Τσίπρας - Τσακαλώτος: Τρικυμία εν ποτηρίω…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Σύμφωνα με μια γνωστή ελληνική παροιμία, η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Δεν εξαιρείται η εκλογική φτώχεια, εν προκειμένω η εκλογική ήττα. Αυτή είναι η βασική αιτία για τις αψιμαχίες των τελευταίων ημερών μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Ευκλείδη Τσακαλώτου, στην οποία δεν έχασε την ευκαιρία να παρεμβληθεί ο άρχων του Facebook Παύλος Πολάκης.

 

Το ότι ο πρώην υπουργός Οικονομικών δεν χάνει ευκαιρία να αμφισβητήσει χειρισμούς και επιλογές του αρχηγού του μετά την εκλογική ήττα είναι κοινό μυστικό. Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο είναι το κίνητρο και η στόχευση. Ας δούμε τις πιθανές εκδοχές:

 

Πρώτον, επιδιώκει ο Τσακαλώτος να υπονομεύσει τον Τσίπρα, επειδή έχει ηγετικές φιλοδοξίες; Αυτό σημαίνει ότι θα ακολουθήσει την ίδια τακτική μέχρι τις προσεχείς εκλογές, με στόχο να υποστεί νέα ήττα ο ΣΥΡΙΖΑ, να αμφισβητηθεί η αρχηγία Τσίπρα και να βγει μπροστά ο ίδιος. Φαίνεται πολύ τραβηγμένο. Εκτός αν δεν έχει το «γνώθι σαυτόν» . Θα ήταν όντως παράδοξο στον ΣΥΡΙΖΑ να αποφάσιζαν να αλλάξουν αρχηγό και στη θέση του 46αρη Αλέξη να επιλέξουν τον 60αρη Ευκλείδη.

Δεύτερον, είναι πιθανότερο ο Τσακαλώτος, σε μια προσπάθεια να μην απεμπολήσει ορισμένες αριστερές αρχές του, να επιδιώκει να μην παραδοθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρωτικά στο αρχηγικό ιμπέριουμ του νυν αρχηγού του. Αυτό, φυσικά, έρχεται σε σαφή αντίθεση με την επιδίωξη Τσίπρα να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι σαν το μεγάλο ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος(« η μεγάλη δημοκρατική και προοδευτική παράταξη»),διότι μόνον έτσι θα έχει ελπίδες να ξαναδεί εξουσία. Όμως, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτήν την επιδίωξη την υποστηρίζουν όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον έτσι όπως την προωθεί η υπό τον Τσίπρα ηγετική ομάδα.

 

Εν προκειμένω συγκρούονται δύο λογικές. Η μία λέει ότι βασική επιδίωξη ενός κόμματος είναι η εκλογική νίκη και η ανάληψη της διακυβέρνησης. Σ’ αυτήν υποτάσσονται όλα τα άλλα. Η άλλη αμφισβητεί αυτήν την επιδίωξη, δηλαδή την πάση θυσία άσκηση εξουσίας. Όμως, στα κόμματα εξουσίας, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2012, η δεύτερη λογική είναι καταδικασμένη. Αλλωστε, αν ο Τσακαλώτος ήθελε να μην μεταμορφωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας που να μοιάζει με τα άλλα δύο της Μεταπολίτευσης, έπρεπε να είχε αντιδράσει πολύ νωρίτερα. Για παράδειγμα, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ συμμάχησε εντελώς τυχοδιωκτικά με τους πάσης φύσεως Καμένους, με τα γνωστά στην πορεία αποτελέσματα. Aλλά τότε σιώπησε.

 

Όλα αυτά δεν σημαίνουν αυτομάτως ότι δεν έχει αξία η πρόσφατη (αιχμηρή για τον Τσίπρα) επισήμανση του Τσακαλώτου ότι είναι λάθος να αποκαλούνται συλλήβδην «πολιτικοί απατεώνες» οι αντίπαλοι. Μόνο που και γι’ αυτό η αντίδραση είναι πολύ βραδυφλεγής. Αργησε μερικά χρόνια. Ο Τσίπρας αποκάλεσε «πολιτικό απατεώνα» τον Μητσοτάκη; Σιγά μην στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Την περίοδο 2010-2014 είχε πει πολύ χειρότερα για τους τότε κυβερνώντες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και τότε, εν όψει της διαφαινόμενης εξουσίας, ουδείς στον ΣΥΡΙΖΑ αποδοκίμασε έστω κάποιες ακραίες υπερβολές.

 

Πού καταλήγουμε; Ακόμα κι αν ο Τσακαλώτος και οι συν αυτώ έχουν αγαθές προθέσεις και επιδιώκουν απλώς να μην «πασοκοποιηθεί», όπως λένε, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν τύχη. Διότι χωρίς «πασοκοποίηση»( η έννοια δεν έχει μόνο αρνητικά, κάθε άλλο-το ΠΑΣΟΚ έχει αφήσει και παρακαταθήκη…) είναι δύσκολο έως αδύνατο να ξαναδούν εξουσία. Επομένως τα τελευταία τζαρτζαρίσματα μεταξύ Τσίπρα και Τσακαλώτου είναι τρικυμία στο ποτήρι.

 

Μπορεί να φαίνεται κυνική, αλλά αυτή η ρήση του Τζορτζ Οργουελ είναι αληθινή πέρα για πέρα: «Η εξουσία δεν είναι μέσο, είναι σκοπός».