Γεμάτος ο τόπος από ίριδες

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Η περιοχή Αγίας Παρασκευής του Λαύκου, Νότιο Πήλιο, είναι περιοχή της ίριδας. Ασπρίζουν τόπους τόπους την περιοχή, τέτοια εποχή, συχνά αγκαλιά με παπαρούνες. Οπότε το κόκκινο μες στο λευκό κάνει την άνοιξη στο Πήλιο να φωτοβολεί. Πρωτομαγιά, ευώδιαζε η διαδρομή μέχρι τη θάλασσα, ολάνθιστη, ακόμα και ανθάκια που έβλεπα πρώτη φορά. Τα σκήπτρα βαστούσαν τα σπάρτα. Γεμάτος ο τόπος και διάχυτο το λεπτό άρωμά τους. Θυμήθηκα κάποτε, που έγραψα γι’ αυτά και το άρωμά τους στην «Ελευθεροτυπία», και από παρανάγνωση, πέρασαν τα ανθισμένα σπάρτα, σπαρτά· ένας τόνος μου ρήμαξε το χρονογράφημα!

Διαβάζω στη Βικιπαίδεια για την ίριδα/φυτό: Γένος αγγειόσπερμων μονοκοτυλήδονων, της τάξης λειριωδών, της οικογένειας ιριδοειδών. Περιλαμβάνει περί τα 100 είδη από πολυετείς πόες στις εύκρατες χώρες (περί τα 20 στην Ελλάδα). Φυτά ριζωματικά, κονδυλόρριζα (βολβοί) με μακρά και στενά φύλλα (σπαθωτά), άνθη πολύχρωμα και πολύσχημα μονομερή ή κατά ταξιανθία σε μακρά στελέχη.

Ομως υπάρχει και η Ιρις/Ουράνιο Τόξο και η Ιρις/θεά, δευτέρας κλάσεως, μία από τις Αρπυιες, με καθήκοντα αγγελιοφόρου, σαν του Ερμή, αλλά και αισθητικός της Ηρας· την καλλώπιζε, όμως παρά τα κάλλη ο Δίας τις έκανε τις ζαβολιές και μάλιστα μετά θαυμάτων.

Εχω στον κήπο του Πηλίου ίριδες, αυτοφυείς. Τις αραιώνω (πετάω βολβούς) τον Αύγουστο. Ξαναπυκνώνουν την άνοιξη και ούτω καθεξής. Επειδή και στον κήπο και εν γένει στην περιοχή έβλεπα μόνο λευκές, πίστευα πως όλες είναι λευκές. Ανήμερα το Πάσχα είδα την πρώτη μοβ. Τρίτη μέρα του Πάσχα μου έδειξαν και μία κίτρινη. Λέω τον επόμενο Αύγουστο, καλά να ’μαστε, να πλουτίσω τη συλλογή. Παρά να παίζω μπιρίμπα και να στραβώνω την ίριδα του ματιού, καλύτερα να παίζω στον κήπο με τις ίριδες.