριοι Τσίπρα και Κοτζιά. Ο ελληνικός λαός ξέρει ποιους φίλους έχει και τους τιμά. Και ανάμεσα σε αυτούς πρωταρχική θέση κατέχει ο παλαιστινιακός λαός και το κυρίαρχο παλαιστινιακό κράτος.

Θέμης Τζήμας