Πεθύμησα να μην πεθυμώ

 

 γράφει η Κλειώ Βλαχάκη   

 

Πεθύμησα να πάω σινεμά, θέατρο, να φιλιούνται οι ηθοποιοί με πάθος, να αγκαλιάζονται, να μη φοράνε μάσκα στο στόμα, να μη φοβούνται να μιλήσουν για το πάντα.

 

Πεθύμησα ένα ταβερνάκι, Σεπτέμβρη σε ένα χωριό, με τους φίλους μου, να γελάμε, να πίνουμε, να τρώμε μεζέδες, να καθόμαστε σε καρέκλες παλιές, πλεγμένες με σκοινί, να μην έχουμε το σκοινί στο λαιμό, τη θηλιά έτοιμη να μας πνίξει, να είμαστε πάνω από τέσσερα άτομα, να κάνουμε σχέδια και όνειρα κι ας γελάει κι ο θεός.

 

Πεθύμησα ένα καζάνι, να μυρίζει μούστος και οινόπνευμα και πατάτα οφτη και ανθρωπιά και φιλοξενία, να πίνουμε ρακή από το ίδιο ποτήρι, να παίζει ο Μανώλης λύρα, ο Γιώργης λαούτο, η Μαρίνα τουμπερλέκι, να τραγουδάμε παράφωνα, να μη μας νοιάζει, γιατί ο έρωτας μας θα χει και παραφωνίες σαν τη ζωή.

 

Πεθύμησα να βρέχει, να περπατώ στο δρόμο χωρίς ομπρέλα, πότε τα πήγα καλά με την προστασία, να ανοίγω το στόμα, να πίνω τις σταγόνες χωρίς φόβο, να νομίζω ότι ξεδίψασα, οι ψευδαισθήσεις, αχ αυτές οι ψευδαισθήσεις, σαν τα ψίχουλα που σου πετούν οι άνθρωποι και θαρρείς πως χόρτασες, να ανταμώνω την Κάλλια, την Ελένη, τη Μαρία, να κάνουμε κύκλο, να μη φοβόμαστε τους χειμώνες της ζωής μας, το σάπιο κόσμο.

 

Πεθύμησα κι εσένα που σε κρατώ κρυμμένο μέσα μου, που δε σε φανερώνω πια, ποιος να καταλάβει, που κάνω πως δε με νοιάζει, που λέω σε όλους ότι σε ξέχασα, πεθύμησα να βγάλω τα αποσιωπητικά και να γράψω μια ιστορία, την ιστορία πως κάποιοι αγαπούν μέχρι να πεθάνουν κι ύστερα εκείνη η αγάπη μετατρέπεται σε αέρα, σε ήλιο, σε βροχή, σε ομίχλη και μας αγγίζει κάθε εποχή.

 

Πεθύμησα να μην πεθυμώ αλλά να ζω…