Αντιπολίτευση δεν υπάρχει, θα μείνουμε και χωρίς κυβέρνηση;

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Την ώρα που τα φώτα της δημοσιότητας έχουν πέσει πάνω στο φιάσκο της ΝΔ, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη η, σχεδόν αγωνιώδης, έκκληση του πρωθυπουργού για «εθνικό διάλογο» και «στοιχειώδη συνεννόηση» με τα πολιτικά κόμματα και τις κοινωνικές δυνάμεις.

Το είπε μια φορά το πρωί της Παρασκευής στο προεδρικό μέγαρο ενώπιον του Προέδρου Προκόπη Παυλόπουλου. Το επανέλαβε την Κυριακή, μέσω συνεντεύξεων στις εφημερίδες Έθνος και Αυγή (για την ακρίβεια το είπε ταυτόχρονα, επειδή οι συνεντεύξεις στα κυριακάτικα φύλλα δίνονται το αργότερο την Παρασκευή το πρωί).

Μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει αυτήν την «έκκληση» με δύο τρόπους. Πρώτον, να την εκλάβει ως άλλο ένα τέχνασμα του Αλέξη Τσίπρα, τώρα που ήρθε για τον ίδιο και την κυβέρνησή του η ώρα της αλήθειας και των πραγματικών δυσκολιών στη διακυβέρνηση (όλο το προηγούμενο επτάμηνο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το έφαγε με τη «σκληρή διαπραγμάτευση» από τη σκοπιά καταστροφικών ιδεοληψιών, που οδήγησαν στο σημερινό αποτέλεσμα). Δεύτερον, να τη θεωρήσει ειλικρινή, αποδεχόμενος ότι ο Πρωθυπουργός έχει αντιληφθεί το μέγεθος των δυσκολιών και φοβάται ότι σύντομα μπορεί η κυβέρνησή του να βρεθεί  αιωρούμενη στο κενό.

Οι διαβεβαιώσεις -τόσο οι δικές του όσο και του συνεταίρου του Πάνου Καμμένου- ότι η σημερινή πλειοψηφία «είναι σταθερή» και θα φτάσει ως το τέλος της τετραετίας είναι έωλες. Η πραγματική εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Και στα δύο κόμματα του κυβερνητικού στρατοπέδου υπάρχουν βάσιμοι φόβοι ότι αυτή η πλειοψηφία μπορεί σύντομα να μην υπάρχει. Αν οι πλειστηριασμοί οδήγησαν στην απώλεια δύο βουλευτών, πόσο απίθανο είναι οι επερχόμενες οδυνηρές αλλαγές στο Ασφαλιστικό να οδηγήσουν άλλους τρεις εκτός; Και τότε η πλειοψηφία των 151 δεν θα υπάρχει.

Ο κ. Τσίπρας το γνωρίζει και το φοβάται, εξού και οι σημερινές εκκλήσεις για «εθνικό διάλογο». Θέλει να προετοιμάσει το έδαφος με διπλό στόχο:

Αν η κυβέρνηση των σημερινών δύο κομμάτων χάσει την Δεδηλωμένη, να μπορέσει να παραμείνει στηριζόμενη σε άλλο ή άλλα κόμματα. Πρώτος αποδέκτης της πρόσκλησης θα είναι ο Βασίλης Λεβέντης, ο οποίος δεν θα έχει ιδιαίτερη δυσκολία να συμφωνήσει, προσωποπαγές γαρ το κόμμα του. Για το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, καθώς είτε θα την απορρίψουν σε κάθε περίπτωση είτε θα αξιώσουν συγκυβέρνηση με συγκεκριμένες δεσμεύσεις και πρόσωπα. Αλλά αυτό ο κ. Τσίπρας μάλλον δεν θα αντέξει να το αποδεχθεί.

Αν η κυβέρνηση χάσει τη Δεδηλωμένη και δεν μπορέσει να την αναπληρώσει με στήριξη άλλων κομμάτων, να καταλογίσει την ευθύνη σ’ αυτά για όσα θα ακολουθήσουν.

Η χώρα εδώ και δύο μήνες δεν έχει αξιωματική αντιπολίτευση. Και μπορεί να μην έχει για αρκετό διάστημα ακόμα, με τη χαοτική κατάσταση που επικρατεί στη ΝΔ. Παρόλα αυτά, η κατάσταση αυτή δεν ευνοεί την κυβέρνηση και τον κ. Τσίπρα, παρά την περί του αντιθέτου πρώτη ανάγνωση. Ο ίδιος θα προτιμούσε να έχει απέναντί του ένα σταθερό σημείο αναφοράς, για παράδειγμα τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη στη ΝΔ, με τον οποίο είναι πιο εύκολο να βρει πεδίο «στοιχειώδους συνεννόησης».

Η απουσία αντιπολίτευσης αφήνει ήδη τα σημάδια της. Αυτές τις μέρες συμβαίνουν πράγματα που, υπό άλλες συνθήκες, θα είχαν ξεσηκώσει θύελλα. Οι ελληνικές τράπεζες «πουλήθηκαν» σε ξένους με τιμές μετοχών εξευτελιστικές. Το κράτος έχασε την πλειοψηφία και αρκετά δισεκατομμύρια. Και όλα αυτά με κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στην προηγούμενη ανακεφαλαιοποίηση είχε βγει στα κεραμίδια (εδώ).

Εν κατακλείδι: η χώρα δεν έχει αξιωματική αντιπολίτευση (τα μικρότερα κόμματα τα λένε, αλλά δεν ακούγονται, λόγω μεγέθους). Ο κίνδυνος να βρεθεί και χωρίς κυβέρνηση δεν είναι αμελητέος. Κι αν συμβεί (και) αυτό, το δύσκολο καλοκαίρι που πέρασε θα μοιάζει με κήπο της Εδέμ μπροστά στον εφιαλτικό χειμώνα που έρχεται.